De 14de mei 1936 werd Walden Robert Casotto in New York City geboren. Je hoeft geen polyglot te zijn om meteen door te hebben dat zijn roots in Italië geworteld liggen. Om je straks niet te fel te doen schrikken, vertel ik nu alvast dat hem geen lang leven beschoren was, want op zijn 37ste stierf hij na enkele hartaanvallen. Zijn gezondheid heeft trouwens nooit meegezeten. Tijdens zijn jeugd kreeg hij herhaaldelijk aanvallen van reumatische koorts die zijn hart enorm verzwakten, zo erg zelfs dat de dokters vreesden dat hij de leeftijd van 25 niet zou halen. Dat overtuigde Bobby des te meer om in zijn carrière te investeren. Hij wou koste wat het kost zanger worden en dat is hem uiteindelijk gelukt ook.
Hoe kwam hij aan zijn artiestennaam? Hij woonde in de buurt van een Chinees restaurant dat de naam Mandarin droeg. Het stond te lezen in felgekleurd neonlicht, maar een deel van de lichtreclame was stuk, de beginletters waren weggevallen zodat voorbijgangers dachten dat het restaurant Darin heette. In 1956 ontmoet Bobby de dan piepjonge muziekuitgever Don Kirshner. Ze besluiten een duo te vormen, want Bobby kon toen al aardig liedjes bij mekaar schrijven. Een talentscout kwam dat aan de weet en stapte met een paar nummers van hen naar platenfirma Decca die het wel zagen zitten, ook dat ze een deal sloten met Bobby als zanger. Een week nadat Elvis Presley zijn debuut had gemaakt in de tv show van de gebroeders Dorsey dook Bobby er in op, maar dat zou niet lang duren, want nadat Bobby voor Decca samen met zijn groep The Jaybirds vier singles had uitgebracht die ze aan de straatstenen niet kwijt geraakten, werd hun platendeal opgedoekt en konden ze terug naar af. Zo nam hij onder andere een cover op van Rock Island Line van Lonnie Donegan. Gelukkig was er nog belangstelling van het Atco label, maar ook hier flopten de singles die Bobby voor hen opnam. Bobbyn en Don bleven samen liedjes schrijven. Ze lieten hun songs vaak horen aan bekende dj’s zoals Cousin Brucie alias Bruce Morrow en Murray ” The K” Kaufman van het radiostation WINS. Zowat iedereen hield van hen en vooral van hun inzet en doorzettingsvermogen. Op zekere dag zit Bobby ‘s avonds thuis op het appartement van Murray The K op de piano wat te improviseren. Bobby wil zich wat opfrissen in de badkamer net op het moment dat Murray’s moeder telefoneert. Murray vertelt haar waar ze mee bezig zijn, onder meer met het schrijven van een paar leuke dolkomische deuntjes waarop ze voorstelt waarom Bobby geen liedje schrijft over een heerlijk verfrissend bad nemen. Het was in de rock ‘n’ roll toch de gewoonte op basis van eenvoudige situaties in nietszeggende woorden als doowop- da -dee- dee of wap bop a lula liedjes te schrijven, iets verzinnen bij splish splash, takin’ a bath hoefde toch niet moeilijk te zijn. Twaalf minuten later heeft Bobby het liedje klaar en zijn eerste million seller op zak. Splish Splash zou in 1958 in Engeland een succes worden in de versie van comedian Charlie Drake.
In de zomer van 1962 ondertekent Bobby Darin een nieuw platencontract, deze keer bij Capitol records. Zijn eerste single wordt de titelsong van de film If a man answers met twee weken later de release van de elpee Oh look at me now. Het verlangen om nog eens een hit te scoren, wordt ingewilligd wanneer Capitol besluit You’re the reason I’m living als single uit te brengen, een top drie hit in 1963. Vliegensvlug wordt er een ganse elpee ingeblikt om in het kielzog van dit succes hoge verkoopcijfers te kunnen noteren. Het wordt een elpee met uitsluitend countrygetinte songs en dat na het succes dat Ray Charles had behaald met I can’t stop loving you. Charles, tussen haakjes, was een idool van Bobby Darin. Met het geld dat Bobby intussen verdiend had, richt hij in 1963 T.M.Music Inc. op, een firma die zich zal inzetten om jong talent te promoten. De eerste artiest die hij tekent, is Wayne Newton. Wayne zou de daarop volgende jaren een rist hits scoren en een graag geziene tv-ster worden. T.M.Music werd ook een geslaagde muziekuitgeverij met songs zoals: Under the boardwalk van The Drifters, Hey little cobra van The Rip Chords en Beach girl van Pat Boone.
Omdat aan het begin van de jaren zestig Bobby graag country zong, besloot Capitol ‘ 18 yellow roses’ op singel uit te brengen, een oude hit van Marty Robbins. In de maand maart van 1964 vraagt Bobby een onderhoud met de directie van Capitol aan en smeekt beleefd of zijn contract kan worden afgerond, iets vroeger dan gepland. Hij wil in een andere omgeving en met andere mensen samenwerken. Capitol gaat akkoord na het uitbrengen van een aantal opnamen die ze nog op de plank hadden liggen. Vijf maanden later heeft Bobby nog altijd niet beslist met wie hij in zee wil gaan. Je mag het dwaas noemen, maar hij vraagt Capitol of hij opnieuw met hen scheep mag gaan. Een live show opgenomen in november 1963 in Las Vegas zou de nieuwe elpee worden, maar daar is nooit wat van in huis gekomen. In de plaats daarvan verschijnt het album From Hello Dolly to Goodbye Charlie, een elpee met musicalmelodieën. In de maand mei van 1965 volgt de langspeler Venice Blue . Drie maanden later verhuist Bobby dan toch van platenfirma en klopt opnieuw aan bij Avco/Atlantic. Omdat hij niet zo goed weet wat hij moet opnemen, blijft hij trouw aan zijn Broadwaystijl tot hij op zekere dag de liedjes ontdekt van Tim Hardin, een jonge folkzanger en neemt van hem ‘ If I were a carpenter’ op, eindelijk nog eens een top tien hit voor Bobby. In ruil voor dat succes schrijft Bobby in 1969 op zijn beurt voor Tim Simple song of freedom, de enige keer dat we Tim zullen tegenkomen in de top 50. Darin had intussen zijn imago wat aangepast aan zijn nieuwe keuze van liedjes. Lang haar en een snor moesten bewijzen dat hij politiek bewuster was geworden. Het verbaasde dan ook niemand dat hij Bobby Kennedy steunde tijdens diens verkiezingscampagne. Omdat Darin zijn eigen ding wil doen, richt hij zijn eigen platenfirma Direction op en brengt een sociaalgetinte song als Long Line Rider uit onder de naam Bob Darin. Maar die ernst laat hij een tijd later varen wanneer het echte succes uitblijft. Hij keert terug naar zijn pop roots en naar Las Vegas . Hij krijgt ook een eigen tv show ‘ The Bobby Darin Show’ om in 1973 een platendeal te sluiten bij het inmiddels legendarisch geworden Tamla Motown. Met twee liedjes uit The Lady sings the blues, Melodie en Happy herhaalt hij nog eens zijn successen van weleer.
Voortdurend geplaagd door hartproblemen die al opdoken toen hij zo’n jaar of acht was, ondergaat Bobby in 1971 een openhartoperatie. Twee hartkleppen worden vervangen. Zijn herstel verloopt prima tot hij eind 1973 opnieuw het hospitaal in moet voor een bijkomende operatie. Deze keer is het van het goede teveel en Bobby overlijdt in de nacht van de 20ste december in het Cedars – Sinai Medical Center in Los Angeles, Californië. Hij had vooraf te kennen gegeven dat hij zijn lichaam wilden afstaan aan het medisch centrum van de UCLA voor onderzoek. Op zijn uitdrukkelijk verzoek heeft er ook geen begrafenis plaats.
In 1990 kreeg Bobby postuum een plaats toegewezen in de Rock’n’ Roll Hall of Fame. Een absolute aanrader als je iets meer over zijn loopbaan wilt weten, is de film die over zijn leven werd gemaakt en uitgebracht in 2004 Beyond the sea waarin zijn rol wordt gespeeld door Kevin Spacey die ook de regie voor zijn rekening nam en er op stond al de songs die in de film opduiken, zelf te zingen. Toch waren de critici niet lovend. De meesten vonden Spacey te oud om een geloofwaardige Bobby Darin neer te zetten. De film werd ook ‘a box office bomb’, een term die in Hollwyood wordt gebruikt om films mee te quoteren waarvan de productiekosten veel hoger liggen dan de opbrengst nadien.
