zaterdag 30 juni 2012
Meestergitaristen: Michael Hedges
Michael Hedges wordt door sommigen beschouwd als een van de beste gitaristen.
Michael Hedges (1953 - 1997) was een Amerikaanse New age componist en gitarist, geboren in Enid, Oklahoma, overleden aan de gevolgen van een auto-ongeluk. Zijn meest invloedrijke album is de met een Grammy genomineerde Aerial Boundaries uit 1984. Hij is bekend geworden door zijn innovatief gitaarspel, zoals het simultaan 'plukken' van de snaren aan beide einden van de gitaarhals.
Hij kreeg succes door zijn unieke stijl; hij gebruikte harmonics en picking die de indruk wekten dat je meerdere gitaren tegelijk hoorde.
Hij studeerde klassieke gitaar en compositie aan het Peabody Conservatory in Baltimore.
Will Ackerman, de oprichter van het platenlabel Windham Hill, liet Hedges in 1980 een platencontract tekenen, in 1981 volgde zijn debuutalbum Breakfast in the Field.
Voor zijn 2e album Aerial Boundaries uit 1984, kreeg Hedges zijn eerste Grammy nominatie.
Op zijn in 1987 uitgebrachte live-album Live on the Double Planet zijn voor het eerst een aantal composities, uitgevoerd op de zeldzame harpgitaar, te horen en op Taproot (1990) zijn weer voor het eerst vocale bijdragen te horen sinds het nummer Watching My Life Go By uit 1985. Zijn muziek op het 4 jaar later uitgebrachte album The Road to Return lijkt beduidend anders; gezongen nummers waren ten opzichte van instrumentale nummers in de meerderheid en Hedges is nu ook te horen op instrumenten als de fluit, drums, synthesizer, harmonica en electrische gitaar.
Met het in 1996 uitgebrachte album Oracle keert hij terug naar zijn acoustische stijl, helaas is dit album de laatste die tijdens zijn leven wordt uitgebracht; op 2 december 1997 overleed hij aan de gevolgen van een autoongeluk.
Na zijn dood worden de albums The Sounds of the Wood and Steel en Torched uitgebracht.
vrijdag 29 juni 2012
Stand By Me
We kennen de video natuurlijk nog wel, maar hij is nog niet eerder gepubliceerd op de site.
Stand By Me staat sinds kort op het repertoire van Gerrit en de Krekels. Genieten dus !
Stand By Me staat sinds kort op het repertoire van Gerrit en de Krekels. Genieten dus !
woensdag 27 juni 2012
Onderhoud mondharmonica
Als je mondharmonica vals klinkt komt dat meestal omdat er vuil in is gekomen.
Alles goed schoonmaken is de enige remedie, daarvoor kun je het beste je bluesharp
uit elkaar halen.
Het belangrijkste zijn de reedplates, de lipjes moeten schoon zijn en onbeschadigd.
Het is onverstandig om te proberen om de lipjes te buigen teneinde de toon te
veranderen. Meestal kun je de reedplate dan weggooien.
Als je een echte valse toon hebt ondanks dat je alles netjes schoon hebt gemaakt is er waarschijnlijk
wat anders aan de hand.
Door metaalmoeheid kan een ‘tongetje’ een andere klank gaan geven en later zelfs geheel afbreken.
Ook oxidatie door teveel vocht kunnen funest zijn
In dat geval kun je ook gemakkelijk nieuwe plaatjes in je bluesharp zetten.
Je hoeft niet een hele nieuwe mondharmonica te kopen, het scheelt je ongeveer de helft van de kosten.
De plaatjes zijn leverbaar in alle toonsoorten.
maandag 25 juni 2012
Twee motten
Geen thema is te gek om er een liedje over te schrijven. Ken je het verhaal van Charlotte en Bas, twee motten die zich goed voelen in een oude jas, de jas van een zwerver, die van Tom Manders, beter bekend als Dorus.
Tom begon ooit als decorbouwer en reclametekenaar. In die hoedanigheid werkte hij soms in het bekende theater ‘Carré’ in Amsterdam waar hij in contact kwam met ondermeer Wim Kan, die hem adviseerde zelf eens op het podium te gaan staan omdat Tom hem verteld had dat dat een van z’n grootste wensen was.
Tom nam een aanloop in het theatercafé Saint Germain des Près in Amsterdam. In 1949 gaf hij gestalte aan het typetje dat later legendarisch zou worden, Dorus de zwerver. De borstelsnor, de droeve blik en de bolhoed waren de onmisbare ingrediënten. In de jaren 50 maakte Tom Manders tv- programma’s voor de VARA en zou begon hij stilaan nationaal bekend te geraken. Zijn vaste assistent werd organist Cor Steyn. Zijn hit ‘ Twee motten’ begint trouwens met een gesprek tussen heb beiden. In de maand mei van 1957 stond Dorus in de Nederlandse top 40 op één met ‘Twee motten’.
In de jaren zestig ging Tom zich met grotere producties voor tv en het theater bezighouden. Dat theater viel niet mee, maar zijn tv-shows werden immens populair. In 1967 werd één daarvan bekroond met de Zilveren Roos van Montreux. 5 jaar later zat hij berooid aan de grond, ook al had hij dat jaar in de Staatsloterij een ton gewonnen. Hij kreeg een hartaanval en overleed op 50 jarige leeftijd de 26ste februari 1972.
Tom begon ooit als decorbouwer en reclametekenaar. In die hoedanigheid werkte hij soms in het bekende theater ‘Carré’ in Amsterdam waar hij in contact kwam met ondermeer Wim Kan, die hem adviseerde zelf eens op het podium te gaan staan omdat Tom hem verteld had dat dat een van z’n grootste wensen was.
Tom nam een aanloop in het theatercafé Saint Germain des Près in Amsterdam. In 1949 gaf hij gestalte aan het typetje dat later legendarisch zou worden, Dorus de zwerver. De borstelsnor, de droeve blik en de bolhoed waren de onmisbare ingrediënten. In de jaren 50 maakte Tom Manders tv- programma’s voor de VARA en zou begon hij stilaan nationaal bekend te geraken. Zijn vaste assistent werd organist Cor Steyn. Zijn hit ‘ Twee motten’ begint trouwens met een gesprek tussen heb beiden. In de maand mei van 1957 stond Dorus in de Nederlandse top 40 op één met ‘Twee motten’.
In de jaren zestig ging Tom zich met grotere producties voor tv en het theater bezighouden. Dat theater viel niet mee, maar zijn tv-shows werden immens populair. In 1967 werd één daarvan bekroond met de Zilveren Roos van Montreux. 5 jaar later zat hij berooid aan de grond, ook al had hij dat jaar in de Staatsloterij een ton gewonnen. Hij kreeg een hartaanval en overleed op 50 jarige leeftijd de 26ste februari 1972.
zaterdag 23 juni 2012
Plectrum
5 tips voor een goede plectrumtechniek
Veel gitaristen spelen zowel met de vingers als met een plectrum. Beide technieken hebben voor- en nadelen. Veel gitaristen zullen voornamelijk met een plectrum op een elektrische gitaar spelen en voornamelijk met de vingers op een akoestische gitaar, maar het kan ook prima andersom. Het ligt er een beetje aan wat je speelt en hoe je het wilt laten klinken. Het nadeel van het spelen met het plectrum is dat er weinig gitaarleraren zijn die een goede plectrumtechniek beheersen en deze daarom ook niet kunnen overbrengen aan hun leerlingen. Het gevolg is dat veel gitaristen (zichzelf) een plectrumtechniek aanleren die niet optimaal is. Wat is een goede plectrumtechniek? En wat zijn de 5 meest essentiële dingen waar je op moet letten om jezelf een goede plectrumtechniek aan te leren?
1. Zoek het juiste plectrum
Plectrums zijn er in alle kleuren, vormen en maten. De kleur en wat er op staat is niet van belang. Maar de vorm, de maat en de dikte van het plectrum is erg belangrijk. Wat betreft de grootte van het plectrum is het van belang dat deze voor jou lekker in de hand ligt. Tijdens het spelen dien je alleen met het uiterste puntje van het plectrum de snaren te raken, dus zorg voor een plectrum die niet te groot of te klein is. Zorg er ook voor dat je een plectrum neemt die niet te glad is qua materiaal en structuur. Anders bestaat het risico dat het plectrum tijdens het spelen uit je hand schiet of verschuift. Wat betreft de vorm is het van belang zo min mogelijk wrijving met de snaar te creëren. Een plectrum dat spits of puntig toeloopt volstaat dus beter dan een plectrum met een vlakke punt. Dit is ook de reden dat topgitaristen meerdere plectrums gebruiken tijdens een optreden: de punt is bot geworden! Wat betreft de dikte van het plectrum, kun je het beste een plectrum kiezen met een dikte van 1 tot 2 millimeter. Bij dunnere plectrums, bepaalt het plectrum wat er gebeurt. Bij dikkere plectrums bepaalt de gitarist wat er gebeurt! Goed spelen met een dikker plectrum vergt meer van je techniek, maar is essentieel als je strak wilt leren spelen.
2. Houd het plectrum op de juiste manier vast
Heel veel gitaristen houden het plectrum verkeerd vast. Dat wil zeggen tussen de vingertoppen. Fout! Als je het plectrum tussen je vingertoppen vasthoudt dan zal deze altijd de neiging hebben om te bewegen. En als het plectrum de ruimte heeft om te bewegen dan zal de aanslag altijd net onder een andere hoek of met een ander gedeelte van het raakvlak van het plectrum gebeuren. Met als resultaat dat het plectrum bepaalt wat en hoe er gespeeld wordt en niet de gitarist! Als gitarist wil je in controle zijn van wat er wanneer en hoe gespeeld wordt. Natuurlijk praten we over hele kleine verschillen, maar als je goed wilt worden gaat het om hele kleine verschillen! Hoe houd je het plectrum dan vast? In principe tussen duim en wijsvinger. Echter de vingers zorgen voor stabiliteit dankzij de juiste ondersteuning, niet met de vingertoppen, maar met het gehele eerste kootje van je vinger. De duim ligt erop aan de bovenkant en de zijkant van je wijsvinger aan de achterkant. De duim wijst van je af en de wijsvinger wijst naar je toe (soortelijk als bij het maken van een vuist).
3. Zorg voor de juiste manier van aanslaan
Om snel en strak te spelen is het van belang dat het aanslaan van de snaar een constante en lichte beweging is. En een beweging waarbij de gitarist in controle is van wat er gebeurt, niet het plectrum. Plectrumtechniek kent een omlaag gaande aanslag (downstroke) en een omhoog gaande aanslag (upstroke). Ook dit moet een constante beweging zijn die elke keer weer exact hetzelfde gebeurt. Zowel bij een downstroke als bij een upstroke moet daarom de hoek van aanslaan identiek zijn. Daarnaast moet er een zo beperkt mogelijke wrijving zijn van het plectrum met de snaar om snelheid van spelen te bevorderen of in elk geval niet te belemmeren. Bij het aanslaan van de snaar is het daarom van belang om het plectrum iets gekanteld te houden. De aanslag vindt als het ware plaats met de zijkant van de punt van het plectrum. Niet met de vlakke kant, maar met de zijkant. Hierdoor is er weinig wrijving en is er sprake van een constante aanslag. Ook is het van belang dat de snaren alleen met het puntje van het plectrum worden aangeslagen, ook weer om de wrijving te beperken.
4. Leer jezelf een slag aan
Zelfs als gitaristen de bovenstaande drie tips niet opvolgen kunnen ze nog steeds goed met een plectrum leren spelen. Alleen is de kans heel erg klein dat ze een supersnelle top-gitarist worden. Echter, wat het merendeel van de plectrum-gitaristen niet goed beheerst is een slag! Of een natuurlijke swing in hun slag. De meeste gitaristen doen maar wat. De ene keer een upstroke, alleen maar downstrokes, af en toe een downstroke en dan weer een upstroke. Zeker bij het spelen van solo’s. Als je je aanleert om met een slag te spelen, dan zal je spel 1000% verbeteren. Je zult strakker spelen en je zult met veel meer definitie spelen. Een goede slag karakteriseert zich door het continue op en neer gaan van de onderarm op de maat van de muziek. De hand en het plectrum gaat dus mee met de beweging van de arm. Dit onderscheidt top gitaristen van goede gitaristen.
5. Leer de juiste accenten te spelen
Een andere veel gemaakte fout is het gebrek aan accenten. Een goede swing of slag zoals hierboven beschreven maakt het mogelijk om veel strakker en met veel meer definitie te spelen. Een onderdeel van deze definitie zijn de accenten. Als een nummer een vierkwarts-maat heeft, zorg dan ook dat je een vierkwarts-maat speelt. Dat wil zeggen, een accent op de eerste tel van de maat. Idemdito bij driekwarts of andere maatsoorten. Het geven van accenten doe je door de aanslag iets harder te maken, zodat het een accent wordt. Een gitarist als bijvoorbeeld Paul Gilbert kan bij wijze van spreken 1000 noten per seconde spelen, maar als je zijn spel zou opnemen en vertraagd afspelen, dan zul je hem nog steeds de accenten horen spelen op die plekken waar het hoort.
Als je de bovenstaande vijf elementaire tips opvolgt dan zul je een ontzettend goede plectrumtechniek ontwikkelen. Je zult je plectrum beter beheersen dan 99% van alle gitaristen! Dus zorg dat je het oefent, het liefste met een metronoom!
Veel gitaristen spelen zowel met de vingers als met een plectrum. Beide technieken hebben voor- en nadelen. Veel gitaristen zullen voornamelijk met een plectrum op een elektrische gitaar spelen en voornamelijk met de vingers op een akoestische gitaar, maar het kan ook prima andersom. Het ligt er een beetje aan wat je speelt en hoe je het wilt laten klinken. Het nadeel van het spelen met het plectrum is dat er weinig gitaarleraren zijn die een goede plectrumtechniek beheersen en deze daarom ook niet kunnen overbrengen aan hun leerlingen. Het gevolg is dat veel gitaristen (zichzelf) een plectrumtechniek aanleren die niet optimaal is. Wat is een goede plectrumtechniek? En wat zijn de 5 meest essentiële dingen waar je op moet letten om jezelf een goede plectrumtechniek aan te leren?
1. Zoek het juiste plectrum
Plectrums zijn er in alle kleuren, vormen en maten. De kleur en wat er op staat is niet van belang. Maar de vorm, de maat en de dikte van het plectrum is erg belangrijk. Wat betreft de grootte van het plectrum is het van belang dat deze voor jou lekker in de hand ligt. Tijdens het spelen dien je alleen met het uiterste puntje van het plectrum de snaren te raken, dus zorg voor een plectrum die niet te groot of te klein is. Zorg er ook voor dat je een plectrum neemt die niet te glad is qua materiaal en structuur. Anders bestaat het risico dat het plectrum tijdens het spelen uit je hand schiet of verschuift. Wat betreft de vorm is het van belang zo min mogelijk wrijving met de snaar te creëren. Een plectrum dat spits of puntig toeloopt volstaat dus beter dan een plectrum met een vlakke punt. Dit is ook de reden dat topgitaristen meerdere plectrums gebruiken tijdens een optreden: de punt is bot geworden! Wat betreft de dikte van het plectrum, kun je het beste een plectrum kiezen met een dikte van 1 tot 2 millimeter. Bij dunnere plectrums, bepaalt het plectrum wat er gebeurt. Bij dikkere plectrums bepaalt de gitarist wat er gebeurt! Goed spelen met een dikker plectrum vergt meer van je techniek, maar is essentieel als je strak wilt leren spelen.
2. Houd het plectrum op de juiste manier vast
Heel veel gitaristen houden het plectrum verkeerd vast. Dat wil zeggen tussen de vingertoppen. Fout! Als je het plectrum tussen je vingertoppen vasthoudt dan zal deze altijd de neiging hebben om te bewegen. En als het plectrum de ruimte heeft om te bewegen dan zal de aanslag altijd net onder een andere hoek of met een ander gedeelte van het raakvlak van het plectrum gebeuren. Met als resultaat dat het plectrum bepaalt wat en hoe er gespeeld wordt en niet de gitarist! Als gitarist wil je in controle zijn van wat er wanneer en hoe gespeeld wordt. Natuurlijk praten we over hele kleine verschillen, maar als je goed wilt worden gaat het om hele kleine verschillen! Hoe houd je het plectrum dan vast? In principe tussen duim en wijsvinger. Echter de vingers zorgen voor stabiliteit dankzij de juiste ondersteuning, niet met de vingertoppen, maar met het gehele eerste kootje van je vinger. De duim ligt erop aan de bovenkant en de zijkant van je wijsvinger aan de achterkant. De duim wijst van je af en de wijsvinger wijst naar je toe (soortelijk als bij het maken van een vuist).
3. Zorg voor de juiste manier van aanslaan
Om snel en strak te spelen is het van belang dat het aanslaan van de snaar een constante en lichte beweging is. En een beweging waarbij de gitarist in controle is van wat er gebeurt, niet het plectrum. Plectrumtechniek kent een omlaag gaande aanslag (downstroke) en een omhoog gaande aanslag (upstroke). Ook dit moet een constante beweging zijn die elke keer weer exact hetzelfde gebeurt. Zowel bij een downstroke als bij een upstroke moet daarom de hoek van aanslaan identiek zijn. Daarnaast moet er een zo beperkt mogelijke wrijving zijn van het plectrum met de snaar om snelheid van spelen te bevorderen of in elk geval niet te belemmeren. Bij het aanslaan van de snaar is het daarom van belang om het plectrum iets gekanteld te houden. De aanslag vindt als het ware plaats met de zijkant van de punt van het plectrum. Niet met de vlakke kant, maar met de zijkant. Hierdoor is er weinig wrijving en is er sprake van een constante aanslag. Ook is het van belang dat de snaren alleen met het puntje van het plectrum worden aangeslagen, ook weer om de wrijving te beperken.
4. Leer jezelf een slag aan
Zelfs als gitaristen de bovenstaande drie tips niet opvolgen kunnen ze nog steeds goed met een plectrum leren spelen. Alleen is de kans heel erg klein dat ze een supersnelle top-gitarist worden. Echter, wat het merendeel van de plectrum-gitaristen niet goed beheerst is een slag! Of een natuurlijke swing in hun slag. De meeste gitaristen doen maar wat. De ene keer een upstroke, alleen maar downstrokes, af en toe een downstroke en dan weer een upstroke. Zeker bij het spelen van solo’s. Als je je aanleert om met een slag te spelen, dan zal je spel 1000% verbeteren. Je zult strakker spelen en je zult met veel meer definitie spelen. Een goede slag karakteriseert zich door het continue op en neer gaan van de onderarm op de maat van de muziek. De hand en het plectrum gaat dus mee met de beweging van de arm. Dit onderscheidt top gitaristen van goede gitaristen.
5. Leer de juiste accenten te spelen
Een andere veel gemaakte fout is het gebrek aan accenten. Een goede swing of slag zoals hierboven beschreven maakt het mogelijk om veel strakker en met veel meer definitie te spelen. Een onderdeel van deze definitie zijn de accenten. Als een nummer een vierkwarts-maat heeft, zorg dan ook dat je een vierkwarts-maat speelt. Dat wil zeggen, een accent op de eerste tel van de maat. Idemdito bij driekwarts of andere maatsoorten. Het geven van accenten doe je door de aanslag iets harder te maken, zodat het een accent wordt. Een gitarist als bijvoorbeeld Paul Gilbert kan bij wijze van spreken 1000 noten per seconde spelen, maar als je zijn spel zou opnemen en vertraagd afspelen, dan zul je hem nog steeds de accenten horen spelen op die plekken waar het hoort.
Als je de bovenstaande vijf elementaire tips opvolgt dan zul je een ontzettend goede plectrumtechniek ontwikkelen. Je zult je plectrum beter beheersen dan 99% van alle gitaristen! Dus zorg dat je het oefent, het liefste met een metronoom!
woensdag 20 juni 2012
21 juni: Summertime !
Klik op de media player voor een extra lange Summertime van Gershwin met een intro van...
Billy Stewart komt op 1 oktober 1966 op nummer 35 binnen in de Nederlandse Top 40 met zijn bewerking van het nummer Summertime. Op de B-kant van Summertime staat To Love To Love. Summertime is geschreven door George Gershwin, Ira Gershwin en Du Bose Heyward voor Porgy & Bess. Deze opera is op 30 september 1935 in Boston in première gegaan. In Porgy & Bess wordt Summertime gezongen door Abbie Michell, die de rol van Clara vertolkt. Helen Jepson is in 1935 de eerste die Summertime op de plaat zet. Summertime is in de loop der jaren door meer dan 1000 artiesten opgenomen waaronder:Bing Crosby ( 1938), Count Basie (1949), Louis Armstrong (1959), The Beatles (1960), The Zombies (1965), Sonny & Cher (1966), Ten Years After (1968), Brainbox (1969), Ray Charles (1976), Fun Boy Three (1982), Barry Manilow (1987), Peter Gabriel (1994) en Herbie Hancock (1998). Slechts de versie van Billy Stewart wordt een hit. Zijn versie bereikt de veertiende plaats in de Nederlandse Top 40. Billy Stewart komt op 17 Januari 1970 in Smithfield in North Carolina bij een verkeersongeluk om het leven. Ook drie leden van zijn begeleidingsband (Norman P. Rich, William Cathey en Rico Hightower) laten het leven als hun auto van de weg raakt en in de rivier de Neuse terechtkomt. Billy Stewart is 32 jaar geworden.
dinsdag 19 juni 2012
Be My Baby
Phil Spector mag je de verdienste toeschrijven dat hij er als geen ander in slaagde onbekende groepen tot populaire tieneridolen om te turnen. Zo’n trio dat hem als producer de hitregionen inzong, waren de dames Ronettes, een zanggroepje uit New York met de gezusters Veronica ‘Ronnie’ Bennett, Estelle Bennett en hun nichtje Nedra Talley.
Tijdens een talent-scouting in New York ontdekt Phil Spector de groep. Hij is vooral onder de indruk is van de stem van Ronnie Bennett. Onder het voorwendsel dat ze, omdat ze toch geen hitrespons krijgen, liever naar school zouden terugkeren, kunnen ze onder het contract bij hun eerste label Colpix uit en in augustus 1963 tekenen ze bij het Philles label en spenderen een maand lang aan de opnamen van Be my baby en Baby I love you. De wall of sound-productie van Phil Spector Be my Baby schoof meer dan één miljoen keer over de toonbank en in één ruk op naar nummer de tweede plaats van de hitparade.
Be My Baby staat inmiddels op het repertoire van Gerrit en de Krekels.
Geschiedenis van de Nederlandse blues (6): Bintangs
Halverwege de jaren zestig ontwikkelt zich, in navolging van Engeland, in Nederland een bluesbeweging. De eerste publiciteit krijgen de uit jazzkringen afkomstige Gay Pohl en Victoria Varekamp., die samen met Leo Unger en Antoine Gerson Lohman in ’65 het Loosdrechts Jazzconcours winnen. Eerder, in ’62, wint boogie woogie-pianist Rob Hoeke hetzelfde festival. Via Loosdrecht komen daarna meer namen van Nederlandse bluesinterpretatoren naar voren; in ’67 de (akoestische) Endatteme Jug Band, in ’68 de Oscar Benton Blues Band en in ’70 John The Relevator. De werkelijk ondergrondse beweging zit in Den Haag met Q65, The Subterreneans, Blues & Sons (met de eerder genoemde Leo Unger en Antoine Lohman), Indiscrimation en het daaruit voortspruitende Livin’ Blues. In Zwolle opereert Blues Dimension, een groep waarvan menig lid uiteindelijk terecht komt bij de legendarische Cuby & The Blizzards, en in de Beverwijkse Bintangs bezit Nederland zijn eigen Rolling Stones.
De Bintangs, opgericht in ’61 te Beverwijk, is Neerlands langstbestaande r&b-formatie. Ze hebben zo’n 45 verschillende bezettingen gekend, howel de harde kern wordt gevormd door bassist Frank Kraayeveld en zanger/harmonicaspeler Gus Pleines. Eind jaren zestig hebben ze via hits als Riding On The L&N en Travelling In The USA een reputatie opgebouwd als ‘ de Nederlandse Stones’. En hoewel ze daarna nog zelden hits scoren, blijven ze vooral door hun indrukwekkende live prestaties, een begrip. Bye Bye-Live in Paradiso (’85) is de registratie van hun afscheidsconcert en Alright Alright (’91) hun overtuigende wederopstanding.
Geheel in de Bintangs traditite bleven de wijzigingen opeenvolgen, waarbij de meest ingrijpende het definitieve vertrek van Gus Pleines in 2004 was. Tegelijkertijd stopten Jack van Schie en drummer Burt van der Meij ook, zodat Kraaijveld en Wijte naar een nieuwe bezetting op zoek moesten. Op drums en gitaar werden alweer broers aangetrokken: Gerben (drums) en Maarten Ibelings uit het Utrechtse Bad to the Bone. Roadie Dagomar Jansen (zoon van de allereerste Bintangs-drummer Jimmy Jansen) verleende na het vertrek van Pleines algemene assistentie met achtergrond-zang en percussie. In 2007 vond Jan Wijte het na ruim 40 jaar welletjes en ging in Frankrijk wonen. Daarop werd Dagomar Jansen tot volwaardig bandlid gepromoveerd. Naast de 2e stem neemt Dagomar ook het mondorgel, de slaggitaar & lapsteel voor z'n rekening.
De Bintangs, opgericht in ’61 te Beverwijk, is Neerlands langstbestaande r&b-formatie. Ze hebben zo’n 45 verschillende bezettingen gekend, howel de harde kern wordt gevormd door bassist Frank Kraayeveld en zanger/harmonicaspeler Gus Pleines. Eind jaren zestig hebben ze via hits als Riding On The L&N en Travelling In The USA een reputatie opgebouwd als ‘ de Nederlandse Stones’. En hoewel ze daarna nog zelden hits scoren, blijven ze vooral door hun indrukwekkende live prestaties, een begrip. Bye Bye-Live in Paradiso (’85) is de registratie van hun afscheidsconcert en Alright Alright (’91) hun overtuigende wederopstanding.
Geheel in de Bintangs traditite bleven de wijzigingen opeenvolgen, waarbij de meest ingrijpende het definitieve vertrek van Gus Pleines in 2004 was. Tegelijkertijd stopten Jack van Schie en drummer Burt van der Meij ook, zodat Kraaijveld en Wijte naar een nieuwe bezetting op zoek moesten. Op drums en gitaar werden alweer broers aangetrokken: Gerben (drums) en Maarten Ibelings uit het Utrechtse Bad to the Bone. Roadie Dagomar Jansen (zoon van de allereerste Bintangs-drummer Jimmy Jansen) verleende na het vertrek van Pleines algemene assistentie met achtergrond-zang en percussie. In 2007 vond Jan Wijte het na ruim 40 jaar welletjes en ging in Frankrijk wonen. Daarop werd Dagomar Jansen tot volwaardig bandlid gepromoveerd. Naast de 2e stem neemt Dagomar ook het mondorgel, de slaggitaar & lapsteel voor z'n rekening.
zondag 17 juni 2012
Johnny Cash top 50 (36,37,38)
Understand Your Man, zijn eerste single in 1964, staat op het album I Walk The Line.
Geschreven door Cash zelf. Op het album zijn ook te horen
Johnny Cash - Vocals, Guitar Luther Perkins - Lead Guitar Norman Blake - Acoustic Guitar/Dobro Bob Johnson, Jack Clement - Rhythm Guitar Marshall Grant - Bass W.S. Holland - Drums Bill Pursell - Piano
Don Helms - Steel Karl Garvin, Bill McElhiney - Trumpet Rufus Long - Flute The Carter Family - Background Vocals
Zijn hit van eind 1961, Tennessee Flat Top Box, staat op nummer 37 van de Cash top 50.
Verscheen als track op het verzamelalbum Ring of Fire:The Best of Johnny Cash.
Geschreven door Cash zelf.
It Ain't Me Babe van Bob Dylan werd een hit voor Cash in 1965. Is uitgebracht op het album Orange Blossom Special. Het nummer komt ook voor in de film Walk The Line over het leven van Johnny Cash en werd in de soundtrack uitgevoerd door Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon. Cash zelf nam het op met June Carter.
Klik hier voor 39 40 41, 42, 43 44, 45, 46, 47 en 50, 49 en 48.
Geschreven door Cash zelf. Op het album zijn ook te horen
Johnny Cash - Vocals, Guitar Luther Perkins - Lead Guitar Norman Blake - Acoustic Guitar/Dobro Bob Johnson, Jack Clement - Rhythm Guitar Marshall Grant - Bass W.S. Holland - Drums Bill Pursell - Piano
Don Helms - Steel Karl Garvin, Bill McElhiney - Trumpet Rufus Long - Flute The Carter Family - Background Vocals
Zijn hit van eind 1961, Tennessee Flat Top Box, staat op nummer 37 van de Cash top 50.
Verscheen als track op het verzamelalbum Ring of Fire:The Best of Johnny Cash.
Geschreven door Cash zelf.
It Ain't Me Babe van Bob Dylan werd een hit voor Cash in 1965. Is uitgebracht op het album Orange Blossom Special. Het nummer komt ook voor in de film Walk The Line over het leven van Johnny Cash en werd in de soundtrack uitgevoerd door Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon. Cash zelf nam het op met June Carter.
Klik hier voor 39 40 41, 42, 43 44, 45, 46, 47 en 50, 49 en 48.
vrijdag 15 juni 2012
Harmonieleer
Uit een toonladder kun je zeven verschillende akkoorden halen.
Deze akkoorden passen automatisch bij elkaar. Dat noemen we een toonsoort.
Spelen we in de toonsoort C, dan gebruiken we de C toonladder:
C- D- E- F- G- A- B- C
Akkoorden bestaan uit drie tonen bestaan, namelijk de grondtoon, de terts (groot bij
majeur, klein bij mineur) en de kwint. Sla je een toon in de toonladder over dan krijg je tertsen:
C- D- E- F- G- A- B- C-
C - E is een grote terts, E - G een kleine. C-E-G vormen samen het C-akkoord.
Je kunt ook op D beginnen:
C- D- E- F- G- A- B- C-
D grondtoon F terts A kwint
Omdat D-F een kleine terts is (anderhalve toon) = D-F-A een Dmineur-akkoord.
Zo kun je op alle tonen van de toonladder akkoorden bouwen, die we 'trappen' noemen. Zo ontstaan er
zeven trappen:
De eerste trap: C-E-G = een C akkoord
De tweede trap: D-F-A = een D mineur akkoord
De derde trap: E-G-B = een E mineur akkoord
De vierde trap: F-A-C = een F akkoord
De vijfde trap: G-B-D = een G akkoord
De zesde trap: A-C-E = een A mineur akkoord
De zevende trap: B-D-F = een B mineur akkoord (met verlaagde kwint)
De eerste, vierde en vijfde trap zijn majeur, de rest is mineur.
De majeur akkoorden zijn de hoofdakkoorden. Bijna alle blues en rocknummers bestaan uit deze drie,
belangrijke akkoorden. Je kunt stellen dat tachtig procent van alle muziek is opgebouwd of gecomponeerd
met deze drie hoofdakkoorden.
Ervaren muzikanten weten dat en gebruiken deze kennis om snel
nummers uit te zoeken.
Staat een nummer in de toonsoort C, dan zullen de belangrijkste
akkoorden C, F en G zijn (de eerste, vierde en vijfde trap).
woensdag 13 juni 2012
Nederbiet
Nederbiet is de muziek van Nederlandse bands in de periode 1964-1969. Het is een samensmelting van de Indorock en de muziek die opgepikt wordt uit Engeland. Gitaren spelen een belangrijke rol in de Nederbiet. Die kent haar bloeiperiode tussen 1964-1968; misschien wel de meest creatieve uit de Nederlandse popmuziekgeschiedenis.
Aan het begin van de jaren zestig wordt er door jongeren al volop muziek gemaakt in ons land. Onder invloed van veel jonge Indonesische muzikanten is er zelfs sprake van een echte rockrevolutie; de Indorock. Vanaf 1963 wordt Nederland overspoeld door muziek uit Groot-Brittannië. The Beatles, The Kinks en The Rolling Stones veroveren ons land en dat heeft gevolgen voor de Nederlandse muziekscene. Overal worden beatbands opgericht en bijna iedere stad of dorp heeft z´n plaatselijke beatgroep. Het gaat meestal om viermansformaties, die de Merseysound imiteren. Maar omdat dankzij de Indorock al een warme belangstelling bestaat voor de Amerikaanse rock 'n' roll en blues, worden die invloeden als vanzelf in de sound geïntegreerd. De Nederbiet kent rond 1965 twee grote broedplaatsen. Allereerst is daar Den Haag. Daar hebben drie bands het voor het zeggen. The Golden Earrings, The Motions en Q65. die groepen staan dan aan het begin van hun glansrijke carrières. In Amsterdam zijn ZZ & De Maskers, bedacht door Bob Bouber, al sterren van internationale allure. Ze hebben dan al een hit achter de rug met Dracula en spelen in Engeland de zalen plat. Ook The Outsiders van Wally Tax boeren in die dagen goed.
Dat Nederbiet in Den Haag echt kan wortelen heeft te maken met een aantal factoren. Allereerst is er natuurlijk het grote talent van enkele muzikanten. Maar het pionierswerk van Fred Haayen is minstens zo belangrijk. De magazijnbediende van de lokale vestiging van Polydor haalt een aantal acts bij het label en zorgt voor ongekende successen, ook internationaal. Daardoor storten de andere platenmaatschappijen zich op alles en iedereen dat een gitaar vasthoudt. Airplay is er genoeg, want zeezender Radio Veronica duikt op de Nederlandse producties, al dan niet geholpen door douceurtjes van de labels. Feit is in ieder geval wel dat veel DJ´s van het station op de één of andere manier betrokken zijn bij veel bands. Tenslotte zorgen de nieuwe muzikanten ook nog eens voor een (kleine) economische impuls, vooral omdat er veel aan hun doelgroep, de jongeren, te verdienen valt.
Op muzikaal vlak gaat het rond 1967 prima met de Nederbeat. Nieuwe talenten dienen zich aan. Vooral de Haagse school doet het goed met successen voor The Shoes, Tee-Set en Sandy Coast. Robbie van Leeuwen heeft dan The Motions vaarwel gezegd en begint een tweede, zeer succesvolle carrière met Shocking Blue. Het noorden levert een bijdrage met The RO-D-YS en het Amsterdamse Het van Bob Bouber scoort twee Nederlandstalige hits. Na 1968 verliest de Nederbiet het rauwe karakter. Er wordt, soms tot vervelends toe, geëxperimenteerd en onder invloed van geestverruimende middelen gaan veel bands op de psychedelische toer.
Aan het begin van de jaren tachtig komt een aantal Haagse Nederbiet-bands opnieuw bijeen voor een reünie, de Haagse Beatnach. Het is het begin van een trend, want tot op de dag van vandaag herrijzen Nederbiet-acts bij bosjes, overigens maar zelden in de originele bezetting. In 1986 verschijnt er in Amerika een Nederbiet-verzamelplaat. Want vooral in het underground-circuit en op de College Radio-stations is het genre populair. De Amerikaanse bands The Lyres en Nirvana coveren songs van The Outsiders en Shocking Blue. De uitgave van de verzamelbox Beat, Bluf & Branie door Hunter Music in 2002 luidt een herwaardering voor de Nederlandse beatmuziek in. De box is een verkoopsucces. Vanaf dat moment raakt ook de term Nederbiet in zwang. Vanaf 2003 zijn in het clubcircuit de Nederbietels te zien, die uitsluitend werk uit die periode coveren.
Aan het begin van de jaren zestig wordt er door jongeren al volop muziek gemaakt in ons land. Onder invloed van veel jonge Indonesische muzikanten is er zelfs sprake van een echte rockrevolutie; de Indorock. Vanaf 1963 wordt Nederland overspoeld door muziek uit Groot-Brittannië. The Beatles, The Kinks en The Rolling Stones veroveren ons land en dat heeft gevolgen voor de Nederlandse muziekscene. Overal worden beatbands opgericht en bijna iedere stad of dorp heeft z´n plaatselijke beatgroep. Het gaat meestal om viermansformaties, die de Merseysound imiteren. Maar omdat dankzij de Indorock al een warme belangstelling bestaat voor de Amerikaanse rock 'n' roll en blues, worden die invloeden als vanzelf in de sound geïntegreerd. De Nederbiet kent rond 1965 twee grote broedplaatsen. Allereerst is daar Den Haag. Daar hebben drie bands het voor het zeggen. The Golden Earrings, The Motions en Q65. die groepen staan dan aan het begin van hun glansrijke carrières. In Amsterdam zijn ZZ & De Maskers, bedacht door Bob Bouber, al sterren van internationale allure. Ze hebben dan al een hit achter de rug met Dracula en spelen in Engeland de zalen plat. Ook The Outsiders van Wally Tax boeren in die dagen goed.
Dat Nederbiet in Den Haag echt kan wortelen heeft te maken met een aantal factoren. Allereerst is er natuurlijk het grote talent van enkele muzikanten. Maar het pionierswerk van Fred Haayen is minstens zo belangrijk. De magazijnbediende van de lokale vestiging van Polydor haalt een aantal acts bij het label en zorgt voor ongekende successen, ook internationaal. Daardoor storten de andere platenmaatschappijen zich op alles en iedereen dat een gitaar vasthoudt. Airplay is er genoeg, want zeezender Radio Veronica duikt op de Nederlandse producties, al dan niet geholpen door douceurtjes van de labels. Feit is in ieder geval wel dat veel DJ´s van het station op de één of andere manier betrokken zijn bij veel bands. Tenslotte zorgen de nieuwe muzikanten ook nog eens voor een (kleine) economische impuls, vooral omdat er veel aan hun doelgroep, de jongeren, te verdienen valt.
Op muzikaal vlak gaat het rond 1967 prima met de Nederbeat. Nieuwe talenten dienen zich aan. Vooral de Haagse school doet het goed met successen voor The Shoes, Tee-Set en Sandy Coast. Robbie van Leeuwen heeft dan The Motions vaarwel gezegd en begint een tweede, zeer succesvolle carrière met Shocking Blue. Het noorden levert een bijdrage met The RO-D-YS en het Amsterdamse Het van Bob Bouber scoort twee Nederlandstalige hits. Na 1968 verliest de Nederbiet het rauwe karakter. Er wordt, soms tot vervelends toe, geëxperimenteerd en onder invloed van geestverruimende middelen gaan veel bands op de psychedelische toer.
Aan het begin van de jaren tachtig komt een aantal Haagse Nederbiet-bands opnieuw bijeen voor een reünie, de Haagse Beatnach. Het is het begin van een trend, want tot op de dag van vandaag herrijzen Nederbiet-acts bij bosjes, overigens maar zelden in de originele bezetting. In 1986 verschijnt er in Amerika een Nederbiet-verzamelplaat. Want vooral in het underground-circuit en op de College Radio-stations is het genre populair. De Amerikaanse bands The Lyres en Nirvana coveren songs van The Outsiders en Shocking Blue. De uitgave van de verzamelbox Beat, Bluf & Branie door Hunter Music in 2002 luidt een herwaardering voor de Nederlandse beatmuziek in. De box is een verkoopsucces. Vanaf dat moment raakt ook de term Nederbiet in zwang. Vanaf 2003 zijn in het clubcircuit de Nederbietels te zien, die uitsluitend werk uit die periode coveren.
maandag 11 juni 2012
1962 ♫ ♫ Howlin' Wolf
"Shake for me" is een song van de in 1962 verschenen lp "Howlin' Wolf", ook genaamd "The Rockin' Chair Album" n.a.v. de illustratie van de hoes. Deze opname, met een heerlijke aankondiging, is uit 1964 van The American Folk Blues Festival.
zaterdag 9 juni 2012
Lou Reed
Zijn overmatig druggebruik (“Heroin. Be the death of me”) brengt Lou Reed in de jaren zeventig op de tweede plaats op de dodenlijst van artiesten die snel zullen komen te gaan –Keith Richards van The Rolling Stones staat onbedreigd op 1- maar intussen heeft ome Lou toch maar netjes de kaap van de 70 bereikt.
Met het ouder worden, wordt een mens milder, maar Lou Reed heeft op gezegende leeftijd zijn status van controversieel artiest toch weten te behouden.
Met het ouder worden, wordt een mens milder, maar Lou Reed heeft op gezegende leeftijd zijn status van controversieel artiest toch weten te behouden.
Cultfiguur door The Velvet Underground, de band die hij met John Cale opricht en die vooral door latere generaties een inspiratiebron wordt genoemd, maar in zijn tijd beroemder is omwille van de connectie met Andy Warhol en de door Warhol ontworpen hoes “met de banaan”. Twee ego’s in 1 band is er minstens één teveel en The Velvet Underground is geen lang leven beschoren. Ook een reünietournee in de jaren negentig eindigt in onderlinge ruzie tussen Cale en Reed, nog voor hij goed en wel begonnen is.
Op het repertoire van Gerrit en de Krekels: Perfect Day.
Op het repertoire van Gerrit en de Krekels: Perfect Day.
donderdag 7 juni 2012
Hava Nagila
Nick Tacu op panfluit
Hava nagila, hava nagila, hava nagila, ve nisjmechah .
Hava nagila, hava nagila, hava nagila, ve nisjmechah .
Hava naranana, hava naranana, hava naranana, ve nisjmechah
oeroe achiem, oeroe achiem, oeroe achiem, belev sameach
achiem = broeders (ach is broer, ach shelie = achi -mijn broer- achiem is meervoud)
En nog een versie
dinsdag 5 juni 2012
Venusovergang
In Februari 1970 staat Venus van de Haagse band Shocking Blue op de nummer 1 van de Amerikaanse Billboardcharts. Het is daarmee de eerste Nederlandse plaat die de top van de Amerikaanse hitparade haalt. De leden van Shocking Blue worden benoemd tot ereburgers van Den Haag.Venus wordt gezongen door de mysterieuze Mariska Veres, destijds de koningin van de Nederlandse rockscene en is helaas te vroeg overleden in 2006. Gitarist/zanger Robbie van Leeuwen is de componist van het liedje, dat – zo blijkt later – verdacht veel blijkt te lijken op The Banjo Song van The Big 3 uit 1964.
Maar Venus is ook een klassieker, die nog twee keer de Amerikaanse nummer 1 weet te halen: in 1981 als intro van Stars On 45 en in 1986 in een cover van de Engelse meidenband Bananarama. Venus is daarmee het enige nummer dat in de VS in drie verschillende versies op nummer 1 komt.
maandag 4 juni 2012
Paul Simon - Graceland
De vernieuwde versie van zijn klassieker uit 1986 komt vandaag, 5 juni, uit op onder meer cd, dvd en lp.
Dat heeft de zanger op zijn website bekendgemaakt.
Naar aanleiding van het 25-jarig jubileum van de plaat zijn de nummers opgepoetst en afgestoft.
Ook staan er op de lp drie extra nummers en zijn er op de cd vijf bonustracks te vinden. Daarnaast komt er een dvd uit van een documentaire over de 70-jarige Paul Simon. In de film reist de zanger terug naar Zuid-Afrika, waar hij Graceland in 1985 opnam. Van het album zijn hits als You Can Call Me Al en The Boy in the Bubble afkomstig.Paul Simon toert ook om het jubileum van zijn album te vieren. Zo staat de muziekveteraan op 18 juli in de Amsterdamse Ziggo Dome.
zondag 3 juni 2012
Sonny Terry
Terrell speelde voornamelijk mondharmonica, en combineerde zijn blaastechniek met typische stemgeluiden. Op jonge leeftijd werd hij, als gevolg van diverse ongevallen, nagenoeg blind. Hij werkte met Blind Boy Fuller, en na diens dood met Brownie McGhee, waarmee hij tot in de jaren zeventig populariteit genoot. Tijdens de opleving van de folk- en bluesmuziek in de jaren zestig waren Terrell en McGhee graag geziene gasten bij concerten en festivals, en zij werkten samen met artiesten en producenten uit die tijd als Woody Guthrie, Lead Belly, Pete Seeger, Champion Jack Dupree, Blind Gary Davis, Mississippi John Hurt, Big Bill Broonzy en Moe Asch.
vrijdag 1 juni 2012
Ron Wood en Charlie Watts
Deze week 2 Stones verjaardagen.
Op 1 juni 1947 werd Ronald David Wood geboren, op 2 juni 1941 Charles Robert Watts.
Eind 2011 werd in het televisieprogramma Top2000 a GoGo een dubbelinterview uitgezonden met de beide heren. En ze waren in een goeie bui !
Abonneren op:
Posts (Atom)