In Engeland was Dave Berry reeds bekend als rocker (b.v. met een eigen versie van “Memphis Tennessee”),maar op het continent breekt hij slechts midden de jaren zestig door met “This strange effect”, een nummer van Ray Davies van The Kinks, dat echter niét speciaal voor hem was geschreven. Het was Dave’s manager die vond dat het best wel een leuke B-kant zou zijn voor “Now”, maar de geschiedenis besliste er anders over…
Daarnaast bracht deze periode vooral succes voor Tom Jones, Englebert Humperdinck, The Monkees en The Bee Gees. Men kan nu gerust deze vier in één adem noemen, terwijl de eerste twee eigenlijk crooners zijn (al is Tom Jones oorspronkelijk begonnen als een – gewaardeerd – rockartiest, denk maar aan “It’s not unusual”). Het moge immers duidelijk zijn: de business heeft ondertussen stilaan greep gekregen op de nieuwe revolutionaire bewegingen. Groepen als Herman’s Hermits en Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick and Tich brachten beatmuziek die ook door de oudere generatie kon worden beluisterd en op de scène bewezen zij dat de nieuwe jeugd weliswaar wat extravagant maar toch ook proper gekleed en gekapt was.
In 1966 verschenen in de Britse vakpers voor tieners dan ook de eerste pro- en contra-artikels over deze groepen. Dit was het eerste teken aan de wand dat de generatiekloof grosso modo overbrugd was. Rock was aanvaard door de ouderen en was er blij mee. Al dient gezegd dat het meestal de A & R (artist and repertory)-mannetjes van de platenfirma waren, die er blij mee waren, aangezien dit een aanzienlijke uitbreiding van de markt betekende!
Maar dat belette natuurlijk niet dat er nog altijd groepen waren die expliciet niét door de ouders van hun fans wilden geliefd worden. The Troggs was zo’n groep. Vooral dan met hun eerste hit “Wild thing” (3). Toch waren er nog altijd mensen die niet door hadden dat “pop” en “rock” uit elkaar aan het groeien waren. Zo organiseerde iemand in 1967 nog een tournee van The Jimi Hendrix Experience samen met… Engelbert Humperdinck! (Al moet ik toegeven dat de toevoeging van The Walker Brothers misschien wel een goede overgang was.)
Maar afgezien van dat boerenjaar van Humperdinck in 1967, belet dat toch ook niet dat in die tijd de beste popmuziek wel degelijk in de hitparade stond. Op dat gebied was de smaak van de “massa” dan toch nog niet zo bedorven als nu. Dat kwam natuurlijk op de eerste plaats door The Beatles. Zij bepaalden (naast Hump die ervoor zorgde dat de fantastische single “Penny Lane”/”Strawberry fields” de eerste Beatle-single was sedert “Love me do” die de eerste plaats niét haalde) het muzikale aanzien van 1967. Van “Sgt.Pepper’s” zelf werden geen singles uitgebracht (wel door andere artiesten, o.a. een prachtige versie van “With a little help from my friends” door Joe Cocker). De verschuiving van singlepop naar elpeepop werd dus ook alweer door The Beatles ingezet.
Met groepen als DDD-BMT en de Hermits ontstond echter de zogenaamde Middle of the Road-muziek. De muziek van de “gulden middenweg”, waaraan niemand aanstoot nam. En zie, in het begin van de jaren zeventig is er zelfs een groep die het cynisme zo ver drijft dat ze zich Middle of the Road noemen!
