donderdag 27 februari 2014

In Alle Staten: Indiana

De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.

Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?

In deze 15e aflevering:
Indiana
USA
Indiana is de staat van The Jackson Family (die ene, je weet wel), maar ook Freddie Hubbard, Axl Rose en David Lee Roth vinden hier hun oorsprong. We kiezen voor de iets minder bekende John Cougar Mellencamp (1951) ook bekend onder de namen Johnny Cougar, John Cougar, en John Cougar Mellencamp. Hij heeft wereldwijd meer dan 40 miljoen albums verkocht. Enkele van zijn bekendere albums zijn "American Fool" uit 1982, "Scarecrow" uit 1985 en "The Lonesome Jubilee" uit 1987.



dinsdag 25 februari 2014

Leeslint: The Band (5)

Na het succes van Big Pink vertrok The Band naar Los Angeles om het vervolg-album op te nemen: The Band (1969). Het hele album, van de "rustieke" hoes tot de nummers en hun arrangementen, was een afwijzing van de toentertijd prevalerende hippie-cultuur van Californië. Het bevatte songs over het 'platteland', de Amerikaanse Burgeroorlog (The Night They Drove Old Dixie Down) en de vereniging van boerenarbeiders (King Harvest Has Surely Come). Dit album, door de kleur van de hoes ook bekend als the Brown album, wordt algemeen als het hoogtepunt van hun werk beschouwd.


zaterdag 22 februari 2014

Ghost Riders in the Sky

Ghost Riders in the Sky werd door Johnny Cash in 1979 gecovered. Maar het origineel is van Vaughn Monroe. of toch niet...Burl Ives nam het nummer in 1949 26 dagen eerder op... Luister en vergelijk..

woensdag 19 februari 2014

Blues Harp

De meest bekende mondharmonica is de zogenaamde blues harp, ook wel blues harmonica of Richter-harmonica genoemd. Deze heeft 10 openingen. Het is een wisseltonig instrument, wat betekent dat je met zuigen en blazen uit dezelfde opening verschillende tonen kan krijgen (een techniek uitgevonden door Richter).
Met de 10 openingen op een bluesharp kan je 19 noten spelen (1 noot zit er dubbel op). Stel de toetsen van een piano voor: de C-noot (de C-toets in het midden van een piano), krijg je bij een bluesharp in C als je blaast in de vierde opening. De D (op een piano de witte toets rechts daarnaast), krijg je als je aan de vierde opening zuigt. Vanaf opening 4 tot en met 7 kun je op een bluesharp een volledige octaaf (do-re-mi-fa-sol-la-si-do) spelen, door blazen en zuigen. De openingen 1,2,3 en 8,9,10 hebben 'bijpassende' noten.
Hieronder schema van de noten op een bluesharp in C.

Schema C mondharmonica

Verschillende stemmingen

Omdat elke bluesharp (en andere mondharmonica's) een beperkt aantal noten per instrument heeft, zijn mondharmonica's te krijgen in verschillende stemmingen. Per stemming wisselen de noten, afhankelijk van de toonsoort. Bij een mondharmonica in C bijvoorbeeld, kan je eenvoudig het C-akkoord (de noten C-E-G) spelen door tegelijk in opening 4-5-6 te blazen. Bij elke stemming zijn de noten zo geplaatst dat je eenvoudig het juiste, bij de toonsoort passende akkoord kan bereiken. De meeste spelers beginnen met een C mondharmonica.

Diatonisch

Een bluesharp is een diatonische mondharmonica, dat betekent dat er alleen 'hele' noten op zitten. (Naast de C toon zit dus geen Cis , de zwarte toets op een piano die een halve noot hoger is.) Er bestaan naast de bluesharp ook andere diatonische mondharmonica's, varierend met 4 tot 16 openingen.
Op een diatonische mondharmonica kun je met een speciale mondtechniek de noten 'buigen'. Op die manier kun je ook halve noten spelen. Dit gebeurt doordat de luchtstroom de tong in de mondharmonica op een bepaalde manier buigt.
Een tremolo mondharmonica is ook diatonische mondharmonica (hele noten), maar heeft twee rijen met openingen boven elkaar. Beide openingen geven dezelfde noot, maar doordat er twee tongen per noot zijn, die met een klein verschil gestemd zijn, krijg je een tremolo (zweving). Bij een tremolo mondharmonica zouden de noten moeilijker te buigen zijn dan bij een 'gewone' diatonische mondharmonica door de dubbele hoeveelheid tongen in het instrument. Hierover verschillen echter de meningen. Een tremolo mondharmonica heeft 10, 12 of 24 dubbele openingen (totaal 20, 24 of 48 gaten). De tremolo mondharmonica wordt veel gebruikt in traditionele Britse en Ierse muziek.
De octaaf mondharmonica heeft ook dubbele tongen, maar hier is de ene tong steeds een octaaf hoger dan de andere. Hierdoor krijg je een orgelachtig geluid.

Chromatische mondharmonica

Een chromatische mondharmonica heeft een schuifje aan de zijkant, waardoor je ook halve noten kunt spelen (de zwarte toetsen op de piano). Voor ieder gat zijn er twee paar tongen, waarvan het ene paar steeds een halve noot hoger is dan het andere. Door op de schuif te duwen kies je het hogere paar tongen, waardoor de toon dus een halve noot hoger wordt (bijvoorbeeld van een C een Cis). Op deze manier kun je alle noten op een harmonica spelen. De chromatische mondharmonica is weer minder geschikt om akkoorden mee te spelen. Een chromatische mondharmonica heeft 8 tot 16 openingen.
Ook chromatische mondharmonica's zijn in verschillende stemmingen te krijgen, maar doordat alle nootjes er op zitten wordt vrijwel altijd de C stemming gebruikt.

zondag 16 februari 2014

The Easybeats

The Easybeats was een Australische popgroep uit de jaren 60. Nou ja, Australisch....


foto - Classic Rock Records : EasybeatsDe Nederlandse emigrant, Harry van den Berg, veranderde in Australië zijn naam in Vanda en richtte midden jaren 60 samen met de schotse George Young en de in Hilversum geboren Dick Diamonde (Dick van der Sluys) de groep The Easybeats op. Later komen daar zanger Stevie Wright uit Londen en drummer Gordon Fleet uit Liverpool bij. Hun grootste succes was Friday on my mind, wat een enorme wereldhit werd. Andere songs van de groep zijn Hello, how are you en My old man's a groovy old man.
Harry van den Berg was ook een der drijvende krachten achter een andere Australische groep: Flash and the Pan.
Bijzonder is nog te vermelden, dat George Young de broer van Angus Young en Malcolm Young is. Zij werden later veel bekender als de oprichters van de Australische rockband AC/DC.


donderdag 13 februari 2014

Eric Clapton (5) 1970-1971

Een tijd lang trad Clapton samen met George Harrison op als gastmuzikant met Delaney & Bonnie (ontstaan uit Mad Dogs and Englishmen van Cocker en Russell), die het voorprogramma van de tournee van Blind Faith hadden verzorgd. In de zomer van 1970 leidde dit tot de oprichting van Derek and the Dominos, aanvankelijk met Dave Mason. Zoals later ook vaak het geval was nam hij de beste musici mee. Ook deze band hield het niet lang uit: na één LP en een Amerikaanse tournee was het opnieuw gedaan. Dit leverde echter wel de klassieke dubbel LP "Layla and other assorted love songs" en een dubbele live LP "In concert" op. Layla wordt nog steeds gezien als één van de hoogtepunten in de populaire muziek, mede door het feit dat hierin duidelijk de pijn van Clapton is te voelen die hij heeft vanwege de onbeantwoorde liefde voor Pattie Boyd, de vrouw van zijn vriend George Harrison.
Het nummer 'Layla' verscheen op het album 'Layla and Other Assorted Love Songs' van Derek and the Dominos. Samen met drummer Jim Gordon schreef Clapton het lied en hoopte hiermee Pattie Boyd, de vrouw van Beatle (en tevens goede vriend van Clapton) George Harrison, te overtuigen haar echtgenoot voor hem te verlaten.
foto - Classic Rock Records : Harrison Clapton BoydClapton liet zich inspireren door het boek 'The Story of Layla and Majnun', een verhaal over een jongen die hopeloos verliefd wordt op een mooie getrouwde vrouw en uiteindelijk gek werd omdat hij niet kon trouwen met haar. Clapton zag de overeenkomst met zijn eigen leven, aangezien hij hopeloos verliefd was op de getrouwde Pattie Boyd.
Toen het album uit kwam, speelde Clapton de muziek voor Boyd, gaf haar een exemplaar van het boek, en verklaarde zijn liefde aan haar. Ze hadden een korte relatie maar Boyd weigerde uiteindelijk Harrison te verlaten. Clapton gaf het echter niet op en trouwde jaren later toch met Boyd. Later schreef Clapton ook nog 'Wonderful Tonight' voor haar.

Door de combinatie daarvan met getalenteerde en gedreven muzikanten ontstond een echte klassieker. Onder andere de inbreng van gitarist Duane Allman bracht het geheel op een hoog niveau. Voordat Duane Allman in oktober 1971 bij een verkeersongeluk om het leven kwam, heeft de band in mei 1971 nog enige tijd in de studio gezeten om een tweede album op te nemen. Na een ruzie tussen Eric Clapton en Jim Gordon in de studio was de band opgeheven.

maandag 10 februari 2014

Young, Nash, Crosby, Stills (1)

Buffalo Springfield heeft een enorme impact gehad op folk-rock en country-rock en op de complete 'California rock sound'. Buffalo Springfield blijft niet lang bij elkaar. Ze spelen slechts twee jaar tussen 1967 en 1968. In die tijd brengen ze drie albums uit.

Hun debuutalbum waarop de grote hit “For What It’s Worth’ (geschreven door Stephen Stills) staat, zet de band op de kaart als een van de beste folk-rock bands van dat moment. Ze worden vaak vergeleken met the Byrds, maar Buffalo Springfield is meer folk en country georiënteerd.

Hun tweede album is getiteld Again. De band verandert van stijl en speelt meer hard rock en psychedelische rock in plaats van folk en country. Met Stephen Stills, Neil Young en Richie Furay heeft de band drie uitstekende songwriters. Maar de drie heren hebben ook nogal botsende ego’s. Vooral Stills en Young liggen nog al eens met elkaar overhoop. Young verlaat de groep verschillende periodes. Het laatste album toont duidelijk aan dat de groep uiteenvalt in verschillende solocarrières.




Uiteindelijk breken de persoonlijke spanningen en creatieve strijd in de band Buffalo Springfield op. De band valt definitief uiteen als Neil Young de groep verlaat om te beginnen aan solocarrière. Hij komt later terug bij Stephen Stills in de groep Crosby, Stills & Nash.

De tekst van Buffalo Springfield’s hit ‘For What It’s Worth’ uit 1967 is een symbool geworden voor de turbulente jaren ’60. Vaak wordt het nummer gebruikt in documentaires en tv-specials over de jaren ’60. Het is ook in verschillende films over die tijd gebruikt, zoals Forrest Gump en Oliver Stone's Born On The Fourth Of July.


zaterdag 8 februari 2014

Muziek en herinneringen





Hoe muziek herinneringen oproept
Muziek kan tot tranen toe roeren, en een paar tonen van een liedje zijn genoeg om gevoelens en herinneringen op te roepen van decennia terug. Hoe is dat mogelijk? Een muziekwetenschapper uit Californië denkt het antwoord te hebben, en hoopt met zijn kennis Alzheimer-patiënten te helpen.
Er is nauwelijks een mens te vinden die niet gevoelig is voor de effecten van muziek. Wetenschappers doen er steeds meer onderzoek naar, en ze weten een breed publiek te bereiken met hun bevindingen. Daniel Levitin had in 2007 een verkoopsucces met het boek ‘This is your brain on music’, en de bekende neuroloog Oliver Sacks deed het een jaar later minstens zo goed met ‘Musicophilia’.

In het boek van Sacks komt de bijzondere relatie tussen muziek en geheugen duidelijk naar voren. Een mooi voorbeeld is zijn patiënt Clive Wearing, een muzikant die door een herseninfectie werkelijk niets meer kon onthouden. Na een aantal seconden al was hij vergeten wat er daarvoor was gebeurd. Toch kon hij nog de meest ingewikkelde muziekstukken spelen, ook al hield hij bij hoog en laag vol ze niet te kennen.

Een andere patiënt van Sacks voelde als gevolg van een hersenbeschadiging geen enkele emotie meer. Zijn gedrag en communicatie was gespeend van elk gevoel. Maar als hij begon te zingen, deed hij dat met alle gevoel en emotie die bij de muziek paste. Muziek was de enige toegang die hij nog had tot zijn emoties.

Precious memories
Bijna iedereen kent deze verbinding tussen muziek, geheugen en emoties uit eigen ervaring. Een paar tonen van een liedje kunnen genoeg zijn om lang vergeten ervaringen tot in detail te herbeleven. Een hete zomerdag uit je kindertijd of de eerste dans met je eerste geliefde kunnen door muziek weer in al hun intensiteit naar boven komen.

Hoe is het mogelijk dat muziek zulke intense herinneringen en emoties kan oproepen? De Californische muziekonderzoeker Petr Janata denkt dit te hebben uitgedokterd en beschreef zijn bevindingen in Cerebral Cortex.

Janata liet een aantal van zijn studenten fragmenten uit dertig liedjes horen terwijl hun hersenactiviteit werd gemeten met behulp van fMRI-scanner. Deze hersenscanner kijkt waar het bloed in het brein naar toestroomt en geeft zo een beeld van waar de meeste activiteit is. Om er zeker van te zijn dat de muziek een associatie zou kunnen oproepen met het verleden van de studenten, koos Janata liedjes uit de top-100 uit jaren waarin de proefpersonen tussen de acht en achttien jaar oud waren.

Na elk liedje gaven de studenten aan wat ze van de muziek vonden, en of het een speciale herinnering opriep. Na de hele sessie moesten ze vertellen welke liedjes de meest intense herinneringen opriepen, en wat voor herinneringen dat waren.

Dorsale deuntjes
De studenten herkenden gemiddeld zeventien van de dertig liedjes, en associeerden dertien daarvan met herinneringen. De deuntjes die de sterkste meest emotionele reacties opriepen bij de studenten, riepen tevens de meest opvallende herinneringen op. En op die momenten was er de meeste activiteit in het dorsale deel van de mediale prefrontale cortex. Oftewel: een stukje hersenschors aan de voorkant van het hoofd.


Dit resultaat is een bevestiging van onderzoek dat Janata eerder heeft gedaan. Hij had toen een ‘kaart’ gemaakt van een aantal muziekstukken, waarop de ontwikkeling van een muziekstuk was uitgeschreven: van akkoord tot akkoord, van frase tot frase en van melodie tot melodie. Als proefpersonen naar deze muziekstukken luisterden, dan bleek uit hun hersenscan dat ze deze ontwikkelingen in de muziek bijhielden in hetzelfde gebied in de hersenschors. Ook riep dit allerlei herinneringen op.

‘Het mooie is dat de delen van de hersenen die de ontwikkelingen in de muziek bijhouden, dezelfde delen zijn die reageren op hoezeer de muziek is verbonden met herinneringen’, zegt Janata.

Muziektherapie
Dat kan goed nieuws zijn voor mensen met Alzheimer. Die reageren namelijk nog heel goed op muziek die verbonden is met hun herinneringen. Muziektherapie lijkt daarom een reële mogelijkheid. Een mp3-speler met een persoonlijke selectie van liedjes zou kwaliteit van leven van Alzheimer-patiënten op een goedkope en effectieve manier kunnen verbeteren.

Dus kijk niet raar op als Alzheimer-patiënten binnenkort gelukzalig voor zich uit zitten te mijmeren met een koptelefoon op. Ze zijn dan de mooiste episodes uit hun leven aan het herbeleven.

vrijdag 7 februari 2014

Armand

Armand's (geboren op 10 april 1946, als Herman van Loenhout) kans komt in 1966 tijdens een lokale Eindhovense talentenjacht, het Cabaret Der Onbekenden. Hoewel hij tot op dat moment steeds in het Engels heeft geopereerd treedt hij binnen dit kader op met Nederlandstalig repertoire. Het levert hem een platencontract op met Phonogram, waarvoor hij de geflopte single Want Er Is Niemand/Dat Is Juist De Pest opneemt. De tweede single, Een Van Hen Ben Ik, lijkt eenzelfde lot beschoren, tot een DJ van Radio Veronica de achterkant gaat draaien:



Ben Ik Te Min, het verontwaardigde relaas van een jochie uit de lagere klasse, dat zich hardop afvraagt of hij niet goed genoeg is voor het meisje waar hij verliefd op is. 'Omdat je ouders meer poen hebben dan de mijne.' Het succes komt zo snel en zo hevig dat in één dag een elpee opgenomen wordt, simpelweg Armand geheten. De eerste LP van Armand wordt in drie versies uitgebracht. De eerste versie opent op de B-kant met het nummer Wat Het Klootjesvolk Wil Weten. Platenmaatschappij Philips heeft bij nader inzien bedenkingen bij de titel en de teksten en vervangt het liedje op latere versies met Want Er Is Niemand. Na de hitnotering van Blommenkinders verschijnt de derde versie van het album. De plaat opent ditmaal met Blommenkinders en eindigt met de B-kant van de single. Hij heeft een diepgewortelde afkeer van de burgermaatschappij en het is dat waar zijn platen als Blommenkinders (1968), Een Beetje Vriendelijkheid (1974) en Terug Naar Aarde (1976) en zijn vele singles van vervuld zijn. De muziek varieert van authentieke singer-songwriter, beat en folk tot fanfare. Het succes van Ben Ik Te Min wordt echter niet meer geëvenaard. Op 15 april '66 is Armand één van de voorprogramma's van The Rolling Stones in de Houtrusthallen te Den Haag.

dinsdag 4 februari 2014

Meezingen

Psychologen van de Goldsmith University in Londen hebben wetenschappelijk weten vast te stellen welke muzikale factoren bepalend zijn voor het ‘meezing gehalte' van bepaalde melodieën.
De onderzoekers lieten daarvoor zo’n 1000 personen meerdere songs meezingen. De proefzangers werden het meest gestimuleerd en geinspireerd door:
  • Lange, gedetailleerde muzikale zinnen. Hoe langer een zanger in een adem zingt, des te groter de neiging om mee te zingen.
  • meerdere modulaties binnen het refrein,
  • de mannelijke stem, die meer uitnodigt tot meezingen dan de vrouwelijke. De onderzoekers schrijven dit toe aan oerinstincten, welke te maken hebben met het volgen van de leider van de stam
  • Hoge mannelijke stemmen met een niet al te breed stembereik.
“We are the champions” van Queen werd op basis van dit onderzoek uitgeroepen tot de ultieme meezinger op de voet gevolgd door 'YMCA' van The Village People.
Vreemd genoeg scoorden de Bee Gees afgaande op het belang van de laatst genoemde succesfactor niet hoog.

zaterdag 1 februari 2014

Roy Orbison (1)

Roy Kelton Orbison (Vernon (Texas), 23 april 1936 – Nashville (Tennessee), 6 december 1988) was een Amerikaanse country- en rockzanger. Hij staat sinds 1987 in de Rock and Roll Hall of Fame, en sinds 1989 in de Songwriters Hall of Fame. In 2010 kreeg Orbison postuum een ster op de beroemde Hollywood Walk of Fame.


Roy Orbison begon zijn carrière in 1956 bij het platenlabel Sun Records dat geleid werd door Sam Phillips en waar ook Elvis Presley, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis en Carl Perkins onder contract stonden of hadden gestaan. Met het nummer "Ooby Dooby" waarvan er zo'n 500.000 stuks van werden verkocht en dat tot nummer 56 op de Billboard Top 100 kwam, scoorde hij zijn enige hit voor Sun. In de periode dat hij voor het platenlabel actief was, wist hij al dat zijn hart bij het zingen van ballads lag. Sam Phillips, de eigenaar van Sun Records, wilde echter dat Roy uptempo songs opnam, dit zeer tegen de zin van Roy. Toen Roy een grote hit schreef voor The Everly Brothers ("Claudette") zag hij zijn kans schoon en kocht zijn platencontract bij Sun Records af om zodoende ergens anders zijn geluk te kunnen beproeven.

Orbison kwam terecht bij het platenlabel R.C.A. waar Elvis Presley vele hits opnam. Roy bleef echter niet lang. Na een aantal nummers op plaat te hebben gezet verliet hij in 1959 het label en kwam terecht bij Monument Records dat onder leiding stond van Fred Foster.



De eerste single "Up Town" was een bescheiden succes en bereikte plaats 72 in de Billboard Top 100. De opvolger werd uitgebracht in 1960 en maakte van Roy Orbison een wereldster. Van het nummer "Only The Lonely" gingen ruim twee miljoen exemplaren over de toonbank en met dit nummer creëerde Orbison iets dat nog nooit eerder in de Rock-'n-Roll was gehoord; de dramatische rockballad. Tussen 1960 en 1965 produceerde Roy klassiekers als "Running Scared", "Crying", "Blue Angel", "Falling", "Blue Bayou", "It's Over", "In Dreams" en "Oh, Pretty Woman". Vaak rustig beginnend, bouwde Roy langzaam naar een climax toe die zowel in de arrangementen als in de stem en teksten van Orbison tot uitdrukking werd gebracht. De stem van Roy en de composities van zijn songs zouden hem de status van legende bezorgen. Er was echter nog een element dat de muziek van Orbison uniek maakte. Roy had namelijk ook het talent om liedjes op een totaal vernieuwende manier te schrijven. Het was in de beginjaren zestig de gewoonte om een song volgens een vast patroon te schrijven. (A,B,C,B,D,B) Roy schreef echter bijvoorbeeld in schema's als A,B,C,D...Z. Er kwam in het hele liedje dus geen enkele herhaling van zinnen voor. Het vroegste voorbeeld hiervan is de song "Wedding Day" uit 1961. "In Dreams" en "Falling" uit 1963 zijn echter de bekendste voorbeelden. "Running Scared" uit 1961 was een song die ook afweek van wat gewoon was op dit gebied omdat het refrein aan het einde van het lied zat i.p.v. in het midden. Toen het contract bij Monument Records in 1965 afliep was Roy Orbison een wereldster met platenverkopen die de 30 miljoen hadden overschreden.



Orbison tekende voor het M.G.M. label dat bereid was om hem het tot dan hoogste bedrag ooit (1 miljoen dollar contant) voor een platenartiest te betalen. Verder kreeg hij de kans om in films te acteren. M.G.M. had echter wel bedongen dat er per jaar 30 songs en 1 album geproduceerd moesten worden. Daarmee kwam de nadruk te liggen op de kwantiteit in plaats van op de kwaliteit van de songs, dit in tegenstelling tot wat bij Monument Records gebruikelijk was. De eerste single op het M.G.M. label was de top 20 hit "Ride Away". Het zou zijn grootste hit voor M.G.M. zijn. In 1966 had hij met "Cry Softly Lonely One" (top 52) zijn laatste hitnotering in Amerika. In Engeland had hij meer hits met als hoogste notering "Too Soon To Know" dat in 1966 de top 3 haalde. "Penny Arcade" was in 1969 zijn laatste notering in Engeland. Het opkomen van de Beatles en andere Britse bands (The British Invasion) en de daarmee veranderende smaak bij het platenkopend publiek, zorgde ervoor dat de aanwezigheid van Orbison in de hitlijsten minder werd. Verder vonden er grote tragedies in zijn privéleven plaats. Zijn vrouw Claudette kwam in 1966 om het leven bij een motorongeluk en twee van zijn drie zoons vonden in 1968 de dood bij een brand in zijn landhuis. De carrière van Roy Orbison kwam in een diep dal terecht. De hits bleven uit en het (grote) publiek leek hem vergeten te zijn. Zijn concerten in Engeland werden nog wel goed bezocht omdat de fans hem trouw waren gebleven, maar in zijn thuisland Amerika was dat volkomen anders. Daar trad hij met regelmaat op voor een klein publiek.