Na een scheiding van zijn vrouw Rasa, in de zomer van '73, stort Davies zich in een maniakaal tempo op zijn werk, dat in de jaren zeventig voornamelijk bestaat uit het schrijven van conceptalbums die live met een uitgebreide theatershow worden gepresenteerd. Op Preservation Act I, Preservation Act Ii, Soap Opera en Schoolboys In Disgrace missen The Kinks echter de muzikale subtiliteit die hun eerdere platen zo aantrekkelijk maken.
In '77 stapt de groep over naar de Amerikaanse platenmaatschappij Arista en wordt John Dalton vervangen door Andy Pyle. Op Sleepwalker voegen The Kinks echter weinig aan hun voorgaande platen toe en tijdens het optreden op het Pinkpop-festival dat jaar wekt de groep de indruk volledig uitgeblust te zijn. Misfits is echter de beste Kinks-plaat in tijden, die met Rock 'N' Roll Fantasy weer een klassieker bevat. Low Budget is een stevige, tegen de hardrock aanleunende plaat die in de Verenigde Staten een groot succes wordt. Voor deze plaat zijn Pyle en Gosling vervangen door Jim Rodford (ex-Argent) en Ian Gibbons. Het dubbele live-album One For The Road doet de in Europa verflauwde belangstelling voor de groep weer opleven, wanneer het tien jaar oude Lola in de live-versie opnieuw naar de eerste plaats van de hitparades klimt.
Ook gedurende de rest van de jaren tachtig kan het oude Kinks-materiaal rekenen op een warme belangstelling bij publiek en medemuzikanten. Van Halen scoort een hit met You Really Got Me en Chrissie Hynde, met wie Davies in het begin van de jaren tachtig kortstondig gehuwd is, heeft met haar groep The Pretenders hits met Stop Your Sobbing en I Go To Sleep.
Met de platen van The Kinks zelf blijft het behelpen. Ray Davies slaagt er op Give The People What They Want, State Of Confusion, Word Of Mouth, Think Visual, de live-plaat The Road en Uk Jive maar zelden met de trefzekere toon van zijn vroegere werk te evenaren en gitarist Dave Davies misbruikt de liedjes van zijn broer om zijn frustraties over een mislukte solocarrière als heavy metal-gitarist te kunnen botvieren. Slechts de hitsingle Come Dancing en het nummer Quiet Life uit de film Absolute Beginners ('86), waarin Ray Davies zelf ook acteert, zijn echt de moeite waard. In '84 verlaat drummer van het eerste uur Mick Avory de groep. Hij wordt vervangen door Bob Henrit (ex-Argent). In datzelfde jaar verschijnen er twee biografieën over The Kinks, de officiële van Jon Savage en het goed gedocumenteerde The Sound And The Fury van Johnny Rogan, dat een onthullend kijkje achter de schermen biedt. Return To Waterloo is een weinig geïnspireerde soloplaat waarmee Ray Davies aan de verplichtingen aan Arista voldoet.
