De Bo-Street-Runners namen hun eerste plaatje op als reactie op de vraag van de fans. Die wilden namelijk een aandenken van het wekelijkse optreden in het Railway Hotel in Harrow bewaren, en daarom nam de groep een EP-tje op in 1964.
De plaat werd verkocht na optredens voor vijf shilling. De huidige (eind 2010) waarde voor een mint exemplaar van deze EP wordt op 1600 pond (Record Collector Magazine) geschat. Geen slechte investering.
De band plukte vier nummers uit hun programma. Op kant een stond Willy Dixon's “I Just Wanna Make Love To You” en Ray Charles ' Lonely Avenue”'. Kant twee bestond uit John Dominic’s zelf gepend “Bo Street Runner” en Jimmy Reed's “Shame, Shame, Shame”.
De studio was die van RG Jones of Morden, SW Londen, die zijn eigen label had “Oak Records”.
Oak Records produceerde voornamelijk Jazz platen sinds 1958. Met de opkomst van de Beat werden ook Rhythm & Blues groepen aangetrokken. Onder hen waren de Rolling Stones, The Yardbirds en David Bowie. Geen wonder dat de “Runners” voor deze locatie kozen voor hun eerste opname.
De vier tracks werden opgenomen in een korte sessie van een paar uren. De band speelde live en de vocalen werden op het einde erin gemixt.
Om BTW te vermijden werd de plaat slechts op 99 exemplaren geperst. Vandaar waarschijnlijk die ongelooflijke waarde vandaag.
De groep is bekend omdat Mick Fleetwood er korte tijd deel van uitmaakte en omdat Mike Patto de zanger was. De groep bestond uit Gary Lewis (lead guitar), Mike Patto (zang), Dave Cameron (bas), Barry Wilson (drms) en Tim Hinkley (orgel). In die line up won de groep de wedstrijd van Ready Steady Go, “Ready Steady Win”. De bedoeling was om de groep te zoeken die de volgende “Beatles “ zouden worden.
