gevonden in: Facetten der Nederlandse poëzie
Ik lig met open ogen in het duister
en de gordijnen aadmen op en neer,
ik heb geen lichaam en geen zwaarte meer,
mijn geest is rustig en ik luister….
Rondom: het leege land met steenen,
boven: de leege lucht met sterren.
‘t Begin, duizenden eeuwen her,
heeft nimmer zoo nabij geschenen.
Dan, wat ik niet had moeten hooren:
des krekels heesche droeve stemmen,
milliarden uiterst kleine remmen
schrammend de nacht…. die gaat verloren.
-En er is geen rust. Er is geen nacht
oneindig en geen stilte stil.
Geen groot verlangen, geen enkele wil
kan maken, dat hij even wacht,
de eenmaal aangevangen tijd.
Ondanks de schijn van eeuwigheid
in enkle stille oogenblikken,
hoor ik voortaan een fijn, schor tikken,
word ik geschonden door het weten:
ook dit wordt langzaam opgesleten
