Muzikant, tekstschrijver, producer én manager Bob Bouber was na zijn succes met de showrockformatie ZZ en de Maskers toe aan iets nieuws. Zijn aandacht werd getrokken door de Amsterdamse groep The Mads. Hij wierp zich op als de grote man achter de schermen, veranderde de bandnaam in Het en sleutelde een modieus imago in elkaar, waarbij hij zich sterk liet inspireren door The Who. Voor de eerste single 'Ik heb geen zin om op te staan' (over het universele ochtenddillema) bedacht hij een ludieke promotiestunt: de bandleden werden in een verrijdbaar ledikant de Dam opgereden en gaven een optreden weg, gekleed in ondergoed en hansopjes. Na amper tien minuten kwam de politie in allerijl opdraven om de Het-leden te arresteren wegens verstoring van de openbare orde – in 1965 was men nog niet zoveel gewend. De stunt werd massaal opgepikt door de media en de single vanzelfsprekend een grote hit.
De Het-leden (Jacques Zwart, Adri de Hont, Pim van der Linden en Dennis Whitbread) zorgden voor de nodige hilariteit met hun eigen taaltje, met eigenaardige woorden als 'prop', 'natel' en 'plenken'. Niemand snapte de groep eigenlijk tijdens interviews. Opvolger 'Kejje nagaan' (1966) was minder succesvol en de daaropvolgende singles flopten. In 1967 ging een deel van Het verder als Pocomania, de begeleidingsband van r&b-zanger Davy Jones, maar ook deze groep was geen geen lang leven beschoren. Drummer Dennis Whitbread dook later op in The Scene, terwijl zanger Jacques Zwart furore maakte als producer van onder andere Ben Cramer, Corry Konings en Luv (leuk feitje: hij is getrouwd met Luv-zangeres Marga Scheide).
Het is weliswaar geen 'one-hit-wonder', maar het scheelt niet veel. 'Ik heb geen zin om op te staan' is uitgegroeid tot een evergreen.
