De rock-'n-roll is ooit omschreven als de optelsom van de rhythm-and-blues enerzijds en de country-and-western anderzijds. De bijdrage van de country-and-western aan de rock-'n-roll is onbetwist, maar toch zijn beide stijlen altijd verschillend gebleven, ieder met een eigen publiek en met eigen hitlijsten. Enige beweging zat er echter wel in. Soms schurkte de country-and-western dichter tegen de rock-'n-roll, en later de rock-muziek, aan en soms verkoos het genre juist een meer eigen positie. Enkele zangers en songschrijvers bewogen zich op het raakvlak van beide genres en overschreden met wisselend succes de muzikale grenzen. Een van hen was Roger Miller, die in 1965 met zijn song "King Of The Road" een hit scoorde op zowel de pop- als de country-lijsten.
Gedreven door muziek. Hij was tekstschrijver zowel als zanger, gitarist zowel als arrangeur en componist, een humorist, een filmster, zelfs een klein beetje een filosoof: Roger Miller. In 1965 — hij was toen 29 jaar oud — werd de man een muzikale sensatie met zijn klassieker "King Of The Road" die door de Amerikaanse jukebox-industrie werd gekozen tot de jukebox-song van 1965. In de hoogtijdagen van de beatmuziek ging geen dag voorbij of je hoorde het nummer op de zeezenders — Radio Veronica, Radio Caroline, Radio Luxembourg, Radio London — en op de BBC, de AFN of waar dan ook. De autobiografische tekst van de song gaf aan dat Miller niet bepaald een gemakkelijk leven achter de rug had, maar ook dat hij zich daar doorheen had geslagen met een relativerend gevoel van zelfspot en een kenmerkend soort humor:
Trailers for sale or rent
Rooms to let, fifty cents
No phone, no pool, no petsI ain't got no cigarettes
Ah but, two hours of pushin' broom
Buys an eight by twelve four-bit room
I'm a man of means by no means
King of the road
"King Of The Road" wordt al snel een echte klassieker. Al tegen het eind van 1965 zijn er maar liefst driehonderd cover-versies van de song opgenomen door een reeks bekende artiesten zoals Miller's Smash-collega Jerry Lee Lewis, die het nummer in 1965 opneemt op zijn elpee Country Songs for City Folks. Dit voorbeeld wordt gevolgd door de Liverpoolse Mersey-beatgroep de Swinging Blue Jeans die ook nog "Chug-A-Lug" opnemen op hun elpee Hey Hey Hey Hey — The Swinging Blue Jeans Live aus den "Cascade-Beat-Club" in Köln, waarmee de muziek van Miller zelfs de Merseybeat heeft bereikt. Andere uitvoeringen zijn bijvoorbeeld die van Dean Martin, Pat Boone.
