De Geschiedenis van de Blues (1)

Blues is de rond 1900 ontstane muziekvorm van de zwarte bevolking in de Verenigde Staten. Voortgekomen uit werkliederen, hollers, balladen en countrymuziek: zelf weer een mengeling van Europese folksongs en traditione Afrikaanse muziek. De plattelandsblues vormt de basis, maar het is de 'classic' of 'vaudeville blues' die met zijn jazzbegeleiding voor het eerst op de plaat wordt gezet. (1920). Meest bekende componist is W.C. Handy. De glorietijd van deze bluesvorm duurt tot 1926 en de belangrijkste exponenten zijn de zangeressen Ma Rainey en Bessie Smith.


De country-blues beleeft in de daaropvolgende jaren zijn commerciele en artistieke hoogtepunt en handhaaft zich als een belangrijke stroming tot in de jaren vijftig. De succesvolkste vertolkers uit de beginperiode zijn Blind Lemon Jefferson, Texas Alexander, Papa Charlie Jackson, Barbecue Bob, Charlie Patton en Blind Blake. In de middenperiode zijn dat Kokomo Arnold, Blind Boy Fuller, Memphis Minnie, Robert Johnson,, Bo Carter, Buddy Moss, Sleepy John Estes en Big Joe Williams.

Rond 1950: Big Boy Crudup, Lighnin' Hopkins, John Lee Hooker, Muddy Waters, Smokey Hogg en Lil'son Jackson. Verwant aan deze country-blues van gitaristen is de muziek van de jugbands en barrelhousepianisten. Veel van de jugbands spelen in en rond Memphis en de befaamdste zijn Gus Cannon's Jug Stompers en de Memphis Jug Band. Barrelhouse- of country-blues-pianisten van formaat zijn Roosevelt Sykes, Walter Roland en Whistling Alex Moore. Een stedelijke vorm van blues domineert de jaren dertig en de vroege jaren veertig.

The fabulous sounds of the sixties (3)

Het merkwaardige daarvan is dat al deze zangers (op uitzondering van komisch bedoelde platen van Herman’s Hermits of the Kinks) Amerikaans zingen en geen Engels. Of beter gezegd: oorspronkelijk zong bijna iedereen in het dialect van Liverpool, dat dicht aanleunt bij wat wij ons als Algemeen (redelijk) Beschaafd Amerikaans voorstellen. Door de enorme populariteit van de Merseybeat in het algemeen en The Beatles in het bijzonder werd dat sindsdien gemeengoed (en misschien was dàt ook één van de redenen waarom de Engelse pop gedurende een paar jaar in de V.S. zelf de eigen Amerikaanse muziek op de achtergrond kon dringen), maar dat wil daarom niet zeggen dat dit de eerste maal was. Integendeel, zelfs Keith Waterhouse stipt dit verschijnsel aan in zijn roman “Billy Liar” en die dateert reeds uit 1959!

Dat was ook het geval bij Bernard Cribbins en Anthony Newley, twee acteurs die in het popwereldje de geest van de “Nouvelle Vague” wilden overbrengen. Newley was de eerste om dit “veramerikaanst Engels” te gebruiken en Cribbins deed dit o.a. met “comedy records” zoals “Hole in the Road” en “Right, Said Fred”. Dit laatste zou trouwens de naam van een popgroep in de jaren negentig worden, die o.a. “I’m too sexy for my shirt” zong in wat men “modern cockney” is gaan noemen. De meeste “comedy records” werden overigens uitgebracht door Parlophone, waar George Martin zich in dat genre specialiseerde. Dat de overal afgewezen Beatles zo’n opmerkelijk gevoel hadden voor humor was trouwens voor Martin juist de aansporing om het dan toch eens met hen te proberen.

De voornaamste reden dat de “British invasion” zo massaal was in de Verenigde Staten had echter vooral te maken met het feit dat in Engeland het racisme veel minder groot was (ondanks een aantal relletjes waarbij de extreem-rechtse Teddy Boys zwarten aanvielen), zodanig dat groepen uit havensteden als Liverpool of Belfast (Van Morrison) gemakkelijker de muziek van zwarte artiesten oppikten. Het is slechts via deze omweg dat de blanken in de nog grotendeels gesegregeerde Verenigde Staten in contact kwamen met de muziek van hun gekleurde landgenoten. Ook Jimi Hendrix moest via Engeland passeren om bekend te worden in eigen land. Anders was hij misschien in de begeleidingsgroep van Little Richard of The Isley Brothers blijven steken…

Stéphane Grappelli

Stéphane Grappelli wordt op 26 januari 1908 geboren in Parijs, als zoon van een Italiaanse filosofieleraar. Zijn moeder overlijdt, als hij vier jaar is. Als de Eerste Wereldoorlog uitbreekt wordt zijn vader opgeroepen voor militaire dienst en moet hij naar een weeshuis. Na de oorlog leven vader en zoon weer samen. Ze zijn erg arm, maar toch krijgt hij op z’n 13e jaar een viool van zijn vader. Hij leert zichzelf piano en viool spelen. Op zijn 15e werkt hij al als pianobegeleider van stomme films, om de eindjes aan elkaar te knopen. Hij doet vervolgens, als autodidactisch violist en pianist, toelatingsexamen voor het Parijse conservatorium. Hij studeert daar van 1924 tot en met 1928.
In 1934 ontmoet Stéphane Grappelli de gitarist Django Reinhardt in een nachtclub in Montparnasse. Ze improviseren wat en vormen al snel de zigeunerjazz-formatie Le quintette du Hot Club de France, samen met Django’s broer Joseph Reinhardt en Roger Caput op gitaar, en Louis Vola op contrabas. Als op 1 september 1939 de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, ligt hij in Londen in het ziekenhuis. Reinhardt reisdt door naar Parijs. Zo valt het quintet uit elkaar. Tijdens de oorlog formeert hij een groep met de pianist George Shearing.
In 1946 komt het quintet weer bij elkaar, maar het zou de toppen van voor de oorlog niet meer halen. Stéphane Grappelli speelt vervolgens samen met vele grootheden uit de jazz, zoals Barney Kessel, Oscar Peterson, McCoy Tyner en Duke Ellington, maar ook met de violisten Jean-Luc Ponty en Yehudi Menuhin, zanger Paul Simon en mandolinespeler David Grisman.
Menuhin merkte over zijn improvisatievermogen op: ‘Stéphane is als een jongleur, die 10 bordjes in de lucht gooit en ze ook allemaal weer opvangt.’
Hij bleef tot ver in de 80 vioolspelen. Op zijn 85e jaar wil hij nog niets van pensioen weten. Muziek is het enige wat hem gaande houdt. Zijn laatste CD verschijnt postuum.
Stéphane Grappelli overlijdt, 1 december 1997, op 89-jarige leeftijd in Parijs na een hernia-operatie en wordt begraven op de Parijse begraafplaats Père-Lachaise.

Oerend Hard

Eind januari 1977 neemt Normaal de eerste singel op in de Hoes-studio in Weert. Welk nummer het moet worden, staat nauwelijks ter discussie. Het moet het nummer zijn dat zich keer op keer in zalen bewezen had: ‘Oerend hard.’ Een ruiger nummer dan dat had de band niet. Het was helemaal een eigen taalvondst: ‘Henkie het mien oerend hard geslagen’, zo had Ben als kleine jongen zich beklaagd bij zijn moeder, en juist die twee woorden droegen nu het nummer dat ging over de grootste liefde van elke plattelandsjongen: motorrijden. De single komt in maart uit en wordt in de streek massaal gekocht. In de Achterhoek schalt het nummer uit open slaapkamerramen, uit autoradio’s en uit de jukeboxen in de cafés. In Hummelo wordt het helemaal grijs gedraaid. ‘Oerend hard’ bereikt op eigen oostelijke kracht de dertigste plaats in de nationale hitparade. En vanaf dat moment kunnen de nationale popzender en de muziekprogramma’s op televisie niet meer om de band heen. Normaal ‘mag’ in Avro’s Toppop, het nationale popprogramma.

De bandleden drinken zich flink in voordat ze voor de opnames in de studio in Hilversum arriveren. De stemming tegen de ‘kapsoneslijers in Hilversum’ is in de bus ook al flink opgevoerd. Wanneer vervolgens een vrouwelijke floormanager een verkeerde opmerking maakt in de trant van ‘boerenhufters…’ is de beer los. Er wordt een spiegel stuk geslagen in de kleedkamer, lampjes sneuvelen. Enkele dagen later beschrijft De Telegraaf de gebeurtenissen op eigen kenmerkende overtrokken wijze. De band had in Hilversum alle normen van de beschaving met voeten getreden en de studio zo’n beetje gesloopt. Zo maakt het westen, mede met dank aan het grootste ochtendblad, kennis met het oosten. En het werkt. Normaal, was de boodschap, is geen gewone band, maar een ‘superruige’ boerenpunkband.

Op dinsdagavond 26 april 1977 kan heel Nederland op televisie meegenieten van de rebellie die eerder die week ‘vanzelf’ was uitgebroken in het brave Hilversum. Tussen rookdampen en opwaaiend stro staat Ben na te trillen van de arrogantie die over hem heen was gekomen. Binnen een paar weken staat ‘Oerend Hard’ op nummer twee van de nationale hitparade. De boerenrock in de eigen taal is nu landelijk erkend en zal de weg vrij maken voor talloze bandjes die de eigen streektaal in ere willen houden. Met dank aan Bennie Jolink en zijn kornuiten.

Intoneren van de gitaar

Je gitaar is goed gestemd en klinkt mooi en zuiver maar, van zodra je voorbij de twaalfde fret komt gaat alles vals klinken? Dan is het tijd om je gitaar opnieuw te intoneren. Dit doe je door de zadels naar voor of naar achter te schroeven ofwel, de snaarlengte juist af te stellen door de afstand tussen topkam en zadel korter of langer te maken. Controleer of de snaar op de 12e positie net zo zuiver is, dan als je die snaar los aanslaat. Als de toon op de 12de positie hoger is, dan is de snaarlengte te kort en moet ze langer worden gemaakt. Draai dus het zadel naar achter (richting body) Als de toon op de 12de positie lager is dan die van de losse snaar moet de snaarlengte korter worden gemaakt. Draai dan het zadel naar voren (richting hals). Ga hiermee door tot beide tonen even hoog zijn. In plaats van de losse snaar aan te slaan kun je ook de flageolet op de 12de fret aanslaan. Tip: Als je écht een goed geoefend oor hebt, kun je dit op het gehoor proberen te doen. Neem dan wél de flageolet op de 12de fret als referentie. Een stemapparaatje maakt het echter een stuk gemakkelijker. Trek er ook voldoende tijd voor uit. Zeker als je dit nog niet vaak gedaan hebt kun je wel even bezig zijn.

Opmerking: Bij 99% van de akoestische gitaren en bij sommige (zeldzame) electrische gitaren kan de intonatie niet worden geregeld. Vaak moet hier dan de volledige brug verplaatst worden. Dit is zowieso specialistenwerk en is in de meeste gevallen ook vrij kostbaar. Dit euvel is te wijten aan een fabrieksfout of aan de ouderdom van de gitaar. In het eerste geval kan je proberen de gitaar om te ruilen, afhankelijk van de duur van de garantie. In het tweede geval heb je waarschijnlijk te maken met een goedkoop instrument waarbij de kost van de reparatie de waarde van de gitaar sterk zal overstijgen. Je kunt je gitaar dan beter als decoratie aan de muur hangen en een nieuwe kopen.

Blues Top 10 Aller Tijden: Nummer 6

Mannish Boy - Muddy Waters

Glenn Frey (Eagles) overleden

Glenn was co-auteur en zanger van de meeste Eagles-hits, waaronder Take it Easy, Tequila Sunrise, Lyin Eyes en Heartache Tonight. Met Don Henley schreef hij ook Hotel California en Desperado. Met de band kreeg hij zes Grammy Awards.

Nadat de Eagles in 1980 uit elkaar gingen, had Glenn nog een succesvolle solo-carriere. Hij scoorde een groot aantal hits, waaronder The Heat is On en You belong to the City. Frey kreeg ook bekendheid als acteur, met een terugkerende rol in de bekende televisieserie Miami Vice.

In 1994 kwamen de Eagles nog een keer bij elkaar, wat resulteerde in hun Hell Freezes Over-tour en gelijknamige cd.

In Alle Staten: Rhode Island

De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.

In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.

Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?
In deze 40e aflevering:
Rhode Island


Niet echt een staat dat de muzikale tongen losmaakt. John Cafferty, Bobby Hackett, Bill Conti, ik had er nog niet van gehoord. Beroemdste Rhode Islander: Jeffrey Osborne (1948). Deze soul en rhythm & blues zanger, voor dat zijn solocarriere begon lid van LTD, weet u nog, is bekend van zijn hit You Should Be Mine (the woo woo song) en zijn duet met Dionne Warwick.

.

Headwater - Freight Train

Live in Norderstedt, Duitsland, "Music Star" 30-9-2010

HEADWATER bestaat uit:

Jonas Shandel - Lead Vocals, Guitar, Banjo
Matt Bryant - Lead Vocals, Guitar, Mandolin
Pat Metzger - Upright Bass, Vocals
Tim Tweedale - Steel guitars

Simon & Garfunkel (deel 13)

In London lopen ze tegen een hard neveneffect van hun hitstatus aan: de regels voor het verkrijgen van een werkvergunning. In Engeland kunnen buitenlandse muzikanten niet meer dan zes maanden in hetzelfde fiscale jaar optreden. Simon heeft die tijd al opgebruikt met zijn solo-optredens; ze kunnen pas in juli weer in Engeland optreden. Wel kan Simon aan Davey Graham melden dat hij met Garfunkel de instrumental "Anji" heeft opgenomen voor Sounds Of Silence. Graham kan gerust zijn, de studioversie van "Anji" is een redelijk geslaagde cover en Sounds Of Silence is zeer succesvol — en Graham krijgt een tijdlang keurig royalty's betaald.

The Sound Of Silence is een typisch album dat inhaakt op een grote hit, binnen een maand opgenomen en uitgebracht. Het toerschema van het duo voorziet optredens in New York en Los Angeles en de sessies vinden daarom op die twee locaties plaats, tussen de live-shows door. Het is handig dat The Paul Simon Songbook, wat Amerika betreft althans, niet bestaat, zodat de bruikbare songs van dat album — "April Come She Will", "A Most Peculiar Man" en "I Am A Rock" — dankbaar opnieuw kunnen worden opgenomen. Materiaal van recente singles wordt verzameld: "The Sound Of Silence", "Leaves That Are Green", "Homeward Bound", "We've Got A Groovy Thing Going" en "Blessed", oorspronkelijk afkomstig van de EP I Am A Rock. "Anji" van Davey Graham en "Richard Cory" — even later in hardere uitvoeringen gecoverd door de Noord-Ierse rhythm and blues band Them, evenals door Cuby en The Blizzards — zijn nieuw.

"I Am A Rock" wordt een volgende hit, terwijl Simon met Bruce Woodley van de Seekers de song "Red Rubber Ball" schrijft, dat een een hit wordt voor de groep Cykle — kennelijk na te zijn afgekeurd door de Seekers. Simon & Garfunkel nemen de song zelf evenmin op het repertoire; er is slechts één Simon & Garfunkel-opname van bekend, die tot 1997 op de plank blijft liggen. Overigens werkt Simon vaker met Woodley: in 1964 hebben ze samen een demo opgenomen van de song "Cloudy" — later te horen op het Parsley Sage-album. Voor de liefhebbers van "transatlantische verschillen": de Engelse versie van Sounds Of Silence telt twaalf nummers, inclusief "Homeward Bound", de Amerikaanse persing elf. Voor de Amerikaanse markt duikt "Homeward Bound" pas weer op wanneer de volgende elpee, Parsley Sage Rosemary And Thyme, moet worden samengesteld, een half jaar nadien.

Hoe wordt de mondharmonica gemaakt ?

David Bowie (69) overleden

Dat meldt zijn website maandag. Zijn zoon Duncan Jones schrijft op Twitter voor enige tijd 'offline' te gaan. "Het is heel erg spijtig om te zeggen dat het nieuws waar is."

De rockmuzikant kreeg volgens de website achttien maanden geleden te horen dat hij kanker had. Er wordt iedereen verzocht de privacy van de familie te respecteren.

Afgelopen vrijdag vierde Bowie zijn 69e verjaardag nog met het uitbrengen van een nieuw album: Blackstar. Dat werd door de internationale pers zeer enthousiast ontvangen.

Bowie werd bekend vanwege zijn wereldhits als Space Oddity, Ziggy Stardust, Heroes en Under Pressure, dat hij overigens met Queen-zanger Freddie Mercury zong. In Nederland behaalde hij in totaal vijf nummer 1-hits.

De zanger is al sinds 2004 niet op tournee geweest. In datzelfde jaar moest hij met spoed een hartoperatie ondergaan vanwege een geblokkeerde slagader.

De Engelse zanger is ook bekend als het personage Ziggy Stardust. Zijn androgyne verschijning werd doorgevoerd op het album The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Het werd een groot succes.

Bowie nam zijn rol als Ziggy Stardust vrij serieus; hij gaf persconferenties als Ziggy en er werd ook een film over het karakter gemaakt. In 1973 'eindigde' het leven van Ziggy abrupt tijdens een liveconcert in het Londense Hammersmith Odeon. Dat moment werd opgenomen en uitgebracht.

Op dit moment is er een grote David Bowie-tentoonstelling in het Groninger Museum. Tot en met 13 maart is een overzicht te zien van de carrière van Britse popster.

Op de tentoonstelling zijn meer dan driehonderd objecten uit Bowie's persoonlijke archief te bewonderen, waaronder handgeschreven songteksten, originele kostuums, foto's en ontwerpen van albums.

Aan RTV Noord laat directeur Andres Blühm weten dat de tentoonstelling wordt aangepast. "Ik denk dat we er een soort tribute aan toe moeten voegen. Maar hoe of wat moeten we nog bekijken."

De expositie begon twee jaar geleden in het Victoria & Albert Museum in Londen en was daarna te zien in Toronto, São Paulo, Berlijn, Chicago, Parijs en Melbourne. Wereldwijd kwamen er meer dan een miljoen mensen op af. Groningen is de laatste stop in Europa.

Heartbreak Hotel

“Heartbreak Hotel” is een rock and roll song opgenomen en gebracht door  Elvis Presley.
De song werd opgenomen in januari 1956 in Nashville. Hij werd Elvis eerste single voor RCA. Hij werd uitgebracht met als B-kant “I Was het One” op 27 januari 1956.

Aangemoedigd door zijn partner, Colonel Tom Parker, had Country Ster Hank Snow Presley onder zijn hoede genomen voor de Hank Snow Jamboree Attracties. Presley was erg onder de indruk van een 40-jarige publiciste (reclamemaker), Mae Boren Axton, wanneer hij met de Snow tour naar Florida kwam in mei 1955.

Zij besloot samen met een lokale muzikant, Tommy Durden, een song voor Elvis te schrijven.

Tommy Durden was een steelgitarist in Smiling Jack Haring en zijn Swing Billies, en Mae Boren Axton, een lerares  in Jacksonville, Florida. Zij schreven  “Heartbreak Hotel” in minder dan een half uur in 1955. Zij was de moeder van Hoyt Axton’s, en ook een publicist voor Hank Snow..

Durden toonde haar een verhaal uit de Miami Herald over een hotelgast die zelfmoord pleegde en een briefje naliet met als tekst “I walk a lonely street”
Ja, dit kon een goeie bluesline worden : “a lonely man, a lonely street and a man’s life is over”.

Na een half uurtje was de song er. Aan Glen Reeves werd gevraagd om er een demo van te maken.  Men  bood hem een songwriting credit aan maar hij deed het gratis. In november 1955 speelde Axton de demo voor Presley en hij reageerde meteen: “Hot dog, Mrs Axton, play that again!”

Interessant is dat Elvis Presley de demo van Reeves  noot voor noot imiteerde.

“Heartbreak Hotel” was de tweede song die Elvis opnam voor RCA Victor op 10 januari 1956 tijdens zijn debuut sessie in 1.525 McGavock Street in Nashville. Hij kwam naar de studio met een kant en klaar nummer,  direct gereed om op te nemen, zonder op zoek te gaan naar enige goedkeuring van RCA en, hoewel producer Steve Sholes een beetje ongerust was, nam hij het nummer op denkende dat  Presley wel wist wat hij deed.

De meeste anderen bij RCA Victor dachten dat dit een vergissing was, vooral omdat het nummer totaal anders was dan wat Elvis bij SUN had opgenomen.

Elvis nam het op met zijn vaste band met Scotty Moore, Bill Black en DJ Fontana, aangevuld met gevestigde RCA muzikanten Chet Atkins op gitaar, en Floyd Cramer op piano.

De geluidskwaliteit van deze eerste sessie was niet goed, en ‘Heartbreak Hotel’ was het ergste van allemaal. Chet Atkins speelde rhythm gitaar en Floyd Cramer werd toegevoegd op piano, samen met een volledig overbodig  vocaal trio onder leiding van Gordon Stoker, zanger van The Jordanaires. Scotty Moore’s gitaar klinkt bijzonder, irritant blikkerig, Cramer is te prominent en de hele track klinkt alsof hij werd gemaakt onder water in een broodtrommel. Het was een schandelijke opname voor 1956, maar een HIT met hoofdletters voor Presley

Ondanks al deze tekortkomingen, bereikte ‘Heartbreak Hotel’  de Billboard charts in maart. Het was nummer een voor acht weken in de pop charts en nummer drie in de R&B charts.

Geschiedenis van de Accordeon (introductie)

In Europa wordt in 1618 voor het eerst melding gemaakt van het principe van de doorslaande tong in een werk van Michael Praetorius.



Het is 1821 als Friedrich Buschmann uit Friedrichsroda in Thüringen op het idee komt meerdere doorslaande tongen van metaal zo op een klankhout te bevestigen, dat men deze met de mond kon aanblazen om het te kunnen gebruiken als stemapparaat. De eerste mondharmonica was geboren.  In 1822 bracht hij enkele verbeteringen aan, hij voorzag het geheel van een leren blaasbalg  en van dubbeltongen waarvan de een op zuig- en de andere op druklucht reageerde, en voorzag de ventielen van speeltoetsen, hij noemde het apparaat Handäoline.
In 1829 leidden al die probeersels uiteindelijk tot de ontwikkeling van het diatonische accordeon. Op 23 mei van dit jaar vroegen twee uitvinders  toevallig tegelijkertijd octrooi aan: Cyrillis Demian (Wenen) voor zijn accordion en Charles Wheatstone voor zijn (nog mondgeblazen) symphonium, dat jaren later tot de eerste eigenlijke concertina zou leiden. Demian had zijn uitvinding "accordion" genoemd omdat zijn  instrument vier tonen tegelijkertijd met de melodietonen ten gehore bracht. Het is niet bekend of Demian op de hoogte was van de experimenten van Buschmann.

Dat allereerste accordion van Demian is jammer genoeg niet bewaard gebleven. Het diatonische accordeonEen van de eerste Accordeons werd ontwikkeld van een instrument met 5 toetsen die elk 2 verschillende accoorden konden produceren, tot een instrument met 2 rijen toetsen en enkele tonen die bij het induwen en uittrekken van de balg een verschillende toon vormen. De vibrerende delen waren dunne metaalplaatjes die in een kader doorslaand konden vibreren. Het geheel had een toonomvang van 5 tonen c t/m e.
Kort na dit eerste accordion bouwde Damian grotere modellen met zes toetsen, daarvan zijn er wel bewaard gebleven in het technische Museum van Wenen. Iedere toets gaf 2 verschillende tonen, één bij het uit trekken en één bij het induwen van de balg. Daardoor had een accordion met 5 kleppen een toonomvang van 10 tonen. Bij elke van deze tonen hoorde een akkoord als begeleiding.

In 1831 bouwde Demian het eerste complete accordion, dat in een rij de tonen van de betreffende toonladder omvatte en in de tweede rij de onbrekende tussentonen.

In 1834 liep Demian zijn patent af, waarna de productie van accordeons zich in Europa snel uitbreidde. Een van deze eerste modellen van Demian vond zijn weg naar Italie, waar in 1863 Paolo Soprani een exacte kopie van het origineel nabouwde. Dit was het begin van de Italiaanse accordeon industrie rond Castelfidardo.

Rond 1850 krijgt de linkerkant de eerste 2 toetsen:
1 voor de grondbas en 1 voor het bijbehorende accoord.

Rond 1880 breekt het instrument pas echt door met name door de productie vanuit Duitsland, die het instrument verder ontwikkelden van 1-rijer tot 2 1/2 en 3-rijers met 4 tot 10 bassen.
Prijs-technisch gezien waren deze instrumenten zeer concurrerend en dat heeft er toe geleid dat aanschaf binnen bereik kwam van vele mensen.

In Nederland is de accordeon waarschijnlijk via de Duitse Grens binnengekomen. Nederland heeft een aantal grote accordeon artiesten voortgebracht. Om een aantal bekende namen te noemen: Jan Klein-Hesseling,  Arie Maasland,  Harry Mooten en  John Woodhouse.

Gitaartechniek

Hoe je gitaartechniek te verbeteren en strak te spelen

Als je nog steeds worstelt met slordig gitaarspel, ligt de oorzaak waarschijnlijk bij ongewenste snaargeluiden. Voor sommige gitaristen heeft het verbeteren van hun gitaartechniek niets te maken met hoe ze de noten spelen die ze ‘willen’ horen. De slordige geluiden die we soms horen zijn het gevolg van noten (snaren) die we ‘niet’ willen horen.

Als je de noten articuleert die je wil spelen, maar je hoort nog steeds slordigheden in jouw gitaarspel, dan zal je met het lezen van dit artikel een grote sprong voorwaarts maken in het verbeteren van jouw gitaartechniek door de ongewenste geluiden te elimineren.

Om efficiënt snaren te dempen die we niet willen horen, hebben we twee totaal verschillende technieken ter beschikking: Een om ongewenste geluiden van de lage (in toonaard) snaren te stoppen; en een andere om de hogere (in toonaard) snaren te dempen.

Hoewel er meer dan één manier is om snaren te dempen, bieden sommige methodes meer voordelen dan andere en zijn ze daarom (naar mijn mening tenminste) beter.

'Negatieve emotie maakt brein van muzikant op bijzondere wijze creatief'

Als muzikanten tijdens het spelen opgaan in negatieve emoties, wordt het netwerk voor creativiteit in hun brein op een bijzondere manier actief.
Jazzmuzikanten die zich bij een improvisatie laten inspireren door een foto van een wat ongelukkige vrouw, vertonen een opmerkelijk soort hersenactiviteit in hersengebieden die worden geassocieerd met creativiteit.

De bevinding suggereert dat positieve en negatieve emoties verschillende soorten creativiteit aanwakkeren in het menselijk brein.

Dat melden Amerikaanse onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Scientific Reports.

Keyboard
Uit eerdere onderzoeken is gebleken dat creatieve activiteiten vaak een gebied in de voorhersenen deactiveren dat mensen gebruiken bij planning en zelfcontrole. Daardoor zouden er originele gedachten en ingevingen ontstaan. De wetenschappers van de Universiteit van Californië wilden weten hoe positieve en negatieve emoties dit hersenproces beïnvloeden.

Ze maakten daarom hersenscans van jazzmuzikanten die improviseerden op een keyboard. De proefpersonen lieten zich de helft van de tijd inspireren door een foto van een lachend vrouw. Tijdens de andere helft van hun improvisatie richtten ze zich op een afbeelding van een ongelukkig kijkende vrouw.

Het op de positieve foto geïnspireerde keyboardspel zorgde voor een sterker patroon van creativiteit in de hersenen van de muzikanten: de zogenoemde dorsale prefrontale cortex werd platgelegd.  

Beloningssysteem
Bij de negatieve improvisatie werd dit gebied niet uitgeschakeld. Wel werden er hersengebieden actief in het beloningssysteem van het brein. Ook leken de muzikanten in hun spel niet minder creatief te zijn.

De studie suggereert volgens hoofdonderzoekster Malinda McPherson dan ook dat er meerdere vormen van creatieve hersenactiviteit bestaan. Negatieve emoties leiden waarschijnlijk tot een ander soort inspiratie dan positieve emoties.

"De boodschap van onze studie is dat emotie van groot belang is bij creativiteit", verklaart ze op nieuwssite EurekAlert. "Het is niet zo dat je brein of in de creatieve modus is, of niet. In plaats daarvan zijn er verschillende mates en versies van creativiteit. De emotie die je voelt speelt waarschijnlijk een grote rol bij die verschillende vormen."

Door: NU.nl/Dennis Rijnvis

Ilja Gort

Ilja Gort wordt geboren in Soest op 5 januari 1951. Op zijn zevende krijgt hij van zijn vader zijn eerste drumstel. Op zijn tiende zit hij in zijn eerste bandje genaamd Ik En De Rest en twee jaar later in de Amersfoortse band The Elements. In de jaren zeventig speelt Gort in de Haagse band After Tea en leert hij zichzelf gitaar spelen en nummers te produceren. Vervolgens speelt hij bij Kaz Lux, Minisink Townhouse en Jaap Dekker.

Hij maakt in 1973 de single Everyday I See You/Motor Song. In 1975 maken Polle Eduard, Ferry Lever, Ilja Gort, Uly Grün en Ray Fenwick als After Tea nog de single Mexico/Well So Long. Eind jaren zeventig krijgt hij bij Phonogram een producerscontract aangeboden, maar dat wordt na twee jaar wegens gebrek aan succes ontbonden. Ilja Gort werkt daarna nog drie jaar bij Warner Brothers/Basart maar is ook daar niet erg succesvol. Hier komt verandering in wanneer hij het nummer Don't Come Stoned and Don't Tell Trude schrijft dat voor het duo Max 'n Specs een grote hit wordt in Nederland, België, Frankrijk en Duitsland. In deze periode krijgt hij een opdracht muziek te produceren voor een commercial van Randstad: Randstad Uitzendburooooo. De tune wordt reclamehit en vormt het begin van een zeer succesvolle carrière als componist van reclamemuziek.

In 1990 heeft Ilja Gort een eigen, hypermoderne privé-opnamestudio in een verbouwde boerderij in het dorpje Maartensdijk vlakbij Utrecht. Tien jaar later bezit hij zes studio's in Amsterdam waar zo'n vijftien componisten en sounddesigners dag en nacht bezig zijn met het componeren en van geluidseffecten voorzien van commercials voor alle grote wereldmerken: van Nike tot Coca Cola, Microsoft tot Philips en van Randstad Uitzendbureau tot Duo Penotti. De reclame voor de chocolade Rolo met zingende olifant wordt door een vakjury uitgeroepen tot beste commercial aller tijden. Zijn compositie voor Nescafé wordt uitgezonden in 160 landen in de wereld. In 1994 koopt hij een wijnkasteel in Frankrijk en scoort opnieuw een hit met het maken van rosé en Ilja Gort. In 2000 verkoopt Gort zijn Amsterdamse soundstudio. Tegenwoordig woont en werkt Gort afwisselend op zijn kasteel in Bordeaux en in zijn soundstudio in Amersfoort en componeert nog dagelijks soundtracks voor internationale televisiecommercials. Ook maakt hij een nieuwe herkenningsmelodie ('audiologo') voor de NCRV.

Sander's Keuze: So Much Wine - The Handsome Family