Wie aan The Rolling Stones denkt, denkt meteen aan stevige muziek, lekkere rhythm and blues en loepzuivere rock, maar veel minder aan oorstrelende ballads al moet ik die omschrijving in hun geval wat afzwakken. Het woord ballads volstaat. Het valt ook op dat wanneer zij het aandurfden een ballad in te blikken en op single te zetten, desnoods als B-kant, die nooit de hitlijsten bereikte zij het als coverversie. En of zij ballads hebben ingeblikt! Een paar zelfs om U tegen te zeggen: Angie, Time Is On My Side, Ruby Tuesday, Lady Jane en natuurlijk hun pronkstuk As Tears Go By.
Tot de dag waarop As Tears Go By op plaat verscheen hadden The Rolling Stones zich alleen maar aan bluesgetinte ballads gewaagd. Met As Tears Go By tokkelden zij op een heel andere snaar. Het is een van de eerste songs die Mick Jagger en Keith Richards samen schreven. Het verhaal wil dat hun eerste manager Andrex Oldham er ook zijn steentje toe bijdroeg. Indien wij enkele bronnen mogen geloven waaronder Richards zelf, was het diezelfde Andrew die Mick en hem dwong zich in hun keuken in hun appartementje terug te trekken en daar niet uit te komen vooraleer zij een liedje hadden geschreven dat nu eens niet over sex ging en waar het aangenaam naar luisteren was. Zij zijn zelf verbaas over het eindresultaat, er is geen spoor van blues of rock in het nummer te bespeuren. Eerst kwamen zij op de proppen met de titel As Time Goes By, maar dat kon niet, want die titel was in 1931 al gebruikt door Herman Hupfeld voor de musical Everybody’s Welcome en nadien een hit voor Rudy Vallee en Binnie Hale. Het liedje wordt pas echt bekend als het in 1942 in de film “Casablanca” opduikt. In de film wordt het gezongen door Dooley Wilson, aan de piano begeleid door Elliot Carpenter.
Dus As Time Goes By kon niet. Het was Oldham zelf die op de idee kwam time door tears te vervangen en daar gingen Mick en Keith mee akkoord. Oldham aarzelde ook niet het nummer meteen door te spelen aan de zeventienjarige zangeres Marianne Faitfull die hij tijdens een party georganiseerd door John Dunbar ontdekt had. Marianne profileerde zich toen vooral als folkzangeres, maar Oldham had andere plannen met haar. Hij wordt ook in een klap haar manager. Hij trekt samen met haar en producer Mike Leander naar de Decca studio’s en neemt daar in 1964 As Tears Go By op dat eerst als B-kant van het nummer Greensleeves, een bewerking van de bekende folksong, wordt gereleaset. Vrij snel hebben zij in de gaten dat het de B-kant is die de voorkeur van de media en het publiek wegdraagt. De dertiende augustus 1964 staat Marianne ermee op negen in de Britse Top Veertig. In Amerika wordt het de 28ste november 1964 uitgebracht en zal daar door- stoten naar de tweeëntwintigste plaats. In Nederland wordt er op die single niet gereageerd en zal Marianne het jaar nadien daar scoren met The Ballad of Lucy Jordan. Bij ons zit er voor die laatste een negende plaats in en is As Tears Go By geen hoogvlieger geworden. In 1965 trouwt Faithfull met John Dunbar, maar na de geboorte van hun zoon houdt zij het voor bekeken en gaat bij Mick Jagger wonen.
Interessant wordt het wanneer je As Tears Go By naast Yesterday van The Beatles plaatst. Je zou snel durven denken dat The Stones, The Beatles gewoon gecopieerd hebben, was het niet dat de versie van Marianne Faithful al de 13de augustus 1964 in de Britse top tien stond en The Beatles met Yesterday pas een jaar later met dat nummer op de proppen kwamen op hun elpee Help. (in Engeland werd Yesterday aanvankelijk niet op single uitgebracht omdat de groep vond dat het té soft klonk en het té zeer een solo-uitstap van McCartney was). Om die vergelijking met The Beatles uit de weg te gaan, brachten The Stones hun versies pas zes maanden na Yesterday van The Beatles op de markt en dan nog als B-kant van hun single 19the Nervous Breakdown dat de 10de februari 1966 op de tweede plaats in de Britse Top Veertig zou belanden. Bij ons bereikten The Stones met hun singleversie de vijfde maart 1966 de zevende plaats. In Nederland was er voor hen een tweede plaats weggelegd. Als je dan toch enige gelijkenis tussen As Tears Go By en Yesterday wil zoeken, dan kan je aanhalen dat de strijkers die je in de versie van The Stones hoort, geschreven werden door Mike Leander, die ook verantwoordelijk is voor de arrangementen van de violen in She’s Leaving Home van The Beatles op hun album Sergeant Pepper’s Lonely Heartsclub Band. In Yesterday van The Beatles klinkt het strijkwartet dat een idee van hun producer George Martin was veel gematigder dan de violen die Mike Leander voor As Tears Go By nodig vond.
As Tears Go By zongen The Rolling Stones in Amerika live samen met I Can’t Get No Satisfaction en 19th Nervous Breakdown tijdens “The Ed Sullivan Show”, de eerste keer overigens dat Jagger en zijn companen daar in kleur te zien waren. In die tijd was hun bezetting: Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Charlie Watts en Bill Wyman. Het waren ook zij die de vijfde en de zesde september 1965 in de studio zaten voor de opname van hun elpee December’s Children waarop onder meer As Tears Go By op staat. Het album werd de 22ste november van dat jaar op het London Label uitgebracht met naast As Tears Go By als opvallende songs: Route 66, Get Off My Cloud, You Better Move On en Talkin’ About You. In Amerika bereikte de plaat de vierde plaats in de album top tweehonderd en werd daar met goud bekroond.
Tijdens diverse interviews liet Keith Richards duidelijk horen dat hij niet was opgezet met het succes dat The Stones genoten met As Tears Go By. Hij noch Mick wilden zich als songwriters van dergelijke liedjes profileren. Zo hadden zij Gene Pitney aan de hit That Girl Belongs To Yesterday geholpen en ook dat succes zinde hen niet. Pas wanneer zij in 1965 met The Last Time op de proppen komen, voelen zij dat zij een volwaardig Stonesnummer hebben afgeleverd. Critici houden vol dat vokaal gezien Jagger in As Tears Go By niet op zijn best klinkt. Ballads die hem wel liggen, zijn eerder songs zoals Ruby Tuesday en Lady Jane. Gewoon als weetje, maar zeker niet als aanrader, is de Italiaanse versie van het nummer dat in Italië op single verscheen als Con Le Mie Lacrime, waar het nadien door Jerry Calà en Bruno Castiglia werd gecoverd. Ook Vanessa Paradis, The Primitives, Nancy Sinatra en David Lantz vonden het nummer de moeite waard om het op één van hun platen te zetten.
