I'm a believer

Dat The Beatles zowat alle hitlijsten overrompeld hadden sinds  1963 is een ferme brok muziekgeschiedenis, daar kan en heb ik niets aan toevoegen. Je zult dan wel begrijpen dat het de Amerikanen hoog zat dat ze geen alternatief klaarhadden voor The Beatles. Dus kneedden ze een groep die een beetje in het voetspoor van The Beatles kon treden, al kwamen ze uiteindelijk niet eens tot op enkelhoogte. Dames en heren, mag ik u voorstellen aan The Monkees!

Via een advertentie in The Daily Variety, geplaatst door Screen Gems kregen George Michael Dolenz, David Thomas Jones, Robert Michael Nesmith en Peter Halsten Thorkelson in 1966 de kans van hun leven. Je mag het zo zien dat het vier acteurs waren die door Columbia Pictures waren ingehuurd om rockmuzikanten te spelen, want zelfs behoorlijk een instrument beroeren lukte hen niet. Om het geheel goed in de markt te zetten, werden The Monkees geëtaleerd in een heuse tv-serie met daaraan gekoppeld heuse muziek die speciaal voor hen werd geschreven en geschoeid was op een beatle-ische leest. Het schrijversduo Tommy Boyce en Bobby Hart leverden de vier heren hun allereerste hit Last train to Clarksville, de 5de november 1966 goed voor hun eerste Amerikaanse nummer 1. De tv-reeks The Monkees was eigenlijk een idee van producers Bert Scheider en Bob Rafelson die een blauwdruk van de look van The Beatles aanlengden met een blauwdruk van de fratsen van The Marx Brothers en dat op zekere dag verkochten aan NBC. Ze wilden eerst hun idee uitwerken rond The Lovin’ Spoonful, maar toen dat niet werkte, plaatsten ze een annonce met daarin volgende gegevens: folk and rock musician singers for acting roles in a new tv series. Running parts for four insane boys, age 17-21.  Er zouden 437 jongens reageren waaronder bekende namen zoals songwriter Paul Williams, Paul Petersen en Stephen Stills, maar die werden deels omwille van hun uiterlijk niet weerhouden.

Aan ouwe rot in het vak, muziekuitgever Don Kirshner werd gevraagd geschikte muziek voor The Monkees te zoeken. Don had een pak grote namen in zijn uitgeverij zitten waaronder Gerry Goffin, Carole King, Neil Sedaka, Barry Mann, Tommy Boyce, Bobby Hart en last but not least Neil Diamond. Geen wonder dat Al zoveel mogelijk liedjes van zijn ploeg wilde voorstellen, wat ook lukte. Als opvolger van Last train to Clarksville werd gekozen voor een nummer van Neil Diamond I’m a believer. Eigenlijk was het Barry Mann die Don Kirshner wees op de sterkte van dat liedje van Neil. Barry had Diamond ontdekt tijdens een optreden in een koffiebar in Greenwich Village. Producer van dienst tijdens de opname van I’m a believer was Jeff Barry die vond dat Micky Dolenz de leadvocals voor zijn rekening moest nemen.
Toen de winkeliers het nummer vooraf konden beluisteren mocht Colgems, het nieuwe jongeren platenlabel van RCA, méér dan één miljoen exemplaren in voorbestelling noteren. I’m a believer kwam de 10de december 1966 de top honderd binnen op plaats 44 om drie weken later op één halt te houden. Zeven weken hielden The Monkees daar stand om de 18de februari van die troon te worden gestoten door The Buckinghams met Kind of a drag. Twee dagen na het verschijnen van I’m a believer hadden The Monkees al goud te pakken.
In Engeland, waar Last train to Clarksville geen potten had gebroken omdat de tv-serie nog niet was gelanceerd, werd I’m a believer ook een nummer één nadat de tv -reeks was opgestart. Niet voor niets verscheen in het blad Billboard de hoofding Europe’s gripped by Monkeesteria nadat de vier heren niet alleen Engeland, maar ook Nederland, België, Duitsland en Frankrijk hadden platgewalst.
Van I’m a believer werden wereldwijd tien miljoen exemplaren verkocht. Neil Diamond zelf nam voor zijn elpee September morn’ een nieuwe versie op. Zijn orginele is terug te horen op de cd The essential Neil Diamond.
In 2001 werd I’m a believer gecoverd voor de film Shrek door Smash Mouth en Eddie Murphy.