maandag 30 april 2012

30 April: Queen's Day


Love of my Life werd live een groot succes. Het nummer, geschreven door Freddie Mercury, werd in 1975 uitgebracht op het album A Night at the Opera waar ook Bohemian Rhapsody van afkomstig is.
Hoewel nooit op single uitgebracht werd het wel een bekend Queen nummer, getuige de jaarlijkse vermelding in de top2000.
Op 1 Maart 2005 maakt de Britse koningin Elizabeth op Buckingham Palace in Londen kennis met vier wereldberoemde rock-gitaristen. (vlnr op de foto) Jeff Beck, Eric Clapton, Jimmy Page (Led Zeppelin) en Brian May (Queen) zijn te gast op het koninklijk paleis voor een feest ter ere van de Britse muziekindustrie. De Koningin van Engeland vraagt "And what do you do?". Brian May herinnert Elizabeth eraan dat hij degene was die het nationale volkslied op het dak van Buckingham Palace speelde aan het begin van het Golden Jubilee Rock Concert in 2002. "Oh! That was you was it??", antwoord de Koningin. Vervolgens ontstaat het volgende gesprek: Jimmy Page: "Good evening Ma'am, I'm Jimmy Page." Elizabeth: "Are you a guitarist too?", Jimmy Page: "I'm a guitarist as well, yes." Elizabeth tegen Eric Clapton: "You've been playing for quite a long time have you?". Eric Clapton: "About, um.... God, yeah!... About 40 years now."

zondag 29 april 2012

Toots Thielemans 90 !



België zet zijn nationale volksheld Toots Thielemans de komende maanden in het zonnetje om zijn 90e verjaardag te vieren.

De mondharmonicavirtuoos, vooral bekend van de Baantjer-tune, wordt op 29 april 90 jaar. In het kader van zijn verjaardagstournee treedt hij tussen 30 april en 18 mei acht keer op in verschillende zalen in zijn geboorteland.
Daarnaast komt begin april een zogenoemd ‘huldeboek’ uit, met daarin een nieuwe biografie over de jazzmuzikant, foto’s uit zijn privé-archief en bijzondere boodschappen van onder meer Quincy Jones, Joe Lovano en Pat Metheny. Ook komt er een nieuwe cd uit van Thielemans en zijn European Quartet.
Geboortestad Brussel wijdt vanaf september een uitgebreide overzichtstentoonstelling aan het leven en de carrière van Thielemans. En als klap op de vuurpijl krijgt de wereldberoemde Vlaming zijn eigen praline.

vrijdag 27 april 2012

Gitaarstemmingen


De meeste gitaren hebben 6 snaren en zijn gestemd van hoog naar laag: E-A-d-g-b-e. Hierbij is het goed mogelijk om akkoorden te spelen en met weinig beweging in de toetshand een toonladder te spelen. Andere stemmingen kunnen zijn:

  • E-A-d-f#-b-e Deze is hetzelfde als een Luit.
  • D-G-d-g-b-d Deze wordt veel gebruikt voor blues en slide-gitaar.
  • D-A-d-g-b-e Deze wordt vaak gebruikt door nu metal bands en in blues.
  • D-A-d-g-a-d Deze wordt vaak gebruikt bij folk.

woensdag 25 april 2012

1962 ♫ ♫ Roy Orbison

Maar uiteraard is deze bijzondere clip niet uit '62, want wie zien we nog meer ?
Tom Waits, Elvis Costello, Bruce Springsteen, Jennifer Warnes, KD Lang...

Nog meer suggesties ?



"Dream Baby (How Long Must I Dream)" geschreven door Cindy Walker en voor het eerst opgenomen en uitgebracht in ons themajaar 1962 door Roy Orbison.

dinsdag 24 april 2012

Canon van de Nederlandse Popmuziek: 1970

Venus, de geboorte van een superhit
Shocking Blue op nummer 1 in de VS
Februari 1970: Venus van de Haagse band Shocking Blue staat op de nummer 1 van de Amerikaanse Billboardcharts. Het is daarmee de eerste Nederlandse plaat die de top van de Amerikaanse hitparade haalt. Nederland is hierover zo enthousiast dat het nummer ook hier weer terugkeert in de hitlijsten en de leden van Shocking Blue benoemd worden tot ereburgers van Den Haag. Venus wordt gezongen door de mysterieuze Mariska Veres, destijds de koningin van de Nederlandse rockscene. Gitarist/zanger Robbie van Leeuwen is de componist van het liedje, dat – zo blijkt later – verdacht veel blijkt te lijken op The Banjo Song van The Big 3 uit 1964. Het is overigens niet alleen Amerika dat voor de Nederlandse band valt, ook Europa en Japan gaan overstag en lange tours in Europa en Azië volgen. Maar wanneer in 1973 en 1974 de hits uitblijven, houdt Shocking Blue het in 1974 voor gezien. Voor de Amerikanen zal Shocking Blue een one hit wonder blijven. Maar Venus is ook een klassieker, die nog twee keer de Amerikaanse nummer 1 weet te halen: in 1981 als intro van Stars On 45 en in 1986 in een cover van de Engelse meidenband Bananarama. Venus is daarmee het enige nummer dat in de VS in drie verschillende versies op nummer 1 komt.

maandag 23 april 2012

Geschiedenis van de Nederlandse blues (4): Cuby & The Blizzards

Halverwege de jaren zestig ontwikkelt zich, in navolging van Engeland, in Nederland een bluesbeweging. De eerste publiciteit krijgen de uit jazzkringen afkomstige Gay Pohl en Victoria Varekamp., die samen met Leo Unger en Antoine Gerson Lohman in ’65 het Loosdrechts Jazzconcours winnen. Eerder, in ’62, wint boogie woogie-pianist Rob Hoeke hetzelfde festival. Via Loosdrecht komen daarna meer namen van Nederlandse bluesinterpretatoren naar voren; in ’67 de (akoestische) Endatteme Jug Band, in ’68 de Oscar Benton Blues Band en in ’70 John The Relevator. De werkelijk ondergrondse beweging zit in Den Haag met Q65, The Subterreneans, Blues & Sons (met de eerder genoemde Leo Unger en Antoine Lohman), Indiscrimation en het daaruit voortspruitende Livin’ Blues. In Zwolle opereert Blues Dimension, een groep waarvan menig lid uiteindelijk terecht komt bij de legendarische Cuby & The Blizzards.



Deze legendarische bluesband uit het Drentse Grollo onstaat in ’64 rond zanger Harry Muskee en gitarist Eelco Gelling. Desolation (’66) krijgt een Edison en ze scoren hits met o.m. Another Day Another Road, Distant Smile, Window Of My Eyes en Apleknockers Flophouse. In ’76, hun topjaar, worden ze versterkt met pianist Herman Brood en begeleiden de Blizzards de bluespianist Eddie Boyd, Van Morrison en John Mayal. Tussen ’69 en ’72 opereert de laatste bezetting: pianist Helmig van de Vegt, bassist Herman Deinum en drummer Hans Lafaille (alle drie uit de Zwolse groep Blues Dimension). Daarna probeert Muskee het met Gelling onder diverse vlaggen (Red White & Blue, Muskee Gang). Begin ’90 viert Harry Muskee zijn 25-jarige podiumjubileum in het Utrechtse Vredenburg.

In 2004 maakten Cuby + Blizzards een theatertournee met een ode aan blueszanger John Lee Hooker. In 2006 verscheen een box met dvd, cd, documentaire fotoboek over de bluesband, samengesteld door voormalig VARA-presentator Jan Douwe Kroeske. De biografie van Harry Muskee door schrijver Jeroen Wielaert werd dat jaar uitgeroepen tot beste popboek van Nederland en Vlaanderen.

In 2009 kwam, na elf jaar, weer een cd van de band uit. Tot verbazing van iedereen, Harry Muskee op de eerste plaats, kwam de door Daniël Lohues geproduceerde cd Cats Lost binnen op nummer 14 van de Album Top 100 en bereikte deze begin september de gouden status.

Op 26 september 2011 overlijdt Harry Muskee na een lang ziekbed.

Klik op deel 1deel 2 of deel 3 voor de eerdere afleveringen.

zaterdag 21 april 2012

Leeslint: The Band (1)

Over het algemeen wordt met Americana  muziek getypeerd die is afgeleid van authentieke country, folk en blues in een modern jasje. Stijlen die hierbij zijn in te delen zijn onder andere alternatieve country, rootsmuziek en indie-pop met country en/of folk invloeden. Alternatieve country typeert country die teruggrijpt naar de elementaire sfeer van de grondleggers van countrymuziek zoals Hank Williams. De term rootsmuziek omschrijft een iets bredere stijl, naast country namelijk ook blues en folk. Als belangrijke invloed voor de hedendaagse americana wordt de muziek van The Band, Gram Parsons en Townes Van Zandt genoemd. De meeste vertolkers komen uit de Verenigde Staten.






Deze week overleed Levon Helm van The Band, een Canadees-Amerikaanse rock band, die onder die naam bestond van 1968 tot 1976. Ze maakten voor het eerst naam in de tweede helft van de jaren zestig als begeleidingsgroep van Bob Dylan. Ze werden later op eigen kracht zeer invloedrijk als vertolkers van Americana en zorgden mede voor het opnieuw populair worden van diverse vormen van Amerikaanse traditionele muziek. In hun muziek versmolt country met folk en rock 'n roll.

donderdag 19 april 2012

Michael Kiwanuka


Afgelopen weekend werd een aflevering van Later with Jools Holland herhaald op de Belgische TV.
Eén van de gasten was de in Engeland vorig jaar benoemde "belofte van het jaar" Michael Kiwanuka.
Nu heb ik het niet zo op beloftes (meestal komen ze toch niet uit en worden toekomstig grootste artiesten vaak over het hoofd gezien), maar ik moet zeggen: petje af.
Michael is een Britse zanger van Ugandese afkomst en heeft Media Arts en Design gestudeerd. Het afgelopen jaar heeft hij in het voorprogramma van Adele gestaan, en zo al flink aan zijn naam gewerkt.
Zijn muziek is soulvol. Vorige zomer heeft hij drie EP’s uitgebracht en zijn debuutalbum Home Again staat voor 2012 gepland. Michael heeft een zangstem die doet denken aan Otis Redding en klinkt alsof hij linea recta uit de jaren zestig komt. Met de juiste producenten om hem heen, die hem niet commercieel uitmelken maar juist artistiek zijn eigen gang laten gaan, kan dit inderdaad een van de grote verrassingen van 2012 zijn.

O ja: en let eens op de fluitist, die deze toch wat eenvoudige compositie heerlijk versierd.

dinsdag 17 april 2012

De western- en de 12 snarige gitaar

De western gitaar, steelstring gitaar of flattop gitaar lijkt veel op de Spaanse gitaar. Eveneens als de Spaanse gitaar, heeft de western gitaar ook 6 snaren, alleen zijn deze niet van nylon, maar staal!

De western gitaar is rond 1920 ontstaan en een belangrijke firma die daar verantwoordelijk was,
is de Amerikaanse firma Martin. Zij brachten in 1931 het eerste prototype van het zgn. Dreadnought model uit, vernoemd naar het Britse slagschip “Dreadnought”. De Martin D-18 en D-28 hebben dan ook een bijzonder grote invloed gehad op de ontwikkeling van de westerngitaar. En tegenwoordig is het dreadnought model het meest voorkomende type westerngitaar.


De steunbalkjes worden in een kruisvormig patroon gelijmd (X-bracing)
Omdat de western gitaar stalen snaren heeft, betekent dat de constructie van de kast van de western gitaar ook anders moet zijn, omdat de stalen snaren een veel hogere spanning hebben. Het bovenblad heeft meerdere steunbalkjes, die vaak in een kruislings patroon zijn gelijmd (X-bracing), dit om de spanning te verdelen. De hals is voorzien van een stalen pen, die ook wel truss-rod wordt genoemd en is vaak verstelbaar d.m.v. een moer aan de bovenkant bij de kop, om de spanning aan te passen aan de snaarspanning. Hiermee kan de halskromming worden aangepast.
De 12 snarige gitaar.


12 snarige gitaar

De 12 snarige gitaar is een afgeleide van de western gitaar. De 12 snarige gitaar is ontstaan rond het begin van de 20e eeuw en er zijn 2 theorieën over het ontstaan ervan, de een beweert dat de 12 snarige gitaar in Amerika ontstaan is en door de Italiaanse gitaar bouwers geproduceerd werd, die werkten voor de firma’s Oscar Schmidt, Harmony en Regal. Een andere theorie is, dat de 12 snarige gitaar afkomstig zou zijn uit Mexico. De eerste 12 snarige gitaren werden ook vaak als “Mexicaans Model” geadverteerd.
De 12 snarige gitaar heeft 6 dubbelsnaren waarvan een van de snaren 1 octaaf hoger is gestemd dan de andere. Behalve bij de 2 eerste snaren, dit zijn snaren die hetzelfde gestemd zijn. De hals is breder dan bij de normale 6 snarige gitaar, verder is de constructie gelijk. De klank is luider en veel rijker en wordt ook vaak omschreven als klokkenspel-achtig .

Vooral in de jaren ’60 van de vorige eeuw is er een soort revival van de 12 snarige gitaar ontstaan. Alhoewel op dit moment de 12 snarige gitaar een wat minder prominente plek in de huidige popmuziek heeft, zul je deze gitaar regelmatig aantreffen in plekken waar singer-songwriters optreden.

zondag 15 april 2012

The Incredible String Band



Ik had er nog nooit van gehoord, maar we gaan er zeker vaker aandacht aan besteden: The Incredible Stringband.
Originele bezetting in plaats van herkomst Glasgow: Robin Williamson en Clive Palmer. De reputatie als folksolisten wordt er vanaf '65 gecombineerd in o.a. Palmer's Incredible Folk Club.
Mike Heron vult The String Band tot een trio aan; de drie leden schrijven songs, zingen en spelen allen meerdere instrumenten.
Na The Incredible Stringband, een plaat die tot in Engeland goed ontvangen wordt, gaat de band een tijdje uiteen. Palmer verdwijnt naar Afghanistan en Williamson brengt enige maanden door in Marokko. Bij terugkeer zal het de toch al niet alledaagse muziek van de Schotten omleiden langs Oosterse en Afrikaanse wegen via het zich altoos uitbreidende instrumenten-assortiment, dat nu ook de oud, tamboura en vinger- cymbals omvat. Palmer blijft echter terzijde, zodat een duo, bestaande uit Heron en Williamson, zich eind '66 voor het eerst buiten Schotland waagt voor optredens: in The Royal Albert Hall zijn ze in het voorprogramma van Judy Collins en Tom Paxton een 'success'.
Hun tweede album voor Elektra, The 5000 Spirits Or The Layers Of The Onion, wordt er in de flower power underground- explosie door de critici uitgelicht als 'de Sergeant Pepper's van de folk'. De bijna kinderlijke ondertoon en de uiteenlopende stemmingen monden uit in huisvlijt, die veel tijdgenoten als zeer comfortabel ervaren en op anderen een afstotend effect hebben door de niet conventionele instrumentatie en het gebruik van vreemde intervallen.
In de Verenigde Staten ontluikt de belangstelling mede aan de hand van de goede berichten van o.m. Judy Collins, die tevens één van de String Band-songs op haar repertoire neemt. Huiskamersfeer wordt tijdens optredens uitgedragen door meegebrachte kleedjes, huisdieren, en lange conversaties met het publiek, dat de breed uitgesponnen muziek, met name op de vele festivals in die jaren, hooglijk waardeert. Volgende plaat heeft weliswaar niet als The 5000 Spirits Or The Layers Of The Onion een hoes van Marijke Koger en Simon Posthuma, maar wordt toch algemeen beschouwd als een betere plaat in het zelfgecreëerde en derhalve zeer aparte genre. Later gaat de groep zichzelf herhalen, hoewel de fanate aanhang nog geruime tijd achter de zweverige tonen aan zal blijven lopen.
The String Band groeit uit tot een familiebedrijfje als de vriendinnen van Mike en Robin, Rosie Simpson en Licorice McKechnie, hun charmante, doch geringe muzikale bijdragen niet louter thuis maar ook in de studio voor optredens gaan leveren. De regelmatige stroom String Band-platen wordt gekenmerkt door een afnemende kwaliteit, Wee Tam And The Big Huge, Changing Horses en I Looked Up, en een ten onrechte groeiende pretentie, U en Be Glad For The Song Has No Ending. De laatste twee zijn opgezet ter ondersteuning van film-en choreografische presentaties.The String Band is ook in Nederland in 'hippie'kringen populair. Mike Heron komt hier nog bijna aan z'n eind, als hij tijdens een optreden in het Concertgebouw ternauwernood aan elektrokutie ontsnapt.


vrijdag 13 april 2012

Verso speelt Piazzolla bij Vrije Geluiden



Nightclub 1960 van Astor Piazzolla
Uitgevoerd door Verso: Matthijs Koene, Panfluit en Stefan Gerritsen, gitaar
Live uitvoering bij Vrije Geluiden mei 2008
Meer info: panflute-guitar.nl

woensdag 11 april 2012

Doowop

"Doowop" is een aan rock-'n'-roll, rhythm and blues en gospel verwante vocale muziek, waarbij het ritme wordt verkregen door herhaling van onzinwoorden.
Als onderdeel van de rock-'n'-roll en rhythm and blues ontstaat eind jaren veertig de zogenaamde vocalgroep.


Een groep doorgaans zwarte zangers die ieder een eigen partij zingen, als essentieel onderdeel van het zo onstane groter geheel. De leadzang wordt daarbij ondersteund door ritmisch herhaalde onzinwoorden. Het is dat kenmerk waaraan dit flink aan de gospel verwante genre zijn naam doowop dankt. Van origine wordt de doowop a cappela gebracht, maar met instrumentgebruik komt het ook voor. In de jaren vijftig barsten de grote Amerikaanse steden welhaast uit hun voegen van de doowopgroepen. Het merendeel zal nooit een plaatje opnemen. Die daartoe wel de kans krijgen, zullen doorgaans eendagsvliegen blijken. In de jaren zestig is de populariteit van het genre voorbij.

maandag 9 april 2012

Biréli Lagrène



De Franse gypsy-gitarist Biréli Lagrène (1966) maakt samen met zijn vader Fiso en broer Gaïti al sinds zijn kindertijd muziek.
Zijn eerste plaat maakte hij op zijn twaalfde.
De eerste jaren van zijn carriere werd hij begeleid door zijn ontdekker, de Slowaakse bassist Jan Jankeje, bij wiens platenlabel Jazzpoint Records zijn eerste platen werden uitgebracht.
Hij speelde in die ook samen met de beroemde Amerikaanse bassist Jaco Pastorius.
Biréli Lagrène wordt vaak gezien als de opvolger van Django Reinhardt, wiens composities hij niet alleen geniaal uitvoert; hij benadert zijn voorbeeld in creativiteit en virtuose frasering, maar bewandelt ook andere muziekstromingen als jazz, latijnsamerikaanse- en klassieke muziek.
In de traditie van de zigeunermuziek is Biréli Lagrène multi-instrumentialist: behalve gitaar beheerst hij bas, viool en piano en speelt zelfs af en toe percussie.
Lagrène speelde o.a. samen met Al di Meola, Larry Coryell, John McLaughlin, Vic Juris, Stochelo Rosenberg, Babik Reinhardt, Sylvain Luc, Gil Evans, Leon Redbone, Richard Galliano, Didier Lockwood en Diz Disley.
Tot zijn repertoire behoren o.a. de composities van Django Reinhardt, zijn eigen composities in Gypsyswing en moderne jazz maar ook eigen arrangementen van popnummers zoals Time After Time van Cyndi Lauper, I Shot The Sheriff van Bob Marley en zelfs een paar nummers van Jimi Hendrix.
Op het album Blue Eyes presenteert hij zich ook als niet onverdienstelijke jazz-zanger.
Wordt zeker nog vervolgd !
Met dank aan Krekel Lex

zaterdag 7 april 2012

Pokey LaFarge

Pokey LaFarge heeft een rare naam, ziet eruit als een dorre ambtenaar en speelt ouderwetse countrymuziek. Korte, swingende liedjes met sterke teksten vol humor, gegoten in arrangementen vol verrassingen. Zijn band is veelzijdig en hecht en de timing is altijd perfect. Genieten.

De band waar Pokey LaFarge zich mee omringt bestaat uit Joey Glynn (staande bass en zang), Ryan Koenig (wasbord, mondharmonica en zang) en Adam Hoskins (gitaar en zang). Ze maken veel gebruik van "Sweet Harmony" in hun samenzang. Het samenspel heeft de typische cadans, die in de vroegere muziek zo duidelijk naar voren komt. Er is veel ruimte om te soleren voor de muzikanten. De gitaarsolo wordt snel opgevolgd door een trompetsolo, terwijl de ritmegitaar doordendert als een stoomtrein.
De stem van Pokey LaFarge is ietwat nassaal en zacht van aard, het doet denken aan een kruising tussen Gilbert O'Sullivan en Chris Volpe (voor wat die vergelijking waard is:). De zang straalt van gemoedelijkheid en onbezorgdheid. En dat geldt voor de muziek ook, het kabbelt als een kalm beekje rustig door. Het lieflijke beekje staat natuurlijk in groot contrast tot de Shenandoah en Mississippi. Deze grote rivieren zijn al zo vaak bezongen en ook op dit album worden ze geroemd. Naast deze blijde herkenning staan de teksten bol van dansende meisjes en whiskey drinkende jongens.

Voor wie onbekommerd wil genieten van oude muziek wordt volmaakt tevreden van "Middle of Everywhere". Voor wie onbeperkt wil dansen is het album prefect om te swingen. Voor wie liever in een schommelstoel zit, nippend van zijn Kentucky Bourbon, is het een aanrader. De plaat is een juweeltje, een moderne uitvoering van historische muziekstijlen.





vrijdag 6 april 2012

Barney McKenna

De mede-oprichter van de legendarische Ierse folkgroep The Dubliners is overleden. Banjospeler Barney McKenna is donderdag op 72-jarige leeftijd in Dublin gestorven, meldde de website van de band.

'Hij besteedde zijn leven aan het rondreizen van de wereld en het spelen van Ierse muziek', luidde de mededeling.

Barney McKenna stond bekend onder de naam Banjo Barney. Hij speelde nog begin dit jaar op het 50-jarige jubileumtoernee van de groep.

The Dubliners braken in 1967 internationaal door met hun hit Seven Drunken Nights. Met steeds nieuwe muzikanten is de groep ook nog actief. De Ierse president Michael D. Higgins dankte McKenna 'voor zijn grote bijdrage voor de Ierse muziek.'

Meer lezen? : The Dubliners op Gerrit en de Krekels

donderdag 5 april 2012

Zuigen en blazen

De meest bekende mondharmonica is de zogenaamde blues harp, ook wel blues harmonica of Richter-harmonica genoemd. Deze heeft 10 openingen. Het is een wisseltonig instrument, wat betekent dat je met zuigen en blazen uit dezelfde opening verschillende tonen kan krijgen (een techniek uitgevonden door Richter).

Met de 10 openingen op een bluesharp kan je 19 noten spelen (1 noot zit er dubbel op). Stel de toetsen van een piano voor: de C-noot (de C-toets in het midden van een piano), krijg je bij een bluesharp in C als je blaast in de vierde opening. De D (op een piano de witte toets rechts daarnaast), krijg je als je aan de vierde opening zuigt. Vanaf opening 4 tot en met 7 kun je op een bluesharp een volledige octaaf (do-re-mi-fa-sol-la-si-do) spelen, door blazen en zuigen. De openingen 1,2,3 en 8,9,10 hebben 'bijpassende' noten.

Hieronder schema van de noten op een bluesharp in C.Schema C mondharmonica

Verschillende stemmingen

Omdat elke bluesharp (en andere mondharmonica's) een beperkt aantal noten per instrument heeft, zijn mondharmonica's te krijgen in verschillende stemmingen. Per stemming wisselen de noten, afhankelijk van de toonsoort. Bij een mondharmonica in C bijvoorbeeld, kan je eenvoudig het C-akkoord (de noten C-E-G) spelen door tegelijk in opening 4-5-6 te blazen. Bij elke stemming zijn de noten zo geplaatst dat je eenvoudig het juiste, bij de toonsoort passende akkoord kan bereiken. De meeste spelers beginnen met een C mondharmonica.
Diatonisch

Een bluesharp is een diatonische mondharmonica, dat betekent dat er alleen 'hele' noten op zitten. (Naast de C toon zit dus geen Cis , de zwarte toets op een piano die een halve noot hoger is.) Er bestaan naast de bluesharp ook andere diatonische mondharmonica's, varierend met 4 tot 16 openingen.

Op een diatonische mondharmonica kun je met een speciale mondtechniek de noten 'buigen'. Op die manier kun je ook halve noten spelen. Dit gebeurt doordat de luchtstroom de tong in de mondharmonica op een bepaalde manier buigt.

Een tremolo mondharmonica is ook diatonische mondharmonica (hele noten), maar heeft twee rijen met openingen boven elkaar. Beide openingen geven dezelfde noot, maar doordat er twee tongen per noot zijn, die met een klein verschil gestemd zijn, krijg je een tremolo (zweving). Bij een tremolo mondharmonica zouden de noten moeilijker te buigen zijn dan bij een 'gewone' diatonische mondharmonica door de dubbele hoeveelheid tongen in het instrument. Hierover verschillen echter de meningen. Een tremolo mondharmonica heeft 10, 12 of 24 dubbele openingen (totaal 20, 24 of 48 gaten). De tremolo mondharmonica wordt veel gebruikt in traditionele Britse en Ierse muziek.

De octaaf mondharmonica heeft ook dubbele tongen, maar hier is de ene tong steeds een octaaf hoger dan de andere. Hierdoor krijg je een orgelachtig geluid.

Chromatische mondharmonica

Een chromatische mondharmonica heeft een schuifje aan de zijkant, waardoor je ook halve noten kunt spelen (de zwarte toetsen op de piano). Voor ieder gat zijn er twee paar tongen, waarvan het ene paar steeds een halve noot hoger is dan het andere. Door op de schuif te duwen kies je het hogere paar tongen, waardoor de toon dus een halve noot hoger wordt (bijvoorbeeld van een C een Cis). Op deze manier kun je alle noten op een harmonica spelen. De chromatische mondharmonica is weer minder geschikt om akkoorden mee te spelen. Een chromatische mondharmonica heeft 8 tot 16 openingen.

Ook chromatische mondharmonica's zijn in verschillende stemmingen te krijgen, maar doordat alle nootjes er op zitten wordt vrijwel altijd de C stemming gebruikt.

woensdag 4 april 2012

The Mixtures - The Pushbike Song 1970



Deze Australische band, opgericht in 1965, scoorden met The Pushbike Song een nummer 1 hit in 1970.
Het nummer werd geschreven door lead-zanger Idris Jones samen met zijn broer Evan (geen lid van de band).
Wat opvalt is de gelijkenis met In the Summertime van Mungo Jerry uit hetzelfde jaar. 
Jerry nam overigens het nummer in 1990 zelf ook op.

dinsdag 3 april 2012

Johnny Cash top 50 (42,43,44) The Soul of Truth

Vandaag 3 april 2012  verschijnt bij Columbia/Legacy het vierde deel in de Johnny Cash Bootleg Series. ‘The Soul of Truth’ is een dubbel-cd met gospelsongs en spirituals, opgenomen tijdens de seventies en de eighties, en bevat een schat aan onuitgegeven materiaal.

Samen met Hank Williams en Jimmie Rodgers behoorde Cash tot de sleutelfiguren van de country, maar aangezien zijn werk net zo goed doordrongen was van rockabilly, folk, gospel en blues, oversteeg het alle categorieën. De man, die enkele honderden liedjes op zijn naam had staan en meer dan tachtig langspelers opnam, was eigenlijk een genre op zich. In tegenstelling tot de meeste van zijn generatiegenoten bleef Johnny Cash tot de dag waarop hij zijn laatste adem uitblies, uitstekende platen afleveren.

Tijdens de laatste jaren van zijn leven kampte hij met zware gezondheidsproblemen: hij leed aan neuropathie, een ziekte die zijn zenuwstelsel aantastte, had last van diabetes en chronische longontsteking, was nagenoeg blind en kon nauwelijks meer lopen. Maar die fragiele conditie belette hem niet actief te blijven, althans in de studio. Veel van zijn beste werk nam hij op tussen zijn 61ste en 71ste, met de assistentie van producer Rick Rubin. Hun samenwerking leverde niet alleen de zes langspelers op die samen de reeks ‘American Recordings’ vormen, maar ook de vier geweldige cd’s met outtakes uit dezelfde periode, die later werden samengesprokkeld op de thematisch geordende, postuum verschenen box ‘Unearthed’.

Uit 1963 stamt de single The Matador.
Op elpee verscheen het voor de eerste maal op Heart of Cash, een verzamelalbum uit 1968 met daarop een aantal nieuwe nummers.

The Matador by Johnny Cash on Grooveshark

"Kate" (maart 1972) , de derde single van het album A Thing Called Love, werd geschreven door Marty Robbins. Opmerkelijk is dat op het de Canadese uitgave van het album een andere versie van Kate staat, zowel muziek als tekst.

Kate by Johnny Cash on Grooveshark

Cash schreef Hey, Porter in 1954 op de terugweg naar de USA na 4 jaar militaire dienst in West-Duitsland.
De B-kant van deze single, Cry!Cry!Cry!, bleek in de hitparade beter te scoren dan kant A.
In 1971 nam Ry Cooder Hey, Porter ook op (album Into the purple Valley).






zondag 1 april 2012

Tyva Kyzy

De mannen kennen we nog van onder het Rijksmuseum, maar de vrouwen kunnen er ook wat van. Vrije Geluiden geeft drie nummers vrij van de prachtig uitgedoste dames van Tyva Kyzy, die met één stem twee stemmen kunnen zingen. En ja: het is misschien een nieuwe inspiratiebron voor Gerrit en de Krekels.