Procol Harum

Ze waren niet de eersten met een plaat waarop ook een symfonie-orkest te horen was, maar wel een van de invloedrijkste met hun licht megalomane poging om het klassieke idioom van een groot koor en orkest te combineren met de typische klanken van een late jaren ’60 progrockband. Progrock avant la lettre, weliswaar. Procol Harum, het geesteskind van tekstschrijver Keith Reid en toetsenist en zanger Gary Brooker.

Het vroegste begin van Procol Harum ligt al in de vroege jaren ’60 bij de band The Paramounts van Gary Brooker. Ze hadden een klein hitje in 1963 op Parlophone, maar vielen weer uiteen in ’66. Toen ontmoette Brooker tekstschrijver Keith Reid en samen schreven ze een aantal nummers waarvoor de band Pinewoods werd opgericht; onder andere het later dus zo kolossaal populair geworden A whiter shade of pale – en toen dat nummer uitkwam besloten ze op suggestie van hun manager om de naam van de band te veranderen in de naam van de kat van een vriend. Procol Harum.

De Wissel van 7 april 2012

Al in 1969 trad Procol Harum eens op met een symfonie-orkest, maar op 18 november 1971 vond het concert plaats dat uiteindelijk ook op plaat zou verschijnen. Met het Edmonton Symphony Orchestra en de Da Camera Singers, op 18 november 1971, in het Jubilee Auditorium in Edmonton, Canada. 52 muzikanten en 24 zangers werden toegevoegd aan Procol Harum. Overigens zou Gary Brooker – omringd door juridische claims met betrekking tot de rechten van de monsterhit A whiter shade of pale – in 2006 ook nog weer eens optreden als Procol Harum mèt een symfonie-orkest, maar eerlijk gezegd vinden we de CD die van dàt concert werd uitgebracht niet echt geweldig. Een klein stukje hoor je in deze aflevering. Als je nou meent dat dat wèl een hele mooie plaat is, laat het ons weten. De discussie staat open.