Muziekopnames klinken niet zo goed als vroeger. Opnamen klinken modderig, geknipt en hebben gebrek aan punch. Dit komt door de "loudness war” die heeft plaatsgevonden in de opnamestudio's. Om een nummer te onderscheiden van de rest draaien de technici de volumeknop steeds hoger. Harder klinkende tracks trekken de aandacht van de luisteraar, en in de overvolle muziekmarkt is aandacht belangrijk. Echter, er is een keerzijde aan dit alles. Muziek wordt gecomprimeerd. Hard, luid, soft: er is weinig verschil tegenwoordig. Het resultaat is dat onze muziek overspannen lijkt, is er weinig emotioneel bereik, en de hele tijd luisteren naar luid en hard wordt vervelend en vermoeiend.
Kijkend naar het volume voor de opnames van een aantal artiesten kunnen we zien hoe wijd verspreid deze “ loudness war “ werkelijk is.
Laten we beginnen met het volume van Dave Brubeck's Take Five. Er is een loudness range van -33 tot ongeveer -15 dB - een bereik van ongeveer 18 dB.
Neem nu een kijkje nemen op een track van het nieuwe album van Metallica. Hier zien we een dB van ongeveer -3 dB tot ongeveer -6 dB - voor een bereik van ongeveer 3 dB. Het verschil is nogal opvallend. U kunt het gebrek aan dynamisch bereik in de plot vrij gemakkelijk zien.
Nu kan je dit niet echt vergelijken: cool jazz van Dave Brubeck met heavy metal van Metallica - ze zijn twee zeer verschillende soorten muziek - dus laten we eens kijken naar enkele anderen. (Een waarschuwing voor al deze experimenten - Ik weet niet altijd de herkomst van de mp3's - sommige kunnen worden van remasters waar de geluidstechnici de luidheid kan hebben aangepast, terwijl sommige de originele mix kan zijn).
Hier is het eerbiedwaardige Stairway to Heaven - met een dB van -40 dB tot ongeveer -5dB voor een bereik van 35 dB. Dat is een heleboel.
Vergelijk het geluidsniveau van de Sex Pistols. Minder volume, en minder dynamisch bereik - maar dat is hoe punk is - allemaal één volume. Er is geen emotionele boog zoals je kunt zien in een nummer als Stairway to Heaven.
Kijkend naar het volume voor de opnames van een aantal artiesten kunnen we zien hoe wijd verspreid deze “ loudness war “ werkelijk is.
Laten we beginnen met het volume van Dave Brubeck's Take Five. Er is een loudness range van -33 tot ongeveer -15 dB - een bereik van ongeveer 18 dB.
Neem nu een kijkje nemen op een track van het nieuwe album van Metallica. Hier zien we een dB van ongeveer -3 dB tot ongeveer -6 dB - voor een bereik van ongeveer 3 dB. Het verschil is nogal opvallend. U kunt het gebrek aan dynamisch bereik in de plot vrij gemakkelijk zien.
Nu kan je dit niet echt vergelijken: cool jazz van Dave Brubeck met heavy metal van Metallica - ze zijn twee zeer verschillende soorten muziek - dus laten we eens kijken naar enkele anderen. (Een waarschuwing voor al deze experimenten - Ik weet niet altijd de herkomst van de mp3's - sommige kunnen worden van remasters waar de geluidstechnici de luidheid kan hebben aangepast, terwijl sommige de originele mix kan zijn).
Hier is het eerbiedwaardige Stairway to Heaven - met een dB van -40 dB tot ongeveer -5dB voor een bereik van 35 dB. Dat is een heleboel.
Vergelijk het geluidsniveau van de Sex Pistols. Minder volume, en minder dynamisch bereik - maar dat is hoe punk is - allemaal één volume. Er is geen emotionele boog zoals je kunt zien in een nummer als Stairway to Heaven.
