zondag 30 september 2012

Johnny Cash top 50 (21,22,23)

21. Rusty Cage is een cover van Johnny Cash. Het origineel is van de Amerikaanse grungeband Soundgarden uit 1992 (!). Het nummer komt voor op de CD Unchained van Cash uit 1996, waar hij wordt bijgestaan door o.a. Tom Petty, Lindsey Buckingham en Flea. Voor de verandering beide versies.




22 Cry! Cry! Cry! uit 1954 met zijn vaste begegleiders Luther Perkins (gitaar) en Marshall Grant (bas) was de grote doorbraak in Amerika. Deze productie van Sun Records van Sam Phillips leidde er toe dat Cash samen met Elvis Presley op tournee ging.






23 Give My Love to Rose. Deze single uit 1957 wordt als album track uitgebracht in 1960 op Sings Hank Williams waarna het in dat jaar weer een hit wordt voor Cash. Hoewel de titel anders doet vermoeden is niet WIlliams maar Cash zelf de componist. Ook te vinden op de LP I Walk The Line.

vrijdag 28 september 2012

Gypsy Jazz & Swing (deel 4)

Djelem djelem: vervolging

Vi man sas ek bari familiya,
Murdadas la e kali legiya
Aven mansa sa lumniake Roma,
Kai putaile e romane droma
Ake vriama, usti Rom akana,
Men khutasa misto kai kerasa
A Romale, A chavale
Puter Dewla le parne wudara
Te sai dikhaw kai si me manusha
Pale ka gav lungone dromencar
Ta ka phirav bachtale Romensa

[Ik had ooit een grote familie
Het Zwarte Legioen vermoordde ze
Kom met me Roma van de wereld
het is tijd om op te staan
we kunnen hoog vliegen als we handelen

Oh Roma, Oh broeders
Sta op Roma! Het is tijd
Kom met me mee Roma]

Het lied Djelem djelem verwoordde wat er tijdens de Tweede Wereldoorlog gebeurde. De tekst van het nummer werd in 1969 geschreven door Zarko Jovanovic, die zelf tijdens de oorlog in drie verschillende concentratiekampen zat. Jovanovic zette de tekst op een traditionele melodie. Twee jaar later werd het lied op een Roma-congres in Londen aangenomen als het officìële volkslied van de Roma.

Djelem djelem is het lied voor de Roma, en de vele uitvoeringen van dit nummer tonen ook de enorme afwisseling en rijkdom van hun cultuur. De doorleefde, emotionele interpretatie is een kenmerk dat alle artiesten met elkaar delen.



Van alle zigeuners op de wereld leven de meeste in het zuidoosten van Europa. Niet voor niets komt de meest bekende zigeunermuziek uit landen als Roemenië, Bulgarije, Macedonië en Turkije. Een aantal opvallende tradities zijn de brass bands (artiesten als Boban Markovic en Fanfare Ciocarlia en Kocani Orkestar), de Bulgaarse bruiloftsmuziek met een hoofdrol voor de klarinet (Ferus Mustafov, Yuri Yanakov) en de lauterati (uit Roemenië, in deze muziek heeft de viool een hoofdrol – in het Westen vooral bekend gemaakt door Taraf de Haidouks). In Hongarije was het maken van muziek eeuwenlang voorbehouden aan zigeuners. De Hongaarse violist Roby Lakatos koppelt de vioolmuziek van de Hongaarse zigeuners aan het klassieke werk van componisten als Liszt en Brahms.

Klik hier voor de vorige 3 delen

woensdag 26 september 2012

Het debuut Simon & Garfunkel: Hey School Girl



Hoewel The Sound of Silence in 1965 de eerste top 40 hitnotering was, is Hey, Schoolgirl uit 1957 (!) de eerste single van Simon & Garfunkel, hoewel zij zich destijds nog Tom & Jerry noemden. De invloed van de Everly Brothers werd door hen niet ontkend.

maandag 24 september 2012

De panfluit

De panfluit is een van de oudste muziekinstrumenten van de wereld. Reeds in de tijd van de Bijbel (Genesis) wordt er al gesproken over de panfluit: ‘...Jubal, deze was de vader van allen die harpen en orgelen handelen.’ Hiermee wordt niet het imposante pijporgel bedoeld, maar de voorloper van het orgel: de panfluit. Uit archeologische vondsten blijkt dat de panfluit voorkwam in verschillende delen van de wereld. Slechts in het Andesgebergte, in Roemenie en een klein aantal andere plaatsen is de panfluit behouden gebleven.



Sopraan-altpanfluit, 22 pijpen

De panfluit bestaat uit een aantal pijpen die aan de onderkant zijn gesloten en wordt bespeeld door lucht over de pijp tegen de rand te blazen. De toonhoogte van een pijp is vooral afhankelijk van de lengte van een pijp. Hoe korter de pijp, hoe hoger de toon. Een halve toon kan gecreërd worden door de panfluit te kantelen. Hierdoor wordt de opening van de pijp verkleind, wat een lagere toon oplevert. De Roemeense panfluit kenmerkt zich door de halfronde vorm en is gemaakt van bamboe. Ook worden er panfluiten gebouwd van verschillende soorten hout, metaal en koper.



Tenorpanfluit, 25 pijpen

De panfluit kreeg meer bekendheid in Nederland in de 70-er jaren door de Roemeense virtuoos Georghe Zamfir. Ook andere Roemeense panfluitisten als Nicolai Pirvu en Simion Stanciu hebben er toe bijgedragen dat de panfluit meer bekendheid kreeg in Nederland en andere delen van Europa. De panfluit is van oorsprong een folkloristisch muziekinstrument, maar kan ook zeer goed gebruikt worden voor andere muziekgenres zoals geestelijke en klassieke muziek.



Concertpanfluit, 29 pijpen

Panfluiten varieren sterk in grootte. Leon bespeelt vier panfluiten, waarvan de sopraan-altpanfluit de meestgebruikte panfluit is. Deze panfluit kenmerkt zich door een goede hanteerbaarheid en is daardoor het meest geschikt voor snellere muziekstukken. De andere panfluiten zijn groter en en hebben een lager bereik. Alle vier panfluiten zijn gebouwd in Roemenië door de befaamde panfluitbouwer Ion Preda.



Contrabaspanfluit, 22 pijpen

zaterdag 22 september 2012

Snelcursus Tom Waits

Tom Waits heeft totnogtoe geen enkele slechte plaat gemaakt. Wie zich als dummie wil storten op zijn oeuvre doet er goed aan bij het begin te beginnen. Een korte initiatie.

DE INSTAPPLAAT

In het geval van Tom Waits doet u er goed aan bij het begin te beginnen. U zou alleszins niet de eerste zijn die nietsvermoedend inpikt ter hoogte van pakweg Bone Machine – zijn op krassende metalen en piepend schrootijzer getoonzette spookplaat uit 1992 – en ijlings in pamper en dwangbuis naar het dichtstbijzijnde gekkenhuis dient afgevoerd. Nee, voor uw geestelijke en fecale gezondheid raden wij thans het tweetal Closing Time (‘73) en The Heart of Saturday Night (‘74) aan: muzikale mijmeringen van een verlopen troubadour die met schorre stem boven zijn piano uitcroont, en tevens de perfecte soundtrack voor al wie zijn sores graag achterlaat op de bodem van een whiskyglas.

DE MUST-HAVE

Behalve het onontbeerlijke Closing Time zeker ook Small Change (’76), de plaat waarop oom Tom zich als een bandeloze beatdichter op de bebop stort en waarop ook zijn pensioennummer Tom Traubert’s Blues staat. Gevorderden mogen daar zeker ook zijn eerste Islan-trilogie bijvoegen, oftewel Swordfishtrombones (’83), Rain Dogs (’85) en Frank’s Wild Years (’87). Die vormen een uitstekende staalkaart van zijn zogenaamde clang-boom-steel-blues, een exotische mix van Oost-Europese polkablues, dronkemanswalsjes en piratenliederen waar Waits als een soort Louis Armstrong meets Howlin’ Wolf bovenuit bromt.

DE STINKER

Neem het van ons aan: Tom Waits heeft totnogtoe geen enkele slechte plaat gemaakt. Hooguit een paar minder essentiële zoals Night On Earth (’92), zijn grotendeels instrumentale soundtrack voor de gelijknamige film van Jim Jarmush. Puur uit budgettaire overwegingen mag u eventueel ook Foreign Affairs (’77), The Black Rider (’93) en Real Gone (2004) links laten liggen.

Een beetje fan moet natuurlijk ook zijn driedubbele rarities-plaat Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards (2006) in de kast hebben staan. En de échts snobs onderscheiden zich dan weer van de gewone fans door de titel ook daadwerkelijk te kunnen uitspreken.

vrijdag 21 september 2012

Cléoma Breaux

Cléoma Breaux (1906 - 1941) was een cajun-gitariste en -zangeres. Ze was getrouwd met accordeonist Joe Falcon met wie ze de eerste cajun-plaat, 'Allons à Lafayette', maakte.
Cléoma Breaux kwam uit een muzikale familie. Haar broers en zus speelden samen als de Breaux Frères: Amédé (accordeon), Ophé (gitaar) en zus Cléopha (viool). Ook Cléoma speelde af en toe in deze groep (ze is te horen op de opname 'Ma Blonde est Partie'), maar ze verliet de familiegroep na haar huwelijk met Joe Falcon in 1932 om met haar man platen te gaan maken.

'Allons à Lafayette' werd opgenomen in 1928 en werd een groot succes, waarna Falcon en Cléoma Breaux optraden in uitverkochte dancehalls in Louisiana en Texas. In 1928 en 1929 volgden nog verschillende opname-sessies. Tijdens de Grote Depressie werden geen opnamen gemaakt. In juli 1932 trouwden Falcon en Cléoma en in 1934, 1936 en 1937 werden opnames gemaakt. De opnames in 1937 zouden de laatste voor Falcon en Cléoma zijn. In die tijd werd de country & western met viool populair en langzaam werd de muziek van Falcon (met de accordeon als belangrijkste instrument) als ouderwets beschouwd. Cléoma stierf onverwacht op 9 april 1941. Haar man hertrouwde en zou met zijn band tot in de jaren zestig in dancehalls optreden..


woensdag 19 september 2012

Johnny Cash top 50 (24,25,26)

24. Ballad of a Teenage Queen is een nummer van producer Jack Clement en staat op het album Johnny Cash Sings the Songs That Made Him Famous uit 1958.


Man in Black op nummer 25. We zijn op de helft ! Een protestsong geschreven door Cash.
I wear the black for the poor and the beaten down, Livin' in the hopeless, hungry side of town,
I wear it for the prisoner who has long paid for his crime, But still is there because he's a victim of the times.
Ook te vinden op het gelijknamige album (zijn 37ste) uit 1971.




26 Big River. Opnieuw een nummer van Johnny Cash Sings the Songs That Made Him Famous.
O.a. gecovered door The Grateful Dead.


maandag 17 september 2012

1962 ♫ ♫ Louise Cordet

Louise Cordet was een fenomeen in de Engelse pop-rock voor ongeveer twee jaar. Het begon allemaal toen ze in 1962 nr. 13 bereikte in de hitlijsten met “I’m Just A Baby”.
Ze werd geboren te Londen als Louise Boisot op 8 februari 1945.
Hoewel ze misschien een beetje “teeny” en “braaf” voorkwam sloot ze toch perfect aan bij het nieuwe fenomeen, de beat.
Als dochter van een grote tv-persoonlijkheid (en peetdochter van Prins Philip),was haar afkomst absoluut niet wat de afkomst was van de meeste van de Liverpool bands, de arbeidersklasse.
Toch was ze geliefd en had ze haar publiek. Decca beschouwde haar zo’n beetje als het antwoord op Helen Shapiro.
In 1963 verscheen Louise Cordet in twee films, “Just For You and Just For Fun”, een follow up voor de film “It’s Trad, Dad”. Het beste moment en misschien ook het enige mooie moment was de song “Which Way The Wind Blows” gezongen door Louise Cordet.



Cordet toerde in 1963 met The Beatles en Gerry and the Pacemakers. Gerry schreef voor haar “Don’t let the sun catch you crying”. Zij nam het op in 1964 voordat Gerry and the Pacemaklers het opnamen.
Daarna nam ze nog een formidabele versie op van “Two Lovers” van Mary Wells (Tamla Motown) , een nummer dat gerust naast om het even welke song uit die tijd mocht staan. Het succes bleef echter uit..
Tegen 1965 was haar carrière voorbij. Ze ging naar Frankrijk waar ze nog een EP opnam.
Ze woont nu in Griekenland, waar ze getrouwd is en 3 kinderen heeft.

zaterdag 15 september 2012

Geschiedenis van de gitaar (2)

Instrumentbouwers experimenteerden met geluid, geluidsprojecties en houtsoorten en vormen. Het ontwerpconcept van de vlakke achterkant kwam weer in de mode, wat resulteerde in de vihuela, een directe voorloper van de moderne gitaar.
De naam stamt van de Romeinse term fidula. Het instrument leek op de huidige gitaar, was ovaal, had vijf klankgaten in het bovenblad, had een korte hals met tien frets, vijf paar snaren plus één enkele resonantiesnaar. Net als bij de tegenwoordige twaalfsnarige gitaar waren de paren snaren gelijk of één octaaf hoger gestemd. Er waren variaties in de modellen, je had ze ook met vier of zeven paar snaren. De rijk versierde vihuela was erg duur, daarom verkoos de gewone man de viersnarige Chitarra latina, die erg op de vihuela leek maar eenvoudiger was. De Chitarra latina stamt uit het einde van de dertiende eeuw en had acht klankgaten in de vorm van twee maal vier cirkels.

In het begin van de zestiende eeuw werd aan de Chitarra latina een vijfde snaar toegevoegd. Deze nieuwe versie kennen wij tegenwoordig als Spaanse gitaar.
Al gauw dook deze vijfsnarige gitaar overal op en verdrong langzaam de ingewikkelder luit. De luitliefhebbers veroordeelden de gitaar en probeerden haar een slechte naam te bezorgen door de gitaar te associëren met onzedelijke lichaamsbewegingen en moreel verderf. Het was vroeger dus niet anders dan nu, wanneer een instrument een innovatie ondergaat. Ook in de jaren vijftig en zestig, toen de elektrische gitaar aan grote populariteit won werd het instrument in de ban gedaan door zedenpredikers. En ook voor nu geldt als toen, hoe meer de gitaar met dit soort zaken werd vergeleken, des te dominanter werd haar positie in de Europese volksmuziek. Romantische lieden brachten serenades op aan dames die dat graag mochten horen. Zo ook nu dames, en heren, in zwijm vallen bij hun favoriete artiesten.
De Franse en Italiaanse gitaren van de zeventiende eeuw kregen een steeds slankere taille, en had bijna al de vorm van de gitaar zoals wij die nu kennen. Een belangrijk verschil was echter nog wel de vijf paar snaren, in plaats van de zes of twaalf van de huidige gitaar.

De Carulli-gitaar uit 1810 was één van de eerste met zes snaren die net zo gestemd waren als de huidige: E A D G B E. Men ging over van dubbele naar enkele snaren. Hierdoor werden ook de stemproblemen opgelost die ontstonden doordat de paren snaren van darmen, niet van gelijke diameter waren.Één van de meest invloedrijke gitaarbouwers uit die tijd was Antonio Torres Jurado uit Almeria in Spanje.

Hij leverde een belangrijke bijdrage in de ontwikkeling door de mensuurlengte te vergroten tot 65 centimeter. Ook maakte hij de hals 5 centimeter smaller en vervaardigde een breedere klankkast, waardoor het instrument meer volume kreeg. Hij gebruikte als één van de eersten mechanische stemmechanismen en verbreedde de steunbalkjes waardoor de snaren op de body iets wijder uit elkaar komen te liggen. De moderne klassieke gitaar is sindsdien weinig meer veranderd, één van de laatste innovaties was midden jaren veertig van de vorige eeuw. De snaren, die tot dan toe nog van varkensdarmen waren vervaardigd, werden vervangen door nylon. Een uitvinding uit 1935 van de Amerikaanse chemicus Wallace Hume Carothers.

De gitaar werd een steeds populairder instrument en er werden meer muziekstukken geschreven. Onder andere Rossini, Haydn, Berlioz en Schubert componeerden voor de gitaar.

Aan het einde van de negentiende eeuw zorgde Francisco Tarrega voor een opleving van de Spaanse muziek. Huidige klassieke gitaristen hebben nog steeds composities van zijn hand op hun repertoir staan. Hij maakte verscheidene bewerkingen van Chopin, Beethoven en Bach. Dat de gitaar algemeen wordt geaccepteerd als een modern concertinstrument is mede te danken aan Andres Segovia, één van de grootste musici uit de geschiedenis. Andres was autodidact en vormde op zich al een éénmans-orkest. Ook heeft hij veel composities van Haydn, Händel, Mozart en nog vele anderen voor gitaar bewerkt. Meer dan vijftig jaar trad hij over de gehele wereld op en fungeerde als ambassadeur voor zijn geliefde instrument, de gitaar.


donderdag 13 september 2012

Meestergitaristen: Don Ross

Don Ross (1960) , is een Canadese gitarist die gekenmerkt wordt zowel de emotie en de intensiteit in zijn gitaarspel als ook zijn techniek.
Ross' muziek verleent zich van de blues, jazz, volksmuziek en klassieke muziek, wat een stijl creëert dat hij zelf omschrijft als "heavy wood". Ross is de enige persoon die twee keer het Nationale Fingerstyle gitaarkampioenschap van Amerika heeft gewonnen (1988 en 1996). Bruce Cockburn schreef over zijn album "Robot Monster" (2003) het volgende: "niemand doet wat Don Ross doet met een akoestische gitaar. Hij neemt de bochten zo snel dat je denkt dat hij uit de bocht zal gaan, maar hij verliest nooit zijn controle".

Ross geavanceerde techniek en zijn goed gevoel voor ritme, gecombineerd met ongewone ideeën, maakt zijn stijl onmiddellijk herkenbaar. Hij gebruikt vaak percussieve technieken en speelt ingewikkelde op- en neeraanslagpatronen met zijn duim. Zijn gebruik van acryl nagels geven hem een scherpe en erg gedefinieerde toon.

Don Ross speelde in het begin van zijn carrière op een Lowden S-10. Vanaf 1997 speelde hij op een Lowden O-10. Tegenwoordig speelt hij op aangepaste gitaren, gemaakt door Marc Beneteau. Deze gitaren zijn uitgerust met een combinant van microfonen en K&K-pickups. Somt speelt hij op een baritone gitaar van Marc Beneteau, of gebruikt hij een aangepaste 7-snarige gitaar van Oskar Graf.


woensdag 12 september 2012

Politiek



Na het einde van Neerlands Hoop start Bram Vermeulen samen met Jan de Hont een nieuwe band onder de naam De Toekomst. Na een succesvolle tournee langs de theaters met het programma "De Toekomst gaat het helemaal maken" doken zij als een van de eerste Nederlandstalige bands het clubcircuit binnen.
De band: Jakop Klaasse, Jan de Hont, Peter Warnier, Frans Hendriks en Erik Mooijman.

dinsdag 11 september 2012

maandag 10 september 2012

1962 ♫ ♫ Monster Mash

De single Monster Mash van Bobby 'Boris' Pickett & The Cryptkickers doet de BBC op 10 september 1962 in de ban. De leiding van Britse omroep noemt de opname "aanstootgevend". In 1973 wordt de alsnog een top-3 hit.

zaterdag 8 september 2012

Sväng

Sväng afficheert zichzelf als ‘harmonica-ensemble’. Met een knipoog, want de Finse groep is eerder een hedendaags folkorkest. Met alleen mondharmonica’s, dat dan weer wel. De harmonica blijkt bij Sväng het instrument van de onbegrensde (swingende) mogelijkheden. Blues, balkan, klassiek, rock, jazz, ragtime, tango, Noord-Europese folk; het kwartet, opgeleid aan de beroemde Sibelius Academy in Helsinki, brengt het allemaal in zelfgeschreven, enorm groovende composities. Power station van Svängs opzwepende live-sound is de opvallende basharmonica, ritmisch brommend als een tuba. Het kwartet - waarschijnlijk ‘s werelds beste mondharmonica-act - vierde al wereldwijd triomfen en werd onder meer uitgenodigd voor het nieuwjaarsfeestje van Jools Holland.

donderdag 6 september 2012

Toonladders voor Dummies

Binnen de westerse muziek kennen we twaalf tonen. Dat wil zeggen dat na twaalf aangrenzende toetsen op de piano je weer uitkomt bij de eerste van de twaalf, alleen, zoals dat heet, een "octaaf hoger". Dus steeds na 12 toetsen hoger zit je weer op dezelfde noot, alleen dan hoger. Op de gitaar geldt dit net zo: als je een willekeurig vakje speelt, en je speelt vervolgens de noot die, op dezelfde snaar, 12 vakjes hoger ligt, dan is dat weer dezelfde toon, alleen dan een octaaf hoger. Een octaaf is dus de afstand [interval] tussen twee toonhoogtes die twaalf toetsen of vakjes bedraagt. Een octaaf hoger of lager dan een bepaalde toon betekent dus dat je uitkomt op dezeflde noot, alleen dan hoger of lager.

WAT IS EEN TOONSOORT

Een toonsoort [toonaard, toonladder] is een selectie van zeven noten uit het totaal van twaalf. De selectie is niet willekeurig maar verloopt volgens vaste patronen met een specifieke samenhang. Als een muziekstuk in een bepaalde toonsoort staat, wil dat zeggen dat alle noten die voorkomen in de melodieen en akkoorden van het stuk binnen die toonsoort vallen, en dat de overige vijf noten, die buiten de toonsoort vallen, niet in het stuk voorkomen.

HET NUT VAN KENNIS VAN TOONLADDERS

Het nut van kennis van toonsoorten is dat het je kan helpen bij het componeren of improviseren (soleren), begrijpen en instuderen van een muziekstuk. Weet je immers de toonsoort, dan weet je daarmee ook welke noten wel en niet meedoen. Als je patronen van de toonladder in kwestie op je instrument kent, is dat als het ware een landkaart om de weg te vinden binnen het muziekstuk in kwestie. Je weet dan dat deze noten allemaal goed klinken binnen het stuk en gebruikt de toonsoort om de samenhang en betekenis van nootkeus in de compositie te zien.

UITLEG TOONLADDERS

Ik leg hier alleen de twee belangrijkste soorten toonladders uit. Dat zijn de mineur en de majeur toonladder. Hier kun je later alle andere toonladder van afleiden, welke als varianten op mineur of majeur zijn op te vatten.

Om toonladders uit te leggen, is basiskennis van de werking van de piano vereist. Eerst leg de toonladders uit aan de hand van een piano-octaaf, en vervolgens maken we de vertaalsslag naar de gitaar.

Hieronder zie je een plaatje van een stukje van een piano-toetsebord. Je ziet een patroon van witte en zwarte toetsen dat zich steeds herhaalt. Je ziet witte toetsen en tussen twee witte toetsen zit steeds een zwarte toets, behalve op twee plekken, daar grenzen witte toetsen direct aan elkaar zonder dat er een zwarte toets tussen zit. Hierdoor ontstaat een patroon van zeven witte en vijf zwarte toetsen dat zich per octaaf herhaald :



De zeven witte toetsen worden ookwel de stamtonen genoemd. Dat zijn de eerste zeven letters uit het alfabet, maar maar na de G, begint het weer bij A. Tevens is de eerste noot niet A, maar C. Dus als je begint bij C, zijn de opvolgende stamtonen: D, E, F, G, A en B. Na die B kom je weer op C en herhaalt het patroon zich, echter dan een octaaf hoger.

DE WITTE TOETSEN (STAMTONEN) EN DE C MAJEUR TOONLADDER

De piano is zo ontworpen dat, als je alleen de witte toetsen gebruikt, je netjes binnen bekendste toonsoort zit, genaamd C majeur. Als een piano of keyboard bij de hand hebt, probeer maar eens de witte toetsen te spelen van links naar rechts, van C tot en met C, en je hoort gelijk een bekende klank. Het zogenaamde Do-Re-Mi. Je hebt zojuist je eerste toonladder gespeeld. Met alleen het gebruik van de witte toetsen kun je met een beetje zoeken en proberen de meeste bekende melodietjes al op eigen houtje uitvogelen.

DE ZWARTE TOETSEN

Op vijf plekken zit tussen twee witte toetsen een zwarte toets. Op de twee overige plekken, namelijk tussen E en F, en tussen B en C, grenzen twee witte toetsen direct aan elkaar. Nu kun je de zeven witte en vijf zwarte toetsen als een continuum zien. Ookal lijkt het optisch misschien zo dat de stamtonen (witte toetsen op de piano) even ver uit elkaar zitten. Dit is niet het geval. Op de gitaar is dit duidelijker. De vakjes op een gitaarsnaar komen namelijk overeen met de toetsen op de piano, echter de gitaar maakt geen onderscheid tussen witte en zwarte toetsen, en alle vakjes (toetsen) zitten even ver uit elkaar. Dus als je een vakje hoger gaat op de gitaar, betekent dat ook één toets hoger op de piano, en of die volgende toets die je tegenkomt nou een witte of een zwarte toets is maakt daarbij niet uit.

De afstand tussen twee aangrenzende toetsen of vakjes noem je een halve toon. De afstand van een toets of vakje tot de noot die 2 toetsen of vakjes verder ligt, noem je een hele toonsafstand. Dus de afstand tussen twee witte toetsen waar zich een zwarte toets tussen bevindt bedraagt een hele toonsafstand, en de afstand tussen twee witte toetsen waar zich geen zwarte toets tussen bevindt, noem je een halve toonsafstand.

dinsdag 4 september 2012

1962 ♫ ♫ The Beatles

The Beatles zijn op 4 september 1962 in EMI Studio 2 op Abbey Road in Londen voor hun allereerste plaatopnamen met George Martin. De sessie begint met How Do You Do It. Daarna wordt Love Me Do opgenomen.
Er zijn vijftien takes nodig om het nummer goed op de band te krijgen. George Martin is niet tevreden. Hij besluit dat de opname van Love Me Do op 11 september 1962 wordt voortgezet. Die dag heeft hij studio-drummer Andy White ingehuurd. De versie met Andy White wordt op 5 oktober 1962 op single uitgebracht. Op de B-kant staat P.S. I Love You.


zondag 2 september 2012

R.L. Burnside and family: Boogie instrumental (1978)



Geweldig Alan Lomax Archive op YouTube! Alan, de man aan wie we de overlevering en het respect voor Amerikaase volksmuziek te danken hebben. Bovenstaande boogie van R.L. Burnside is een goed voorbeeld. De blues afkomstig van slaven die vanuit Afrika naar Amerika vervoerd werden. Zuiver islamitische muziek dus. Maar het werd pas bluesmuziek genoemd toen deze slaven zich onder druk massaal tot het christendom bekeerd hadden. Weet u dat ook weer.