Was me dat een feest toen we die plaat in 1964 voor de eerste keer te horen kregen. Meteen stond de boel op stelten, in de positieve zin wel te verstaan. Stoelen en tafels aan de kant en dansen maar. De titel loog er dan ook niet om Dancing in the street, al hielden we het thuis beperkt tot de living en de aangrenzende keuken.
Ik was zo weg van die plaat dat ik er meteen een nummer één in zag. Wie schetst mijn ontgoocheling toen die plaat noch in België noch in Nederland echt aansloeg, kortom geen hit werd. Vreemd, want er kon geen fuif georganiseerd worden of die plaat werd gedraaid, maar een hit, dat was andere koek. Gelukkig draaide Radio Caroline en Radio Londen de single wel. In de Britse charts stonden Martha and The Vandellas met Dancing in the street de 29ste oktober 1964 op de 28ste plaats. Niet meteen om in gouden letters over naar huis te schrijven, maar kom. In hun thuisland Amerika zat er, gelukkig voor hen, een tweede plaats in de top honderd in. Manfred Mann en zijn Do wah diddy diddy bleken iets te sterk om te passeren.
Martha was bij Tamla Motown begonnen als secretaresse en zong in het begin buiten haar kantooruren samen met Rosalind Ashford, Gloria Jean Williamson en Annette Beard achtergrondkoortjes op platen van toen al bekende Motownsterren. Ze noemden zich The Del-Phis. Zo kan je hen horen op Stubborn kind of fellow de allereerste hit voor Marvin Gaye. Snel nadien verlaat Gloria de groep, maar Berry Gordy Jr. moedigt het resterende trio aan om zich te blijven inzetten en wie weet zat er een dan wel een plaat aan te komen.
Dancing in the street, geschreven door Marvin Gaye, Mickey Stevenson en Ivy Hunter was eerder al opgenomen door Marvin Gaye himself. Hij zong het in een andere toonaard dan Martha zou zingen, wat maakte dat ze het liedje niet meteen zag zitten, het lag haar niet zo. Op aanraden van de producers William Stevenson en Ivy Jo Hunter mag Martha het helemaal naar haar hand en haar stem zetten. Oorspronkelijk had Stevenson de song geschreven in een traag ritme, als een ballad geschreven. Maar Marvin Gaye zag het anders en wou het dansanter laten klinken. Niet dat Marvin het dadelijk zelf wilde inblikken, want zij hadden eerder Kim Weston voor ogen, maar zij vond er maar niks aan. Kim was in die tijd gehuwd met Mickey Stevenson en hij had het bij hen thuis op zolder geschreven en met de nodige trots aan haar laten horen.
Nadat Martha haar muzikale wensen aan de heren had kenbaar gemaakt, werd Ivy Joe Hunter aan de auteurs toegevoegd omdat hij Martha’s verzoekjes perfect had weten te vertalen in een uitstekend arrangement. Dancing in the street is een voor de raapse tekst waarin niet onder stoelen of banken wordt gestoken dat wanneer je je opgewekt en blij voelt en de sfeer juist zit je in welke stad dan ook de straat op kan en daar zomaar kan beginnen dansen. Dancing in the street was bedoeld voor hun album Dance party. De 19de juni 1964 trekken ze de studio in en de 21ste juli verschijnt het nummer op single. In de schaduw van het Afro-Amerikaanse protestest ddoor de zwarte bevolking die opkwamen voor hun burgerrechten en die in die jaren zestig almaar méér van zich lieten horen, werd voor hen Dancing in the street een soort strijdlied, méér nog, een soort anthem!
Martha & The Vandellas hadden voordien al twee top tien hits gescoord met achtereenvolgens Heat Wave en Quicksand. Dancing in the street zou hun grootste hit worden. Een nummer één heeft er voor hen nooit ingezeten ook al zouden ze in het totaal 24 keer in de Amerikaanse popcharts opduiken. Hun laatste grote hits scoorden ze in 1966 en 1967 met respectievelijk I’m ready for love en Jimmy Mack.
Dancing in the street zou drie jaar later gecoverd worden door The Mamas & The Papas. Van Halen gaf er nadien een stevige lap op. In het raam van Live Aid zongen David Bowie en Mick Jagger een live versie van Dancing in the street. Nu bestond daar geen geschikte versie van om op plaat te zetten, want via een technisch truukje zong David het in Philadelphia en Mick Jagger in Londen. Je kon onmogelijk door de satellietverbinding waardoor dit tot stand kwam wat een lichte klankvertragin veroorzaakte, het lied synchroon laten klinken, dus besloten beide heren het nadien in de studio samen met producers Clive Langer en Alan Winstantley in 1985 opnieuw op te nemen. Die versie werd een gigantische hit: een nummer één in Groot-Brittanië, Ierland, Nederland, Australië en een nummer twee in de Belgische top dertig. Voorts verschenen nog covers van Human Nature, Atomic Kitten, The Kinks, Dusty Springfield, The Carpenters en The Who. In 2010 was er nog een Nederlandse cover, alleen te verkijgen via een digitale download, van Alain Clark en Ben Saunders, goed voor een 28ste plaats in de Nederlandse top veertig.
