Gedurende de eerste rock & roll-golf ontstond ook een toenemende interesse in de traditionele Amerikaanse muziek. Het Kingston Trio is hier een voorbeeld van. Keurig gekapt zongen ze teksten over spoorwegtrajecten, legendarische helden, en executies van beruchte bandieten (Tom Dooley), alles natuurlijk in close harmony. Pete Seeger, Joan Baez en Phil Ochs zongen over vergelijkbare onderwerpen, maar brachten tevens hun ideeën omtrent onderwerpen als politiek, oorlog, burgerrechten en hongersnood naar voren.
Slechts weinig mensen buiten het koffiehuis-circuit kenden ene Bob Dylan, maar de Byrds en de zoetsappige Peter, Paul and Mary waren commercieel genoeg om in het midden van de jaren zestig enige ideeën en boodschappen van hem te gebruiken om er gigantische hits mee te scoren.
Het publiek wilde meer te weten komen over eerlijke muziek zonder trucjes, men wilde nummers met nieuwe ideeën die je dwongen na te denken, nummers over echte mensen. Doordat deze nieuwe folkmuziek haar wortels in de blues en de country & western had, begonnen de mensen muzikanten als Hank Williams, Doc Watson, Woody Guthrie, Robert Johnson, Jack Elliot, Mississippi John Hurt, Blind Lemon Jefferson, Son House, Walter "Furry' Lewis, Leadbelly, Sam 'Lihtnin' Hopkins, Josh White, Fred McDowell en Brownie McGhee te herontdekken. Sommigen waren afstammelingen van slaven, rondtrekkende arbeiders en pachtboeren. De meesten leefden niet lang genoeg om van deze waardering te kunnen genieten. Anderen werden pas echt bekend toen ze de zeventig al waren gepasseerd. Er zijn net zoveel pogingen ondernomen om de stijlen van deze zangers te classificeren als er schrijvers zijn die er verhalen over hebben geschreven. Dé gemeenschappelijke factor was echter dat ze allemaal gitaar speelden.
