Draagbare muziek veranderde de wereld. Tegenwoordig kan iedereen overal naar Michael Jackson, Madonna en The Killers luisteren. In de trein, op het strand, op de fiets of in het vliegtuig: de mogelijkheden zijn onbegrensd. Scientias.nl neemt u mee terug in de tijd en laat u de evolutie van draagbare muziekspelers zien.
In 1954 werd de eerste draagbare muziekspeler uitgebracht. Het was een mobiele transistorradio, de Regency TR-1. Voor het toen hoge bedrag van 50 dollar (omgerekend naar de hedendaagse valuta: 325 dollar) kon het apparaatje verschillende AM-radiostations afspelen. Grappig genoeg was de TR-1 in verschillende kleuren verkrijgbaar, zoals wit, lichtblauw en roze. Dit doet een beetje denken aan de hedendaagse iPods, die ook in verschillende kleuren te koop zijn. Het monospeakertje van de TR-1 was van slechte kwaliteit, maar ach, toen waren mensen nog niet zo kieskeurig.
Een verbetering was de KLH Model 11 portable, een draagbare platenspeler. Echt draagbaar was de KLH niet, want de muziekspeler – ter grootte van een koffer (!!) – moest in een stopcontact gestoken worden om te werken. Er kwamen geen batterijen aan te pas. De Norelco Carry-Corder 150 van Philips kwam in 1965 uit. Het was de eerste draagbare cassettespeler. Ook hier is draagbaar een relatief begrip, want de muziekspeler woog meer dan 1,5 kilo. Toch was de Carry-Corder 150 het begin van de revolutie van draagbare cassettespelers.
In de jaren ’70 en ’80 was Sony de marktleider op het gebied van draagbare spelers. In 1979 bracht het bedrijf de eerste draagbare walkman uit: de Sony Walkman TPS-L2. De speler was enorm klein, licht en had genoeg aan een paar AA-batterijen. Het geluid uit de muziekspeler klonk geweldig in vergelijking met andere draagbare spelers. De walkman werd een gigantisch succes. Wereldwijd werden er miljoenen van verkocht.
Begin jaren ’80 werd de cd uitgevonden. Sony bracht daarom al snel een draagbare cd-speler uit: de Sony Discman D-50. De speler lag in 1984 in de winkel, slechts een jaar na de introductie van de cd. Het apparaatje was slechts iets groter dan een cd-hoesje. Helaas konden gebruikers de speler niet meenemen tijdens het hardlopen. Door kleine schokken raakte de discman al van slag, waardoor muziek plotseling werd afgebroken. Dit probleem werd in latere discmans opgelost door een buffer in te bouwen. Wanneer een laser de weg kwijt was, bleef de muziek gewoon doorspelen tot de buffer leeg was. Een ander nadeel was de limiet van cd’s. Op een cd passen slechts twintig nummers. Om naar veel nummers te luisteren moesten discmaneigenaars een heleboel cd’s meeslepen. Dit probleem werd opgelost met de eerste mp3-speler.
De eerste mp3-spelers waren nog niet erg goed. De MPMan had slechts een geheugen van 32 MB (uitbreidbaar naar 64 MB). Genoeg voor acht nummers, oftewel 32 minuten aan muziek. In het begin waren de discmans dus nog populairder. Dit veranderde naarmate mp3-spelers steeds grotere capaciteiten kregen. Aan het begin van de 21ste eeuw kwamen de eerste mp3-spelers op de markt met een harde schijf, waardoor het voor het eerst mogelijk was om honderden liedjes op zak te hebben. De iPod van Apple is daar een goed voorbeeld van. Deze muziekspeler werd in 2001 op de markt gebracht. De slogan van het witte paard was “duizend nummers in je zak”. Dit sloeg toentertijd als een bom in!
Er waren ook minder succesvolle draagbare mediaspelers. In de jaren ’90 van de vorige eeuw werd de Mini Disc geïntroduceerd. Dit werd door Sony gezien als dé opvolger van de cd. Op een Mini Disc pasten evenveel nummers als op een cd, alleen kon een Mini Disc gemakkelijk geleegd worden. Het was een makkie om er nieuwe muziek op te zetten. De Mini Disc was herbruikbaar en daarom ideaal! De markt werd even overspoeld met draagbare md-spelers, maar al snel namen de mp3-spelers het roer over. Draagbare md-spelers worden op dit moment nog wel gebruikt door radiomakers, om bijvoorbeeld straatinterviews op te nemen.
In 1954 werd de eerste draagbare muziekspeler uitgebracht. Het was een mobiele transistorradio, de Regency TR-1. Voor het toen hoge bedrag van 50 dollar (omgerekend naar de hedendaagse valuta: 325 dollar) kon het apparaatje verschillende AM-radiostations afspelen. Grappig genoeg was de TR-1 in verschillende kleuren verkrijgbaar, zoals wit, lichtblauw en roze. Dit doet een beetje denken aan de hedendaagse iPods, die ook in verschillende kleuren te koop zijn. Het monospeakertje van de TR-1 was van slechte kwaliteit, maar ach, toen waren mensen nog niet zo kieskeurig.
Een verbetering was de KLH Model 11 portable, een draagbare platenspeler. Echt draagbaar was de KLH niet, want de muziekspeler – ter grootte van een koffer (!!) – moest in een stopcontact gestoken worden om te werken. Er kwamen geen batterijen aan te pas. De Norelco Carry-Corder 150 van Philips kwam in 1965 uit. Het was de eerste draagbare cassettespeler. Ook hier is draagbaar een relatief begrip, want de muziekspeler woog meer dan 1,5 kilo. Toch was de Carry-Corder 150 het begin van de revolutie van draagbare cassettespelers.
In de jaren ’70 en ’80 was Sony de marktleider op het gebied van draagbare spelers. In 1979 bracht het bedrijf de eerste draagbare walkman uit: de Sony Walkman TPS-L2. De speler was enorm klein, licht en had genoeg aan een paar AA-batterijen. Het geluid uit de muziekspeler klonk geweldig in vergelijking met andere draagbare spelers. De walkman werd een gigantisch succes. Wereldwijd werden er miljoenen van verkocht.
Begin jaren ’80 werd de cd uitgevonden. Sony bracht daarom al snel een draagbare cd-speler uit: de Sony Discman D-50. De speler lag in 1984 in de winkel, slechts een jaar na de introductie van de cd. Het apparaatje was slechts iets groter dan een cd-hoesje. Helaas konden gebruikers de speler niet meenemen tijdens het hardlopen. Door kleine schokken raakte de discman al van slag, waardoor muziek plotseling werd afgebroken. Dit probleem werd in latere discmans opgelost door een buffer in te bouwen. Wanneer een laser de weg kwijt was, bleef de muziek gewoon doorspelen tot de buffer leeg was. Een ander nadeel was de limiet van cd’s. Op een cd passen slechts twintig nummers. Om naar veel nummers te luisteren moesten discmaneigenaars een heleboel cd’s meeslepen. Dit probleem werd opgelost met de eerste mp3-speler.
De eerste mp3-spelers waren nog niet erg goed. De MPMan had slechts een geheugen van 32 MB (uitbreidbaar naar 64 MB). Genoeg voor acht nummers, oftewel 32 minuten aan muziek. In het begin waren de discmans dus nog populairder. Dit veranderde naarmate mp3-spelers steeds grotere capaciteiten kregen. Aan het begin van de 21ste eeuw kwamen de eerste mp3-spelers op de markt met een harde schijf, waardoor het voor het eerst mogelijk was om honderden liedjes op zak te hebben. De iPod van Apple is daar een goed voorbeeld van. Deze muziekspeler werd in 2001 op de markt gebracht. De slogan van het witte paard was “duizend nummers in je zak”. Dit sloeg toentertijd als een bom in!
Er waren ook minder succesvolle draagbare mediaspelers. In de jaren ’90 van de vorige eeuw werd de Mini Disc geïntroduceerd. Dit werd door Sony gezien als dé opvolger van de cd. Op een Mini Disc pasten evenveel nummers als op een cd, alleen kon een Mini Disc gemakkelijk geleegd worden. Het was een makkie om er nieuwe muziek op te zetten. De Mini Disc was herbruikbaar en daarom ideaal! De markt werd even overspoeld met draagbare md-spelers, maar al snel namen de mp3-spelers het roer over. Draagbare md-spelers worden op dit moment nog wel gebruikt door radiomakers, om bijvoorbeeld straatinterviews op te nemen.
