Geschiedenis van de Nederlandse blues (5): Q65

Halverwege de jaren zestig ontwikkelt zich, in navolging van Engeland, in Nederland een bluesbeweging. De eerste publiciteit krijgen de uit jazzkringen afkomstige Gay Pohl en Victoria Varekamp., die samen met Leo Unger en Antoine Gerson Lohman in ’65 het Loosdrechts Jazzconcours winnen. Eerder, in ’62, wint boogie woogie-pianist Rob Hoeke hetzelfde festival. Via Loosdrecht komen daarna meer namen van Nederlandse bluesinterpretatoren naar voren; in ’67 de (akoestische) Endatteme Jug Band, in ’68 de Oscar Benton Blues Band en in ’70 John The Relevator. De werkelijk ondergrondse beweging zit in Den Haag met The Subterreneans, Blues & Sons (met de eerder genoemde Leo Unger en Antoine Lohman), Indiscrimation en Q65.

Q65: De Nederlandse Stones, compleet met onaangepast gedrag en moeilijkheden met drugs. Kortom, een van grootste smaak-, spraak- en hitmakende groepen uit beatstad Den Haag. Hun The Life I Live (’66) wordt in ’88 door de Nederlandse muziekpers in het weekblad Nieuwe Revu uitgeroepen tot beste Nederpopsingle aller tijden. Bassist Peter Vink maakt later furore met de symfonische rockgroep Finch. Drummer Jay Baar overlijdt in november ’90.

Drugsgebruik zorgde in de groep voor onenigheid en de militaire dienstplicht van zanger Wim Bieler maakte een tijdelijk einde aan het bestaan van de groep.

Waar de naam van de beroemde Haagse popgroep Q65 (de KU) vandaan komt is nog steeds een raadsel.
Het meest waarschijnlijke is: in 1965 was er een actie van Veilig Verkeer Nederland, met veel publiciteit, over kinderen in het verkeer onder de naam "Uw kleuter in 1965", afgekort tot UK 65. Direct daarna doet deze groep van zich spreken onder de naam KU (Q) 65. Volgens andere bronnen is de naam afgeleid uit twee nummers van de Rolling Stones, te weten: Susie Q en Route 66. Omdat Q66 niet lekker 'bekte', werd ervoor gekozen om 66 te vervangen door 65.

Klik voor de eerdere afleveringen op deel 1, deel 2  deel 3 of deel 4