De bekendste coverversie werd in 1976 door de Schotse groep Nazareth uitgebracht.
Love Hurts is een ballad waarin een (oorspronkelijk) mannelijke zanger zijn pijn in de liefde bezingt. Behalve verdriet spreekt er uit de tekst desillusie (Love is just a lie/made to make you blue). De tekst omvat twee coupletten en een bridge; het refrein is één regel lang: Love hurts. In verschillende versies (zie onder) komt er een tussenspel waarna het refrein herhaald wordt. Het tempo is in het origineel relatief matig, in sommige versies uitgesproken langzaam.
De eerste cover door een publiek bekend artiest werd gemaakt door Roy Orbison in 1961.
In het decennium daarna werd het nummer nog enkele malen gecoverd. Het veelvoudiger coveren begon in 1974, toen Gram Parsons het nummer met Emmylou Harris zong op zijn plaat Grievous Angel. Zijn versie is in tegenstelling tot het origineel zuivere country en heeft een trager tempo. Hij voegde als eerste een (nog kort) instrumentaal tussenspel in, wat de meesten na hem ook deden. In 1975 werd het lied vervolgens op de plaat gezet door Jim Capaldi, die er een funknummer van maakte, door Cher (zonder veel succes; later zong ze het nummer nog eens in met meer hitsucces) en door de Schotse hardrockband Nazareth. Deze versie werd het bekendst en meest succesvol. In verschillende landen (waaronder Nederland) haalde het nummer de eerste plaats van de hitparade.
Don McLean nam in 1978 een versie op die op die van Parsons leek. Van de versies die in de jaren negentig, sloeg die van Cher het beste aan. In 1991 behaalde ze met een bombastische theaterrockversie een bescheiden hit in enkele landen. Robert Pollard van Guided by Voices en Kim Deal van de Pixies namen hun versie op in 1994 voor de soundtrack van de film Love and a .45. Voormalig slockrockidool Pat Boone maakte in 1997 de plaat No More mr. Nice Guy waarop Love Hurts, samen met andere hardrock- en metalklassiekers, in een swingversie werd opgenomen. Deze versie verschilt van alle andere door een ander (jazzy) harmonisch verloop. Harris, samen met Parsons te horen op de versie uit 1974, nam in 1998 een liveversie op. De Ierse zangeres Sinéad O'Connor kwam in 2003 met een alternatieve-popversie. Hetzelfde jaar bracht Bee Gee Robin Gibb het uit op een R&B-plaat, met een bijpassend arrangement en korte rapfragmenten. Rod Stewart nam het op in de songlist van zijn cover-album Still the Same… Great Rock Classics of Our Time.
Hoewel de arrangementen van de verschillende versies soms sterk uiteenlopen, blijft de tekst meestal relatief ongewijzigd. Hier en daar verschillen de versies op details. Zo zingen Cher, Pat Boone en Rod Stewart, vanwege hun gevorderde leeftijd, You're young waar in het origineel I'm young staat.
