Electric Light Orchestra komt voort uit The Move, een even beruchte als succesvolle band die begin 1966 wordt opgericht in het Engelse Birmingham maar carriere maakt vanuit Londen. The Move combineert een controversiele podiumact met bizarre publiciteitsstunts en voorziet haar Beatle-eske songs van immer opvallende arrangementen. Zo opent haar eerste hit, Night Of Fear, met een van Tsjaikovski geleend themaatje, waarvan de gitaarpartij aangevuld wordt door een ronkende cello. Niet zomaar een bedenksel: zanger en gitarist Roy Wood is al heel lang geobsedeerd door de mogelijkheid symfonische elementen te integreren in de rockmuziek. Als dan ook in 1971 The Move na vijf veelbewogen jaren en bijna twee keer zoveel hits (ondermeer I Can Hear The Grass Grow, Flowers In The Rain, Fire Brigade, Blackberry Way en Brontosaurus) min of meer overgaat in The Electric Light Orchestra, is daarmee een langgekoesterde droom van Wood werkelijkheid geworden.
Eerder heeft zich in 1970 de eveneens uit Birmingham afkomstige Jeff Lynne bij The Move gevoegd. Lynne speelt voordien in de groep The Idle Race, waarmee hij twee weinig succesvolle en erg Beatles-achtige elpees maakt. In 1971 nemen de drie laatst overgebleven Move-leden, Wood, Lynne en Bev Bevan (midden), samen met Bill Hunt (hoorn) en Steve Woolam (viool) de eerste ELO-elpee op. Op dit album wordt door met name Wood driftig wordt geexperimenteerd met nieuwe klankbeelden, door de inbreng van knarsende cello's en strijkbassen (beide bespeeld door Wood), snerpende violen en koperen hoorns. De in creatief opzicht gespannen verhouding tussen Lynne en Wood leidt in 1972 tot het vrijwillige vertrek van laatstgenoemde, die zo met een genereus gebaar ELO aan Jeff Lynne overdoet.
