Terecht mag je zeggen dat als je een breuklijn wil aanduiden in de muziekgeschiedenis tussen amusementsmuziek en pop je de single Rock around the clock van Bill Haley als mijlpaal kan nemen om die grens te trekken. Je kan zelfs spreken van muziekstijlen voor en muziekstijlen na die wat velen beschouwen als de allereerste rockplaat in de geschiedenis van de lichte muziek.
Nu moeten we voorzichtig zijn met Rock around the clock aan te duiden als allerteerste rockplaat,want puristen zweren bij Rocket 88 van Jackie Brenston opgenomen in 1951 en uitgebracht op het Chess label. Brenston was saxofonist in de band van Ike Turner. Iets later nam Bill Haley dat nummer ook op en zo kan je stellen dat die versie de allereerste rockplaat was gezongen door een blanke jongen, wat in het Amerika in die dagen heel belangrijk was, want race records, platen van zwarte zangers, werden gemeden toen gemeden als de pest. Gelukkig waren er blanke deejay’s als Alan Freed die die zwarte platen oppikten en aan een blank publiek lieten horen. Freed was de eerste die de term rock and roll gebruikte. Hij had die ontleend van het liedje We’re gonnan rock, we’re gonna roll, een plaat uit 1947 van Wild Bill Moore. Dus, Bill Haley aanduiden als the father of rock and roll geeft de man de eretitel waar hij recht op heeft.
Bill begon in de groep The Downhomers. Hij was daar aangenomen niet alleen omdat hij kon gitaar spelen, maar kon jodelen. Toch hield hij het niet lang vol bij hen, wordt deejay bij WSNJ in New Jersey om iets later zijn groep The Four Acves of Western Swing samen te stellen. Dat verhaal duurt ook niet lang en in 1949 treedt hij op met zijn nieuwe band The Saddlemen. Hun muziekstijl wordt een mengeling van country en rhythm and blues. Drie jaar later is er de single Rock this joint om dat te illustreren. Omdat Haley zijn stijl almaar aanpast, krijgt de groep in 1953 weer een andere naam. Vanaf dan noemen ze zich The Comets en scoren hun eerste echte hit met Crazy man, crazy. Meteen kunnen we ook stellen dat dit de eerste rock and roll plaat is die de hitlijsten haalt. De plaat geraakt tot op 15 in de Amerikaanse top honderd.
In New York heeft intussen muziekuitgever Jimmy Meyers onder zijn schuilnaam Jimmy De Knight samen met Max Freedman speciaal voor Halye het nummer Rock around the clock geschreven. Maar hun toenmalige platenbaas Dave Miller van Holiday Records ziet dat nummer niet zitten. Het is wachten tot in 1954 dat contract afloopt Haley het voor Decca Records mag opnemen nadat Milt Gabler hun een nieuwe deal had aangeboden. De 20ste maart van dat jaar stond Sonny Dae al in de studio samen met zijn groep The Knights om een versie van Rock around the cock op te nemen, maar de 12de april is de beurt aan Bill Haley. Hij trekt samen met The Comets aangevuld met tweetal sessiemuzikanten naar de studio. Twee songs worden opgenomen: Thirteen women en Rock around the clock. De eerste reacties op de plaat waren matig. Er was méér oor naar hun cover van Joe Turner’s Shake, rattle and roll. Met deze single dook Haley de top tien binnen. Vanaf dan werd hij een nationaal idool. Met de singles Dim, dim the lights en Mambo rock zou hij nadien de top twintig veroveren. Jimmy Myers bleef echter geloven in het hitpotentieel van Rock around the clock. Hij zond iedereen die hij in Hollywood kende een exemplaar in de hoop dat het in een of andere soundtrack zou opduiken. En zo gebeurde het ook. In de lente van 1955 werd de film The blackboard jungle gelanceerd met in de hoofdrol Glenn Ford. Het verhaal over een leraar die met agressieve studenten krijgt af te rekenen. De film begint met het liedje Rock around the clock. De vlam sloeg gelijk in de pijp en binnen de kortste keren werd de singleversie opnieuw in de rekken gezet. De 9de juli 1955 stond Rock around the clock op nummer 1 in de Amerikaanse charts en zou het daar 8 weken na mekaar uithouden.
Hiermee was ook een nieuwe trend gezet, namelijk die van de rockfilm. Dat succes werd snel aangevuld toen producer Sam Katzman Bill Haley en zijn Comets centraal plaatste in de film Rock around the clock, maar de echte hits op plaat bleven vreemd genoeg uit. Haley kwam wel erg goed aan de bak dankzij zijn vele live-optredens. In de jaren zestig trad hij vaak in Europa op, met name in Engeland en profiteerde nadien van de rock and roll revival. Toch voelde Haley dat hij er niet meer echt bijhoorde en ook nooit gehoord had, want collega’s als Elvis Presley, Little Richard, Buddy Holly en Chuck Berry werden in het rock and roll milieu meer op hun waarde geschat. Haley geraakte aan de drank en hield er een hevige vorm van paranoia aan over. De 9de februari 1981 begaf zijn hart het. Hij overleed in zijn huis in Harlingen, Texas.
