donderdag 29 mei 2014

Canon van de Nederlandse Popmuziek: 1965

De Amsterdamse beat: ZZ en de Maskers en The Outsiders
Hoewel Den Haag bekend staat als dé beatstad van ons land in de jaren zestig, kent ook Amsterdam in die jaren een levendige beatscene. Bands als ZZ en de Maskers en The Outsiders zijn al vanaf begin jaren zestig bezig. Vooral eerstgenoemde groep rond Bob Bouber speelt een voortrekkersrol. De bandleden dragen als één van de eersten in ons land hun haar lang en experimenteren tijdens optredens met lichtshows en het gebruik van feedback. Hun bekendste nummer, Dracula, verschijnt al in 1963. ZZ en de Maskers is ook één van de eerste popbands die buiten Nederland succesvol zijn. Een andere Amsterdamse groep die in die jaren de toon zet, is The Outsiders, rond de charismatische zanger Wally Tax. Nummers als Touch en Lying All The Time groeien uit tot echte Nederpopklassiekers en de band heeft tot op de dag van vandaag een cultstatus in de VS. Het, voortgekomen uit de rauwe beatgroep The Mads, komt uit het brein van eerder genoemde Bob Bouber. Hun eerste single Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan bezorgt de band in één klap landelijke bekendheid. Een andere bekende Amterdamse beatgroep uit die tijd is N.V. Groep ’65 met zanger Warner Landkroon.

woensdag 28 mei 2014

John Fogerty

Vandaag geboren in 1945: John Fogerty. zanger/gitarist van Creedence Clearwater Revival.

maandag 26 mei 2014

Hey Joe

Weer een foutief antwoord op de volgende vraag: van wie is de originele versie van Hey Joe ?
Jimi Hendrix ? Nee ! The Leaves brachten het als eerste uit. Geen geweldige opname, maar bjizonder genoeg om te laten zien.

zaterdag 24 mei 2014

In Alle Staten: Kentucky

De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.

Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?

In deze 18e aflevering:
Kentucky
USA
Loretta Lynn (1935), de ultieme vertegenwoordigster van deze aflevering "Kentucky", behaalde in de VS maar liefst 27 keer de eerste plaats in de (country&western-) hitparade. Succesvol vanaf begin jaren '60 tot nu, ook vanwege haar comeback-hit met The White Stripes. Genoeg carrière voor 2 video's.




Kentucky staat ook bekend als The Blue Grass State, maar daar hebben we al eerder aandacht aan besteed.

donderdag 22 mei 2014

Love of the Common People vs. Stille Willem


The Everly Brothers staan op 14 September 1967 in de studio om het nummer Love Of The Common People op te nemen. Love Of The Common People is geschreven door John Hurley en Ronnie Wilkins. In November 1966 zijn The Four Preps de eersten die Love Of The Common People op de plaat zetten.De single wordt echter pas in Januari 1967 uitgebracht. In de versie van The Everly Brothers wordt Love Of The Common People geen hit. In Nederland heeft Henk Spaan in de lente van 1981 een kleine hit met Stille Willem, een vrij vertaling van Love Of The Common People. Stille Willem is een ode aan voetballer Wim Jansen van Feyenoord. Zanger Albert West is als tweede stem te hore. Stille Willem haalt alleen een notering in de tipparade. Vanaf 28 Januari 1984 staat Love Of The Common People in de uitvoering van Paul Young vier weken op de eerste plaats. Ook in Belgie wordt de eerste plaats gehaald.

maandag 19 mei 2014

Muziek en de Eerste Wereldoorlog (2)

Terwijl de laatst levende ooggetuigen en WOI-veteranen langzaam verdwijnen, blijven de herinneringen aan die gruwelijke oorlog nog steeds tastbaar aanwezig. Bijvoorbeeld in de liedjes uit die tijd. Beluister hier de oorlogsmuziek, over liefdes in den vreemde en de strijd die zij daar voerden. Niet zelden was propaganda het doel.

"Love of country, together with a pride in its institutions…smolders in the breast of all mankind. This latent spark when fanned into a blaze of fervor finds vent in … song, which in turn inspires to action. Such is the birth of patriotic music. No country, as history proves, can afford to ignore the patriotic force capable of being brought into play through the power of music, either in song or in instrumental form, both of which performed their part in inciting to action." (Hubbard, W. L., Ed. The American History and Encyclopedia of Music. New York, NY: Irving Square, 1910)

In de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog kreeg het Amerikaanse publiek het nog eens ingewreven. Muziek bindt en versterkt de vaderlandsliefde. Emoties worden erdoor aangesproken en versterkt. Hiermee leende muziek zich uitstekend om de bevolking netjes achter de regering te scharen - en te houden. Zeker toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak werd dit ingezien. Gedurende de strijd werden in de Verenigde Staten ruim vijfendertigduizend patriottische liedjes geschreven, waarvan ruim zevenduizend werden uitgebracht. Tot de Amerikaanse oorlogsdeelname in 1917 waren veel van de nummers gericht op het steunen van het beleid om niet aan de oorlog deel te nemen. President Wilson benadrukte in 1914 dat 'Amerikanen te trots zijn om te vechten' en werd hij in 1916 herkozen met de slogan 'hij hield ons uit de oorlog'. Zijn beleid werd in talloze liedjes gesteund, bijvoorbeeld onder de titel '_Our Hats Off to You Mr. President._'

Toen de Verenigde Staten in 1917 gingen mengen in de oorlog, veranderde ook de toon in de liedjes. Nu waren ze erop gericht om het soldaten te recruteren en hun moreel te verhogen. Dit was zonder meer het geval voor het nummer '_Over There_´: _Johnnie get your gun, get your gun, get your gun, Take it on the run, on the run, on the run; hear them calling you and me; Every son of liberty. Hurry right away, no delay, go today, Make your daddy glad, to have had such a lad, Tell your sweetheart not to pine, To be proud her boy's in line...._´ Diverse nummers ontstonden zelfs op het strijdveld. Een voorbeeld is het liedje '_Keep your head down, Fritzie boy_', dat geschreven werd tijdens de Slag om Ieper in 1918.



Ook de 'gewone' Top40 -muziek van toen, was vaak verzadigd met het thema oorlog. In Amerika en Groot-Brittannië werd naast de vaderlandsliefde even vaak een geliefde bezongen, die ergens in de loopgraven vocht en hevig werd gemist. Bijvoorbeeld in het nummer '_Till we meet again_':



Eerste couplet:
There's a song in the land of the lily
Each sweetheart has heard with a sigh
Over high garden walls
This sweet echo falls
As a soldier boy whispers goodbye

Tweede couplet:
Tho' goodbye means the birth of a teardrop
Hello means the birth of a smile
And the smile will erase
The tear blighting trace
When we meet in the after awhile

Refrein:
Smile the while you kiss me sad adieu
When the clouds roll by I'll come to you
Then the skies will seem more blue
Down in lovers lane my dearie
Weddingbells ring so merrily
Every tear will be a memory
So wait and pray each night for me
Till we meet again.


zaterdag 17 mei 2014

Young, Nash, Crosby, Stills (4)

Neil Young: 
Bij leven reeds legendarische zanger, gitarist en componist, die dankzij zijn talent, eigenzinnigheid en integriteit erin slaagt zich door de decennia heen te handhaven in de grillige wereld van de popmuziek.
Hoe­wel wispelturig en onvoorspelbaar van natuur is hij tege­lijk ook een gedisciplineerd en productief werker met een stabiele persoonlijkheid.
Opgroeiend in Winnipeg, Cana­da, raakt hij in de jaren vijftig door met name Elvis Presley in rock & rolt geïnteresseerd, al legt hij zich in actieve zin in eerste instantie toe op folk. Met zijn Shadowsachtige groep The Squires maakt hij een single en verwerft hij zich een plaatselijke reputatie, maar eenmaal naar To­ronto verhuisd sluit hij zich aan bij de r&b-groep The Mynah Birds, met als zanger de latere Motown-ster Rick James.
Ook The Mynah Birds maken een single, op grond waarvan zelfs een contract met Motown wordt verkregen.
De opnamen die de groep voor dat label maakt worden echter niet uitgebracht, reden voor Young en bassist Bru­ce Palmer om in '66 hun heil in Los Angeles te zoeken.



Een ontmoeting met zanger, gitarist en toetsenist Ste­phen Stills leidt tot de formatie van Buffalo Springfield, verder bestaande uit toekomstig Poco-zanger/gitarist Richie Furay en drummer Dewey Martin. Palmer wordt later vervangen door Jim Messina. Ondanks de hit For What It's Worth uit '67 gaat de groep na zo'n twee jaar ten on­der, drie albums vol prachtige melancholieke pop achter­latend. Op aandringen van producer Jack Nitzsche maakt Young een soloplaat, " Neil Young" . Door de overproductie heen worden de contouren duidelijk van de artiest die in de ja­ren zeventig uit zal groeien tot één van de meest enigma­tische figuren in de popmuziek: een melancholieke, ietwat mysterieuze toner. Niet goed raad wetend met zijn muzikale toekomst, gaat hij in op het verzoek van Crosby, Stills en Nash om zich bij hen te voegen , waarbij de afspraak gemaakt wordt dat ieder zijn eigen solocarrière mag blijven nastre­ven.

woensdag 14 mei 2014

Don't let me be misunderstood

Er is een generatie die is opgegroeid met de versie van The Animals, er is een volgende die Santa Esmeralda koppelt aan Don't let me be misunderstood. En de filmliefhebber ziet er zelfs beelden van Kill Bill bij. Maar het origineel ? Nina Simone !

zondag 11 mei 2014

Krekels (en andere beesten) en muziek

Eric Burdon (1941)

Vandaag viert Eric Burdon alweer zijn 75ste verjaardag.

Eric Victor Burdon (Walker-on-Tyne, Northumberland, 11 mei 1941) is vooral bekend als zanger van The Animals, een in Newcastle-upon-Tyne opgerichte rockband, als zanger van de funkrock-band War en van zijn agressieve podiumoptredens.
In 1958 had Alan Price The Alan Price Combo opgericht. Snel nadat Burdon zich in 1962 had aangesloten bij die band, werd de naam veranderd in The Animals. De groep combineerde blues met rock. In de Verenigde Staten waren zij een van de toonaangevende bands van de British Invasion. Naast Burdon als zanger en Price op elektronisch orgel bestond de band uit Hilton Valentine op gitaar, Chas Chandler op basgitaar en John Steel op drums. De groep maakte een paar grote hits, zoals The House of the Rising Sun, Don't Let Me Be Misunderstood en Bring It on Home to Me.
Alan Price verliet de groep in de zomer van 1965 na onenigheid met vooral Eric Burdon en werd vervangen door Dave Rowberry. Het had geen gevolgen voor de populariteit van de groep. Ook We gotta get out of this place en It’s my life werden hits. Begin 1966 vertrok John Steel. Hij werd opgevolgd door Barry Jenkins. In september 1966 vielen The Animals uit elkaar. Eric Burdon ging verder met een nieuwe band als Eric Burdon and the Animals, met als uitvalsbasis Californië in de VS. Alleen de drummer Barry Jenkins ging met hem mee. Ook met deze groep bleek Burdon te kunnen scoren; de grootste hits waren San Franciscan Nights en Sky Pilot.
In februari 1969 viel ook deze groep uit elkaar.


 

donderdag 8 mei 2014

Woodstock (2)

Van 15 tot en met 18 augustus 1969 werd op een stuk landbouwgrond te Bethel in de staat New York, VS, het Woodstock Art- en Fairfestival gehouden. Het openlucht-concert werd vooral bekend om de optredens van beroemde en minder beroemde artiesten. Ruim een half miljoen mensen trotseerden regen- en onweersbuien met behulp van wat stimulerende middelen, lekke tenten en heel veel liefde. Bekend zijn de optredens van oa.a. Jimi Hendrix, Joe Cocker, Santana en Janis Joplin, maar in deze serie aandacht voor de optredens en artiesten die in de vergetelheid zijn geraakt.

Sweetwater bijvoorbeeld. Sweetwater zou in 1969 het Woodstock-festival openen, maar wegens problemen in de groep trad folksinger Richie Havens uiteindelijk als eerste op. Sweetwater volgde direct na Havens en was daarmee wel de eerste band die op Woodstock speelde.Drie dagen nadat Sweetwater in december 1969 had opgetreden in The Red Skelton Show raakte zanger/gitarist Nancy Nevins ernstig gewond bij een auto-ongeluk, waardoor de ontwikkeling van de groep tot stilstand kwam. Door het ongeluk liep Nevins permanente schade aan een van haar stembanden op en kampte ze vele jaren met hersenletsel.


dinsdag 6 mei 2014

Meer Verkeersdoden door harde muziek

Wetenschappers van de Ben Gurion Universiteit in Beer-Sheva, Israël, ontdekten dat luisteren naar harde, snelle muziek in de auto sneller en agressiever rijgedrag kan veroorzaken.

Volgens professor Warren Brodsky verdubbelt de harde en snelle muziek het risico op een verkeersongeval. Brodsky onderzocht de invloed van moderne muziek van tachtig decibel op het rijgedrag van achtentwintig ervaren jonge automobilisten.



Alle deelnemers hadden gedurende zeven jaar geen enkele verkeers boete gekregen. De proefpersonen deden diverse rijproeven in een autosimulator van de universiteit.
Ze kregen ‘heavy metal’, klassieke muziek, jazz of helemaal niets te horen. Alle bestuurders die tijdens het rijden snelle, harde muziek beluisterden, reden twee keer zo vaak door rood, negeerden zes keer zoveel verkeersborden en veroorzaakten in de simulator twee keer zoveel ongevallen als zij die tijdens de rijproef geen muziek hoorden.

Volgens Warren Brodsky kunnen alle soorten muziek de autobestuurder afleiden. Alleen rustige klassieke melodieën en kalme jazztonen zorgen voor een rustiger hartritme, en een lagere, gezonde bloeddruk. Automobilisten hebben met klassiek en rustige jazz zelfs de neiging te traag te rijden. Brodsky geeft toe dat de test misschien te beperkt is, maar het onderzoek geeft in elk geval een duidelijke richting aan.

maandag 5 mei 2014

Lee Marvin - Wandering Star



`Wand'rin 'Star' was een Britse nummer een single voor Lee Marvin voor drie weken in maart 1970 en hield 'Let it Be" van The Beatles van de toppositie .

Het werd oorspronkelijk geschreven door Alan J. Lerner (tekst) en Frederick Loewe (muziek) voor de musical Paint Your Wagon in 1951. Toen er een film van de musical werd gemaakt in 1969, nam Lee Marvin de rol van goudzoeker Ben Rumson op zich. Hoewel niet van nature een zanger, Marvin zong toch al zijn liedjes in de film en wees het idee van playbacken op een stem van een andere zanger van de hand. De film flopte, maar de soundtrack werd een succes. Het werd georkestreerd en gearrangeerd door Nelson Riddle en bleef Lee Marvin's enige hit.