Harry Edward Nilsson is geboren in Brooklyn te New York op 15 juni 1941 hij was een Amerikaans componist, pianist, zanger en gitarist, maar scoort wel zijn twee grootste hits met nummers van anderen: “Without You” en “Everybody’s Talkin” van Fred Neil.
Kort na de Tweede Wereldoorlog liet zijn vader het gezin in de steek en verhuisde de jonge Harry met zijn moeder naar Californië, waar hij de rest van zijn leven bleef wonen.
Hij werkte hij bij een bank en schreef in zijn vrije tijd liedjes voor muziekuitgevers.
Enkele van deze liedjes werden in 1964 door Mercury Records als single uitgegeven, waarvoor Nilsson gebruikmaakte van de artiestennamen Johnny Niles, Foto-Fi Four en Bo Pete en hij zong kortstondig bij de New Salvation Singers en componeerde zelfs reclametunes hij deed in die eerste jaren alles om aan de bak te komen.
Het lukte hem aanvankelijk niet om zelf als artiest bekend te worden, maar zijn composities werden veelvuldig opgenomen door bekende muziekgroepen en artiesten, onder wie The Monkees, The Yardbirds,, Lulu en Blood, Sweat & Tears.
Zo schreef hij tevens drie liedjes voor Phil Spector, die gespeeld werden door The Ronettes en het Modern Folk Quartet.
In 1966 gaf Tower Records een compilatie van zijn eerste werk uit met als titel “Spotlight on Nilsson” en werd bijna al zijn werk onder de naam Nilsson uitgegeven.
Aan het eind van de jaren zestig vertolkte hij met succes het liedje “Everybody’s Talkin” en in 1971 brak hij door met het album “Nilsson Schmilsson”.
Nilsson was een echte studio artiest, zo heeft hij heeft nooit live opgetreden en trad hij zeer zelden op in een televisieshow.
Het nummer “Everybody’s Talkin” werd vooral bekend door de soundtrack van Midnight Cowboy uit 1969, met Jon Voigt en Dustin Hoffman, waarvoor Nilsson zelf een nummer had geschreven, maar dat werd niet uitgekozen.
‘Going where the weather suits my clothes’, alleen al om deze ene zin was ‘Everybody’s Talkin” de ideale titelsong voor de film.
Met de jaren werd de stem van Nilsson steeds rauwer, een direct gevolg van zijn overmatige alcoholgebruik.
Nilsson was een idool van The Beatles en goede vriend van Ringo Starr en van Van Dyke Parks, hij was een muzikant, arrangeur en vooral Nilssons beste vriend.
Die vertelde dat Harry als de dood was om opnieuw in de armoede te belanden, dus hij werkte kei- en keihard.
Hij leek wel een éénmans Brill Building! (dat was de plek waar verschillende muzikanten in piepkleine kantoortjes voor het eerst aan gammele piano’s hun eerste klanken lieten horen om te proberen opnieuw ergens een hit te scoren.)
Harry was namelijk straatarm opgegroeid, eerst in Bushwick, Brooklyn, daarna in een trailerpark in Californië.
We reden eens in een limousine langs het krot in Bushwick waar hij zijn jeugd had doorgebracht, er stond een bordje “Geef ratten geen kans! Bedek je afval!” Toen Harry dat bordje zag, barstte hij in tranen uit.
Na jaren broodschrijverij nam Harry Nilsson in 1971 een eigen plaat op, “Nilsson Schmilsson” en het werd een succes zo belande het nummer op de derde plaats in de Billboard Top 100.
Richard Perry was de producer van “Nilsson Schmilsson” die vertelde dat het erg jammer was dat Harry er alles aan deed om zijn succes te saboteren, ik denk dat hij niet tegen de druk kon.
Toen “Nilsson Schmilsson” nog in de hitlijsten stond, begonnen we de opvolger “Son of Schmilsson” zouden opnemen in 1972 kwam hij voor het eerst echt straal bezopen opdagen en daarna ging het alleen nog maar bergaf.
Naast het probleem om te concurreren met zichzelf sloeg Nilsson het grootste deel van de van de productie adviezen van Perry in de wind en besloot om de vrije loop te geven aan zijn eigen botheid en vulgaire teksten, door deze release vervreemde sommige van zijn eerdere, meer conservatieve fans.
Met teksten als “I sang my balls off for you, baby”, “Roll the world over / And give her a kiss and a feel”, and the notorious “You’re breaking my heart / You’re tearing it apart / So fuck you” een verwijzing naar zijn doorlopende scheiding, Nilsson week erg ver weg van zijn eerdere werk af.
Toch bereikte het album de twaalfde plaats in de Amerikaanse Hot 100 en de single “Spaceman” werd een Top 40 hit.
Echter de follow-up single “Remember (Christmas)” bleef steken op de drieënvijftigste plaats.
Zijn laatste levensjaren waren diep triest, hij werd opgelicht door z’n manager, moest hij z’n huis verkopen en als drank- en drugsverslaafde zag hij z’n vrienden van vroeger nog amper terug.
Alleen Van Dyke Parks bleef hem trouw, want toen Harry in 1993 een hartaanval kreeg belde hij z’n oude maatje op om hem uit het ziekenhuis te “ontvoeren”.
Nilsson stierf in Agoura Hills te Californië, op 5 januari 1994 in z’n slaap.
Van Dyke Parks voegde nog toe aan het overlijden van Harry, dat veel mensen vinden dat junkies hun problemen zelf hebben gezocht, maar in het geval van Harry klopte dat zeker niet.
Oké, hij was verslaafd aan van alles en nog wat, maar eigenlijk was hij het slachtoffer van de hebzucht van de muziekindustrie.
Ze wisten gewoon niet wat ze aan moesten met zoveel talent.
