Nu weet ik niet of je er al op gelet hebt, maar een aantal artiesten die bij Sun Records in Memphis hun eerste platen opnamen, kenden pas nadien een grote doorbraak. Elvis Presley mogen we bovenaan dat lijstje plaatsen zonder daarbij sterren als Johnny Cash en Jerry Lee Lewis te vergeten. Roy Orbison moet ook vermeld worden. Hij had al in diverse groepjes meegespeeld alvorens hij zich bij Sam Phillips van Sun Records aanmeldde. Na een auditie bij Sam kreeg hij in 1956 een platencontract angeboden en scoorde iets later een hit met Ooby Dooby. Orbison voelde zich niet echt thuis bij Sun Records. Hij vond dat Sam Phillips na het vertrek van Elvis richting RCA méér aandacht besteedde aan Jerry Lee Lewis dan aan hem. Hij vond dat er méér had gezeten in het succes van Ooby Dooby, want veel storm had dat nummer niet veroorzaakt.
Roy ging zich dan maar profileren als songwriter. Zo schreef hij op zekere dag een liedje opgedragen aan zijn toenmalige vrouw Claudette en speelde dat door aan The Everly Brothers die het als b-kant gebruikten voor hun single All I have to do is dream, een 45-toerenplaat die haast moeiteloos de eerste plaats in Billboard’s Hot One Hundred inpalmde. Dit zorgde ervoor dat Roy zijn naam als songschrijver beter in de etalage kon plaatsen. Roy is zich altijd blijven herinneren dat hij het nummer Only the lonely in zijn auto schreef die buiten op de oprit voor zijn huis geparkeerd stond. Ze waren té klein behuisd en schrijven is toch iets dat je in je eentje doet, dus eenzaam in de auto zitten pennen, deerde hem niet echt. Dat gevoel stimuleerde hem wel tijdens het schrijven van Only the lonely. Mensen hebben nu eenmaal mensen om zich heen nodig.
Na een show waarin The Everly Brothers in Indiana hadden opgetreden, stelde Roy Only the lonely aan Don en Phil voor, maar nadat Roy het hun had voorgespeeld, vond Don dat Roy het zelf moest inzingen, dat het echt iets voor hem was. Wat ik haast nergens lees, is het verhaal dat Roy het nummer in 1960 aan Presley wilde laten horen. Ik heb het verhaal van hem persoonlijk gehoord tijdens een gesprek dat ik ooit met Roy voerde. De studio was geboekt. Orbison reed van Texas waar hij toen woonde naar Nashville, arriveerde daar ‘s ochtends om zes uur, maar merkte dat Presley pas veel later zou opduiken. Uiteindelijk kwam van die hele sessie niets in huis en was Orbison zo aangedaan dat hij die energie absoluut kwijt wou en het nummer uiteindelijk dan maar zelf opnam.
Hij schreef de song samen met zijn toenmalige producer Joe Melson en nam het op voor diens Monument Label. Dat label was in 1958 in Washington opgericht door Fred Foster en Buddy Deane. Nadat Deane het label verlaten had, verhuisde Foster naar Hendersville, een stad aan de rand van Nashville. Het was Fred die op een vroege ochtend op de idee van de intro kwam: Only the lonely gevolgd door dum,dum,dum enz… know the way I fel tonight. Hij rent meteen naar Roy’s kamer om hem wakker te maken met de woorden: ” We have it! You have a smash hit!”. Roy pakt meteen zijn gitaar en begint die idee uit te werken. Hij op zijn beurt is zo enthousiast dat hij meteen vraagt wanneer ze het kunnen inblikken. Dat kan meteen de dag nadien. In zeven haasten wordt aan Anita Kerr gevraagd de arrangementen uit te schrijven. Zij op haar beurt gaat op zoek naar zes strijkers, want Roy wil koste wat het kosy violen horen klinken. Vergeten we niet dat in die tijd alles op maximum twee sporen werd opgenomen. Stereo maakte toen amper opgang. Ze pasten die 25ste maart 1960 wel het trukje toe de zangstem in het midden te plaatsen zodat de indruk van stereofonie werd gewekt. De song wordt in de befaamde Studio B in Nashville ingeblikt door technicus Bill Porter . Na de eerste opname isRoy niet tevreden. Zijn stem klinkt niet groots genoeg. Er is ook teveel terugkoppeling via zijn microfoon. Er bestonden toen nog geen geïsoleerde zangcellen waar de zanger met hoofdtelefoon zijn deel kon inzingen. Studio B was geen al té grote studio. Samen met de zes violen, de vijf backingzangers waaronder Hank Garland en Harold Bradley tokkelde Floyd Cramer op de piano, bespeelde Bob Moore de bas en zat Buddy Harman achter het drumstel. Uiteindelijk vinden ze een metalen rek waarover een paar dekens worden gehangen. Roy wordt in de hoek van de studio opgesteld. Al van bij de eerste noot hoort de technicus van dienst dat dit goed zit. Zo moet het klinken. Er wordt voorgesteld het nummer wat dansanter aan te pakken, maar daarop reageert Roy furieus met: ” I don’t want to dance to my songs. Let’s start from the top.” In de maand mei van 1960 wordt Only the Lonely op single uitgebracht met op de B-kant Here comes that song again, eveneens een nummer van Roy Orbison en Joe Melson. De 25ste juli staat het nummer op de tweede plaats in Billboard’s Hot One Hundred, pal achter Brenda Lee. Haar single I’m sorry blijkt té sterk om gepasseerd te worden.
Het succes van Only the lonely bezorgde The Big O nogal snel het imago van een melancholische zanger. Daarover zei hijzelf: “The sadness idea has a lot to do with my image over the years I guess: the black clotches and the shades. Also, it has to do with the fact that Only the lonely was the first hit and that was an incredible sad song. It’s synonymous with my name now. People obviously assume that my life is like that song, which is not really true at all. For the most part it’s been a glorious life”. Toen Only the lonely in Engeland werd uitgebracht, bleef de single bij een eerste poging op de 36ste plaats haperen in de toenmalige top veertig, maar bij een tweede poging, ongeveer een maand later, schoot het nummer als een pijl uit een boog midden in de hitroos.
Roy ging zich dan maar profileren als songwriter. Zo schreef hij op zekere dag een liedje opgedragen aan zijn toenmalige vrouw Claudette en speelde dat door aan The Everly Brothers die het als b-kant gebruikten voor hun single All I have to do is dream, een 45-toerenplaat die haast moeiteloos de eerste plaats in Billboard’s Hot One Hundred inpalmde. Dit zorgde ervoor dat Roy zijn naam als songschrijver beter in de etalage kon plaatsen. Roy is zich altijd blijven herinneren dat hij het nummer Only the lonely in zijn auto schreef die buiten op de oprit voor zijn huis geparkeerd stond. Ze waren té klein behuisd en schrijven is toch iets dat je in je eentje doet, dus eenzaam in de auto zitten pennen, deerde hem niet echt. Dat gevoel stimuleerde hem wel tijdens het schrijven van Only the lonely. Mensen hebben nu eenmaal mensen om zich heen nodig.
Na een show waarin The Everly Brothers in Indiana hadden opgetreden, stelde Roy Only the lonely aan Don en Phil voor, maar nadat Roy het hun had voorgespeeld, vond Don dat Roy het zelf moest inzingen, dat het echt iets voor hem was. Wat ik haast nergens lees, is het verhaal dat Roy het nummer in 1960 aan Presley wilde laten horen. Ik heb het verhaal van hem persoonlijk gehoord tijdens een gesprek dat ik ooit met Roy voerde. De studio was geboekt. Orbison reed van Texas waar hij toen woonde naar Nashville, arriveerde daar ‘s ochtends om zes uur, maar merkte dat Presley pas veel later zou opduiken. Uiteindelijk kwam van die hele sessie niets in huis en was Orbison zo aangedaan dat hij die energie absoluut kwijt wou en het nummer uiteindelijk dan maar zelf opnam.
Hij schreef de song samen met zijn toenmalige producer Joe Melson en nam het op voor diens Monument Label. Dat label was in 1958 in Washington opgericht door Fred Foster en Buddy Deane. Nadat Deane het label verlaten had, verhuisde Foster naar Hendersville, een stad aan de rand van Nashville. Het was Fred die op een vroege ochtend op de idee van de intro kwam: Only the lonely gevolgd door dum,dum,dum enz… know the way I fel tonight. Hij rent meteen naar Roy’s kamer om hem wakker te maken met de woorden: ” We have it! You have a smash hit!”. Roy pakt meteen zijn gitaar en begint die idee uit te werken. Hij op zijn beurt is zo enthousiast dat hij meteen vraagt wanneer ze het kunnen inblikken. Dat kan meteen de dag nadien. In zeven haasten wordt aan Anita Kerr gevraagd de arrangementen uit te schrijven. Zij op haar beurt gaat op zoek naar zes strijkers, want Roy wil koste wat het kosy violen horen klinken. Vergeten we niet dat in die tijd alles op maximum twee sporen werd opgenomen. Stereo maakte toen amper opgang. Ze pasten die 25ste maart 1960 wel het trukje toe de zangstem in het midden te plaatsen zodat de indruk van stereofonie werd gewekt. De song wordt in de befaamde Studio B in Nashville ingeblikt door technicus Bill Porter . Na de eerste opname isRoy niet tevreden. Zijn stem klinkt niet groots genoeg. Er is ook teveel terugkoppeling via zijn microfoon. Er bestonden toen nog geen geïsoleerde zangcellen waar de zanger met hoofdtelefoon zijn deel kon inzingen. Studio B was geen al té grote studio. Samen met de zes violen, de vijf backingzangers waaronder Hank Garland en Harold Bradley tokkelde Floyd Cramer op de piano, bespeelde Bob Moore de bas en zat Buddy Harman achter het drumstel. Uiteindelijk vinden ze een metalen rek waarover een paar dekens worden gehangen. Roy wordt in de hoek van de studio opgesteld. Al van bij de eerste noot hoort de technicus van dienst dat dit goed zit. Zo moet het klinken. Er wordt voorgesteld het nummer wat dansanter aan te pakken, maar daarop reageert Roy furieus met: ” I don’t want to dance to my songs. Let’s start from the top.” In de maand mei van 1960 wordt Only the Lonely op single uitgebracht met op de B-kant Here comes that song again, eveneens een nummer van Roy Orbison en Joe Melson. De 25ste juli staat het nummer op de tweede plaats in Billboard’s Hot One Hundred, pal achter Brenda Lee. Haar single I’m sorry blijkt té sterk om gepasseerd te worden.
Het succes van Only the lonely bezorgde The Big O nogal snel het imago van een melancholische zanger. Daarover zei hijzelf: “The sadness idea has a lot to do with my image over the years I guess: the black clotches and the shades. Also, it has to do with the fact that Only the lonely was the first hit and that was an incredible sad song. It’s synonymous with my name now. People obviously assume that my life is like that song, which is not really true at all. For the most part it’s been a glorious life”. Toen Only the lonely in Engeland werd uitgebracht, bleef de single bij een eerste poging op de 36ste plaats haperen in de toenmalige top veertig, maar bij een tweede poging, ongeveer een maand later, schoot het nummer als een pijl uit een boog midden in de hitroos.
