Een harp is een duur instrument met veel snaren. Dat is waarschijnlijk waar je aan denkt als je het woord harp hoort of ziet. Maar waarom noemen we het bespelen van zo’n harmonica dan bluesharp spelen?
Vroeger gaven de mensen hun goden namen. De god van de wind noemde ze Aeolus. Hier is de windharp naar vernoemd. Een windharp is een harpinstrument dat buiten wordt neergezet, en door de wind wordt bespeeld. Het geeft een mooi geluid en rustige sfeer, vandaar dat dit bovennatuurlijke geluid werd vergeleken met een god.
Bij het bluesharp spelen blaas je lucht langs een metalen plaatje. Vandaar dat de eerste Harmonica’s de namen Aeolina en Aeolisch kregen. Deze eerste instrumenten werden bespeeld met een stuk riet en werd door vrijwel iedereen vergeleken met het geluid van een harp.
Tegenwoordig heb je al veel meer soorten harmonica’s. Eerst werden de diatonische uitgevonden, en later kwamen de chromatische. De Harmonica’s met een diatonische ladder zijn de meest gebruikelijke. Een diatonische ladder heeft dezelfde afstanden als de bekende do-re-mi-fa-so-la-ti-do reeks. Een chromatische ladder bestaat uit halve toonafstanden, deze heeft dus meer blaastoetsen.
Diatonische harmonica’s bestaan dus uit 7 tonen (do t/m ti). Een octaaf op een harp bestaat ook uit 7 tonen. Onder de Diatonische harmonica’s vallen de bluesharpen. Vandaar dat het bluesharp spelen dus wordt vergeleken met het echte harp spelen.
In de begindagen van de rock and roll waren instrumentale nummers bijzonder in trek. Je hoefde de radio maar aan te zetten of je hoorde wel een saxofoon, gitaar of orgeltje. Platen als Tequila van de Champs en Red River Rock van Johnny and the Hurricanes scoorden goed. Het nummer Walk Don't Run, een klassieker van de Ventures, stond bijna vijf maanden in de hitparades en kwam als hoogste notering tot op twee.
In Engeland deden The Shadows van zich spreken met nummers als Apache, Atlantis, Wonderful Land en vele anderen. Duane Eddy claimde dat hij de techniek van het optrekken van de snaren had uitgevonden. Hij maakte een groot aantal hits waarbij hij alleen op de lage snaren speelde. Later kwam hij er achter dat er nog meer op zaten. Evenals andere platen uit die tijd waren die van Duane Eddy naar de huidige maatstaven niet gepolijst, maar nummers als Ramrod, Rebel Rouser en Cannonball sloegen in als een bom en klonken het best als ze hard werden afgespeeld. Hij toonde aan dat je met simpele middelen toch goede muziek kon maken.
Chuck Berry daarentegen ontwikkelde een stijl van gitaarspelen die kenmerkend voor de rock & roll te noemen is: 'Oh my, but that country boy could play.' Dat Country boy was oorspronkelijk Coloured boy, maar de platenbazen hadden daar nogal moeite mee, gezien in die tijd de zwarten in de VS nog niet als volwaardige medeburgers werden beschouwd.
De twee snaren-aanslagen, die Chuck Berry speelde terwijl hij zijn beroemde 'duck-walk'deed, klonken uit iedere jukebox. En degenen die er veelvuldig muntjes ingooiden waren onder anderen Mick Jagger, Keith Richard, Marc Bolan, Eric Clapton, George Harrison en Jimmy Page.Echte goede gitaristen waren schaars, maar er waren gelukkig uitzonderingen als Mickey Baker die de calypso-hit Love Is Strange van Mickey & Sylvia voorzag van melodisch gitaarspel en aan het eind van ieder couplet van een bluesloopje. James Burton zorgde voor de venijnige country-rock-soli op de eerste platen van Rick Nelson en werd later door vrijwel iedereen voor studiowerk gevraagd. Goed 'Southern"gitaarwerk is te horen in rockabilly-hits van Carl Perkins (Blue Suede Shoes), Buddy Holly (That Will Be The Day), Eddie Cochran (Summertime Blues) en Bill Haley (Rock Around The Clock).
In Nederland is sinds 1964 de panfluit populair geworden.Toen startte Sedje Hemon haar panfluitschool met eigen ontworpen panfluiten. Daar begonnen veel mensen hun loopbaan op de panfluit en de meeste van hen zetten vervolgens hun studie voort door lessen te nemen bij virtuozen als Nicolai Pîrvu en Damian Luca, die zich intussen in respectievelijk Nederland en België gevestigd hadden. Ook waren er mensen zoals onder andere Louis Lasance , Jan Kuijt en Peter Weekers, die hun eigen spel op de panfluit ontwikkelden en daarmee de populariteit voor het intrument verbreidden en de door hun vergaarde kennis weer doorgaven aan anderen.
Het is verbazingwekkend moeilijk aan te geven wanneer rock & roll nu precies begint. De term wordt al veelvuldig gebruikt als seksuele metafoor in oeroude bluessongs. En later om zowel seks als dansen te suggereren, zoals bijvoorbeeld in Roy Brown’s Good Rockin’ Tonight uit 1948. Op plaat wordt de uitdrukking voor het eerst gebruikt in Trixie Smith's "My Baby Rocks Me With One Steady Roll uit 1922.
De kiem van dit stevige dansritme ligt bij de ‘ territory bands’ uit de jaren dertig en ontwikkelt zich in de zwarte rhythm & blues gedurende de jaren veertig. Deze rhythm & blues krijgt de naam rock & roll opgeplakt, zodra blanke muzikanten het beginnen te spelen. Hierdoor wordt een welvarende blanke jongerenmarkt aangeboord en wordt rock & roll synoniem met een ontspruitende jongerencultuur. De eerste succesvolle blanke vertolker is Bill Haley (Crazy Man Crazy in ’53), die met zijn showorkestje (His Comets) de r&b van Louis Jordan en Big Joe Turner combineert met elementen uit de western swing.
Geschreven door Shel Silverstein. Cash' grootste Amerikaanse hit in. Het succes is mede te danken aan het optreden op 24 februari 1969 in San Quentin State Prison in California (zie locatie). Hiervan verscheen in hetzelfde jaar het album At San Quentin.
Chrissie Shrimpton was Mick Jagger’s vriendin tot 1966.
Ze is de zus van het favoriete model van fotograaf David Bailey Jean Shrimpton. Mick verliet haar voor Marianne Faithfull.
In haar autobiografie zegt Marianne Faithfull : “Ik was verbaasd hoe vicieus hun relatie wel was. Je kan de woede horen in de songs die Mick over haar heeft geschreven.”
In het begin had Chrissie de overhand maar op het einde lag ze “onder de duim” letterlijk zoals de song het zegt.
“Under my thumb
The girl who once had me down
Under my thumb
The girl who once pushed me around
The difference in the clothes she wears
Down to me, the change has come,
She’s under my thumb
Ain’t it the truth babe?”
Chrissie was van de oude scene, het Swinging London van dollies en popsterren. De tijden veranderden en Chrissie volgde niet.
Mick schilderde haar af als een flauwe, boutique- en disco-bitch die uiteindelijk de bons kreeg.
Het koppel ging uit elkaar in het najaar 1966, en Mick begon onmiddellijk een relatie met Marianne Faithfull. Drie dagen daarna nam Chrissie een overdosis slaappillen. Ze werd gered en de dokters pompten haar maag leeg. Mick weigerde de ziekenhuisrekening te betalen.
Hij stopte al haar bezittingen in dozen, en stuurde ze naar Chrissie.
De ultieme klap kwam twee weken later, toen het lied “Let’s spend the night together” uitkwam en een hit werd. Het was geschreven na de eerste nacht van Mick Jagger met Marianne Faithfull !
The Rolling Stones schreven over Chrissie : “Under My Thumb” ……
en waarschijnlijk ook “ Stupid Girl”
Knockin’ On Heaven’s Door wordt op 8 augustus 1973 op Columbia 45913 uitgebracht. Op de B-kant staat Turkey Chase. Knockin’ On Heaven’s Door heeft Bob Dylan in februari 1973 opgenomen in Nashville. Hij wordt begeleid door Terry Paul, Roger McGuinn van The Byrds, Jim Keltner en Carl Fortina. Knockin’ On Heaven’s Door komt op 1 september 1973 binnen in de Billboard Hot 100. De single haalt de twaalfde plaats. Knockin’ On Heaven’s Door wordt door de meest uiteenlopende artiesten opgenomen. Er zijn uitvoeringen van Eric Clapton, Booker T. Jones, Nina Hagen, Jerry Garcia, Randy Crawford, Danny & Dusty, The Sisters Of Mercy, Herman Brood, The Jody Singers en Guns ’N Roses.
Justin Hayward schreef "Nights in White Satin" op negentienjarige leeftijd, een jaar nadat hij zich bij de Moody Blues voegde. Hij bedacht de titel toen hij van een vriend satijnen beddengoed cadeau kreeg. Het nummer beschrijft op een afstandelijke manier een onbeantwoorde liefde, met zinnen als "Gazing at people, some hand in hand"
De opname vond plaats in een studio van Decca Records. Dit label wilde aanvankelijk dat de Moody Blues een rockvariant van het door de Tsjechische componist Antonín Dvorák gecomponeerde "New World Symphony" zou opnemen om een nieuw opnamesysteem te testen. Toen de bandleden besloten hun aandacht te richtten op het opnemen van hun eigen materiaal, zorgde Peter Knight voor de orkestrale omlijsting. Het nummer werd opgenomen met The London Festival Orchestra.
Met Days of Future Passed en "Nights in White Satin" onderscheidde de band zich van andere groepen uit de late jaren zestig. Zo wordt het beperkte commerciële succes verklaard door de lengte van het nummer. Destijds kende het gemiddelde popliedje een lengte van ongeveer drie minuten,] de orkestrale versie die op het album verscheen was daarentegen 7 minuten en 38 seconden lang. Daarnaast is "Nights in White Satin" geschreven in een driekwartsmaat, terwijl de meeste popmuziek in vierkwartsmaat wordt geschreven. Verder speelt de mellotron in dit nummer een centrale rol. In de herfst van 1966 gebruikte de groep dit instrument ook voor hun vorige single, "Love and Beauty".
De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.
Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?
In deze negende aflevering
District of Columbia
Van McCoy, Duke Ellington, Ginuwine...het is een swingende boel daar. En dan niet te vergeten: Marvin Gaye (1939-1984)
Gaye begon zijn carrière in plaatselijke vocale groepen als de Rainbows, Marquees en Moonglows. In 1961 ging hij naar het Motown Records label van Berry Gordy Jr. in Detroit, aanvankelijk als sessiedrummer. Hij huwde de zuster van Gordy, Anna, en had een eerste hit in 1962 met Stubborn Kind of Fellow. Gaye groeide in de daaropvolgende jaren uit tot de populairste zanger uit de Motown-stal met zowel solo-hits (How Sweet It Is; I Heard It Through The Grapevine; Ain't That Peculiar; Abraham, Martin and John) als duetten met de topzangeressen van het label, waaronder Mary Wells, Kim Weston (It Takes Two) en Tammi Terrell in 1967 en 1968 (Ain't nothing like the real thing; Ain't no mountain high enough; The Onion Song).
Toen Terrell in 1970 overleed aan een hersentumor trok Gaye zich een tijdje terug, maar vervolgens bracht hij in 1971 de door hemzelf geproduceerde LP What's Going On uit, waarmee hij een nieuwe richting insloeg, weg van de hitparade-nummertjes naar maatschappijkritische songs als Save the Children, Mercy Mercy Me (The Ecology), Inner City Blues en het titelnummer. Deze plaat, waarop hij ook jazz- en klassieke elementen in de muziek verwerkte, wordt als zijn meesterwerk beschouwd en als een van de invloedrijkste platen in de zwarte Amerikaanse muziek.
Gaye ging daarop verder nieuwe muzikale paden bewandelen: er volgden een jazzy, hoofdzakelijk instrumentale soundtrack voor de film Trouble Man; een duetplaat Marvin and Diana met Diana Ross; en een nieuwe soloplaat, het seksueel geladen Let's Get It On (1973).
In 1982 nam hij voor het platenlabel CBS de LP Midnight Love op, met de hit "Sexual Healing", die zijn comeback leek in te luiden. Voor "Sexual Healing", waarvan de videoclip werd opgenomen in het Casino-Kursaal van Oostende, kreeg Gaye in 1982 een Grammy Award.
Vlak voor zijn dood keerde Gaye terug naar zijn familie in de Verenigde Staten, maar hij en zijn vader kregen het dikwijls met elkaar aan de stok en op de dag voor zijn 45-ste verjaardag werd hij tijdens een hoogoplopende ruzie door zijn vader Marvin sr. doodgeschoten.
Eric Patrick Clapton werd op 30 maart 1945 geboren als zoon van de zestienjarige Patricia Molly Clapton en de 25-jarige Canadese militair Edward Walter Fryer die in Engeland was gelegerd. Fryer keerde nog voor Claptons geboorte terug naar zijn echtgenote in Canada. Omdat zijn moeder nog erg jong was, werd Clapton opgevoed door zijn grootmoeder Rose, en haar echtgenoot Jack Clapp, die de stiefvader was van Claptons moeder. Zijn moeder die doorging voor zijn zuster, trouwde met de Canadese militair Frank McDonald, en volgde haar echtgenoot naar Duitsland en later naar Canada. Onterecht wordt soms gemeld dat Eric de achternaam Clapp heeft, van zijn grootvader. Eric kreeg bij zijn geboorte de achternaam van zijn moeder, Clapton. Uiteraard zorgde dat bij Eric in zijn jeugd voor verwarring. Hem werd aanvankelijk verteld dat zijn moeder zijn zus was.
"Ricky", zoals Clapton door zijn grootouders genoemd werd, was een stil kind met kunstzinnige aanleg en een goed verstand. Op negenjarige leeftijd ontdekte hij de waarheid omtrent zijn afstamming. Hij trok zich nog meer terug in zichzelf en begon zijn schoolwerk te verwaarlozen. Toen Clapton eind jaren '50 met de opkomende rock-'n-roll in aanraking kwam, was hij meteen enthousiast. Voor zijn dertiende verjaardag vroeg en kreeg hij een gitaar. Hij ging op zoek naar de oorsprong van de rock-'n-roll en kwam bij de blues terecht. Op zijn 16e liet hij zich inschrijven bij het Kingston College of Art, maar al na een jaar werd hij weggestuurd.
Toen hij van school af was begon hij te werken in de bouwsector, samen met zijn grootvader. Zijn allereerste muzikale invloeden waren Big Bill Broonzy en Robert Johnson, wiens muziek wel eens werd gedraaid tijdens kinderradioprogramma's. Later leerde hij de muziek van B.B. King en andere elektrische gitaristen kennen. Zijn eerste elektrische gitaar kochten zijn grootouders op afbetaling. Deze is zichtbaar op foto's van de Roosters. Clapton ruilde hem al in voor een Fender Telecaster voordat de afbetaling voldaan was.
Slowhand
Begin 1963 speelde hij mee in de bluesband The Roosters. Na de opheffing van deze band speelde hij een maand in de groep Casey Jones and The Engineers. Deze band was een kweekvijver van goede gitaristen, na Clapton kwamen nog Jimmy Page en Jeff Beck. De groep verwierf faam door zijn bluesgetinte rock. Clapton verwierf de bijnaam waaronder hij nog steeds bekend is: Slowhand. Deze bijnaam kreeg hij omdat hij door zijn stijl van spelen regelmatig snaren brak, en hij deze dan ter plekke verving, terwijl het publiek hem begeleidde met traag handgeklap. De beide platen die hij met de Yardbirds uitbracht hadden veel succes. Desondanks verliet hij de Yardbirds in 1965, omdat hij vond dat de groep te veel de commerciële poptoer opging.
Eric Clapton wordt op 4 oktober 1963 gevraagd om Anthony ‘Top’ Topham op te volgen als gitarist bij The Yardbirds. De groep bestaat verder uit zanger Keith Relf (22 maart 1943 - 15 mei 1976) bassist Paul Samwell Smith (8 mei 1943) en drummer Jim McCarty (26 juli 1943). Met producers Giorgio Gomelsky en Mike Vernon nemen The Yardbirds eind 1963 in de R.G. Jones Studio in het Engelse graafschap Surrey enkele blues-klassiekers op zoals Boom Boom van John Lee Hooker en Baby What’s Wrong van Jimmy Reed.
