Het merkwaardige daarvan is dat al deze zangers (op uitzondering van komisch bedoelde platen van Herman’s Hermits of the Kinks) Amerikaans zingen en geen Engels. Of beter gezegd: oorspronkelijk zong bijna iedereen in het dialect van Liverpool, dat dicht aanleunt bij wat wij ons als Algemeen (redelijk) Beschaafd Amerikaans voorstellen. Door de enorme populariteit van de Merseybeat in het algemeen en The Beatles in het bijzonder werd dat sindsdien gemeengoed (en misschien was dàt ook één van de redenen waarom de Engelse pop gedurende een paar jaar in de V.S. zelf de eigen Amerikaanse muziek op de achtergrond kon dringen), maar dat wil daarom niet zeggen dat dit de eerste maal was. Integendeel, zelfs Keith Waterhouse stipt dit verschijnsel aan in zijn roman “Billy Liar” en die dateert reeds uit 1959!
Dat was ook het geval bij Bernard Cribbins en Anthony Newley, twee acteurs die in het popwereldje de geest van de “Nouvelle Vague” wilden overbrengen. Newley was de eerste om dit “veramerikaanst Engels” te gebruiken en Cribbins deed dit o.a. met “comedy records” zoals “Hole in the Road” en “Right, Said Fred”. Dit laatste zou trouwens de naam van een popgroep in de jaren negentig worden, die o.a. “I’m too sexy for my shirt” zong in wat men “modern cockney” is gaan noemen. De meeste “comedy records” werden overigens uitgebracht door Parlophone, waar George Martin zich in dat genre specialiseerde. Dat de overal afgewezen Beatles zo’n opmerkelijk gevoel hadden voor humor was trouwens voor Martin juist de aansporing om het dan toch eens met hen te proberen.
De voornaamste reden dat de “British invasion” zo massaal was in de Verenigde Staten had echter vooral te maken met het feit dat in Engeland het racisme veel minder groot was (ondanks een aantal relletjes waarbij de extreem-rechtse Teddy Boys zwarten aanvielen), zodanig dat groepen uit havensteden als Liverpool of Belfast (Van Morrison) gemakkelijker de muziek van zwarte artiesten oppikten. Het is slechts via deze omweg dat de blanken in de nog grotendeels gesegregeerde Verenigde Staten in contact kwamen met de muziek van hun gekleurde landgenoten. Ook Jimi Hendrix moest via Engeland passeren om bekend te worden in eigen land. Anders was hij misschien in de begeleidingsgroep van Little Richard of The Isley Brothers blijven steken…
