Met leeftijdgenoot Jan Akkerman wordt de op 12 juni 1946 te Zwartsluis geboren Eelco Gelling veelal gezien als de beste uit Nederland afkomstige gitarist.Autodidact Gelling begon zijn muzikale loopbaan in het begin van de jaren zestig in formaties als The Rocking Hurricanes en The Rocking Strings, dat in 1962 de single 'Autumn Leaves' en de ep 'Black Rock' maakte, waar Eelco volgens eigen zeggen echter niet op mee speelt. Hij was daarna de zanger/gitarist.
Rond 1964 kwam zanger Harry Muskee bij Eelco's band en werd de stijl omgebogen van Shadows-achtig materiaal, naar meer blues georiënteerd werk. Bovendien werd de bandnaam veranderd in Cuby + Blizzards. De eerste single werd gemaakt in 1965: 'Stumble And Fall'/'I'm So Restless', in de bezetting Eelco, Harry, Hans Kinds (ritmegitaar), Willy Middel (basgitaar) en Dick Beekman (drums). Die laatste was het jaar erop, toen het volgende plaatwerk uitkwam, vervangen door Hans Waterman. Singles als 'LSD (Got A Million Dollars)'/'Your Body, Not Your Soul', de eerste hit 'Back Home'/'Sweet Mary', 'You Don't Know'/'Richard Cory' en 'Just For Fun'/'Things I Remember' kwamen in '66 uit, maar ook de eerste lp 'Desolation', waarmee C + B, zoals de band vaak kortweg genoemd werd, meteen een Edison in de wacht sleepte.
C+B ten tijde van de eerste hit, 'Back Home' en eerste langspeler, 'Desolation'.
v.l.n.r. Eelco Gelling,Hans Waterman, Willy Middel, Harry Muskee, Hans Kinds
Opmerkelijk was verder, dat de Drentse formatie de lieveling werd van het hoofdstedelijke undergroundblad Hitweek, later Aloha. Aan 'image building' behoefden Eelco en Harry en hun wisselende kompanen, naast Kinds, Middel, Beekman en Waterman, Herman Brood, Jaap van Eik, Herman Deinum, Hans Lafaille en Helmig van der Vegt, niet te doen, dat werd voor hen gedaan.
Cuby + Blizzards werd absolute top, ook buiten de Nederlandse grenzen. Eelco, Middel en Waterman namen in '67 een lp op met de Amerikaanse blueszanger/pianist Eddy Boyd, 'Praise The Blues', en ze begeleidden datzelfde jaar, met Brood erbij, de net met Them gestopte Van Morrison bij een korte, heftige, tournee door Nederland. En Cuby + Blizzards maakte zelf de ene fraaie langspeler na de andere, neem 'Groeten Uit Grollo', 'Trippin' Thru' A Midnight Blues', 'Live At Düsseldorf' en 'Appleknockers Flophouse'. Maar scoorde ook regelmatig hits, waarvan de grootste, 'Another Day, Another Road', 'Window Of My Eyes', en 'Appleknockers Flophouse', gezien kunnen worden als regelrechte klassiekers.
Het eigen repertoire werd grotendeels geschreven door Eelco en Harry.
De 'Groeten Uit Grollo' C+B
v.l.n.r. Hans Waterman, Eelco Gelling, Willy Middel, Herman Brood, Harry Muskee
In de Cuby-periode deed Eelco Gelling echter ook wel eens andere dingen, zoals een uitstapje naar de supergroep Tower eind jaren zestig, met onder meer Boudewijn de Groot. Daarvoor was hij overigens al gevraagd om te komen spelen bij John Mayall's Bluesbreakers (als vervanger van Peter Green, op zijn beurt weer vervanger van Eric Clapton) en bij Van Morrison, die Eelco aanbood in Amerika een begeleidingsband voor hem samen te stellen, maar Eelco bleef kiezen voor Cuby + Blizzards; die band zou het immers internationaal wel gaan maken.
Toch kwam er, door het vaak onberekenbare gedrag van Harry Muskee, inmiddels met Eelco gegroeid tot het boegbeeld van Cuby + Blizzards, eind '67 nog bijna een kink in de kabel. Eelco wilde zonder Harry maar met Hans Waterman (drums) en Jaap van Eik (basgitaar) een op Cream lijkende band opzetten, die hij in Engeland had zien optreden tijdens een festival, waar hij met John Mayall als gast aanwezig was.
Waarschijnlijk heeft de platenmaatschappij het koningskoppel Gelling/Muskee vervolgens weer samengebracht, waarna '68 het meest succesvolle jaar in de loopbaan van Cuby + Blizzards werd (waanzinnige scores in de poppoll van onder andere het al genoemde blad Hitweek, een top-10 singlehit en goedverkopende langspelers).
Internationaal wilde het de daarop volgende jaren echter minder lukken dan gewenst, met name in Amerika, waar om nog steeds onduidelijke redenen niet werd gespeeld. "Hoewel wij naadloos gepast zouden hebben in die scene rond Fillmore East en West", zou Eelco later opmerken.
Toen bleek dat Focus, met Jan Akkerman, dat dezelfde manager had als C + B, het 'worldwide' redde, sloeg frustatie toe binnen de band en half '72 werd besloten te stoppen. Het jaar erop werd een reünieconcert gegeven in De Kolk te Assen en in januari '74 voor het VARA-programma Nederpopzien, waarvan de langspeler 'Afscheidsconcert' verscheen. Eelco en Harry hadden toen al geprobeerd een band op te zetten met pianist Rob Hoeke, maar dat was mislukt.
In 1975 was daar echter wel Red White 'n Blue, met naast Eelco en Harry de uit Q65 afkomstige gitarist Frank Nuyens, basgitarist Lou(rens) Leeuw en drummer Herman van Boeyen. Deze band trad niet alleen met veel succes op tijdens zowel het Lochem-festival als Pinkpop, maar bracht ook een langspeler uit met de groepsnaam als titel, waarvan een single werd gehaald. In 1976 heette de band, in gewijzigde samenstelling - Herman Brood was bijvoorbeeld weer terug - echter weer Cuby + Blizzards en werd de langspeler 'Kid Blue' gemaakt.
Toen vond Eelco dat alle rek uit C + B was en sloot hij zich aan bij Golden Earring, waarmee hij niet alleen speelt op een aantal platen, maar tevens - eindelijk - op tournee ging in Amerika. Het boterde echter niet tussen het grillige gitaarwonder Gelling en het strak georganiseerde Earring-bedrijf, met als gevolg dat Eelco, na enkele jaren, midden in een Amerikaanse tournee vertrok.
"Ik dacht bij The Earring m'n speelplezier terug te krijgen, maar dat liep heel anders. Maar ik heb ook heel goede herinneringen aan die periode hoor. Met name het bijna dagelijkse spelen."
Terug in Nederland vulde Gelling zijn tijd voornamelijk met het meedoen aan (platen)sessies, bijvoorbeeld met Flavium, en enige tijd als lid van Freelance Band. Tot hij rond '83 weer werd herenigd met Harry Muskee in diens Muskee Gang.
Tijdens de opnamen van de tweede lp daarvan, 'Rimshots In The Dark' in 1986, werd Eelco vervangen door Erwin Java en dook vervolgens op bij Blues Connection, waarmee hij twee jaar later een lp uitbracht.
Eelco (rechts) met Blues Connection.
In de jaren negentig van de vorige eeuw deed Eelco Gelling vooral veel sessiewerk, maar speelde ook met verschillende eigen formaties. Of was plotseling de stergitarist van de Leigh Blond Band (1996), met naast Bert 'Leigh Blond' de Ruijter, onder andere de Britse topvocalist Chris Farlowe, bluesharpist Kim Snelten en zijn oude Blizzards-makkers Herman Deinum en Hans Lafaille. Die wel hoorden bij de toen heropgerichte Cuby + Blizzards, in tegenstelling tot Eelco; dit tot verbijstering van vele fans: The Blizzards was toch Harry én Eelco?
Hij ontmoet echter ook (weer) Ron 'El Kroppo' Krop en gezamenlijk wordt besloten een band op te zetten, waarvoor Ron de ritmesectie levert, alsmede de manager: de Eelco Gelling Band. De komende jaren wordt, vooral live, gewerkt met verschillende toetsenisten en andere muzikale gasten.
Opgenomen wordt er echter ook. Twee songs komen terecht op de in eigen beheer opgenomen Ron Krop-cd 'Out Of Time' (1999) en een op de compilatie-cd tegen zinloos geweld 'Waarom?' (1999). In 2000 wordt de dubbel-cd 'Eelco Gelling The Missing Link' uitgebracht - zonder medeweten van Eelco - met eerder uitgebrachte opnamen van Cuby + Blizzards en Blues Connection, na een door velen als weerzinwekkend ervaren artikel van Harry de Jong in het nieuwe Aloha (mei 2000).
Gelukkig dwong de band, door de optredens, de daarop volgende jaren steeds meer respect af en dat bleek ook in de meeste recensies. Bovendien bleken journalisten/schrijvers als Robert Haagsma en Jeroen Valk in interviews echt geïnteresseerd in de muzikant Eelco Gelling en zijn band en dat werkt natuurlijk positiever. De lange weg naar hernieuwde erkenning kreeg steeds meer gestalte en mondde midden 2004 uit in een platencontract bij Munich Records.
Niet de gemakkelijkste weg werd gekozen door de Eelco Gelling Band. Er wordt namelijk nauwelijks werk gespeeld uit Eelco's C + B-periode '64 - '76 en dat was wel eens moeilijk te verteren voor de die-hard fans uit die tijd. Door het vele spelen door de jaren heen begint men nu echter gewend te raken aan de aanpak van de band, die kiest voor een avontuurlijke weg; geen optreden is hetzelfde.
De opnamen van de eerste cd voor Munich vonden plaats tussen juni 2004 en januari 2005 in Get Rhythm te Ridderkerk, waar Stephan Weeda de band opnam en produceerde, waarna hij er ook de mastering deed. Eind februari 2005 is 'On The Road', geïnspireerd door Jack Kerouac's boek, klaar en gaat de Eelco Gelling Band ter promotie touren. Natuurlijk door Nederland, maar er is tevens belangstelling uit België en Duitsland.
