Simon & Garfunkel (deel 17)

Hoewel Simon & Garfunkel al diverse succesvolle platen hebben gemaakt, elpees en singles, en hun tournees in Amerika uitverkochte zaten trekken, is het duo eind 1967 nog niet die wereldbefaamde act van enige jaren later. In 1968 verandert dat. Het opvallende is dat Simon dan definitief terugkeert naar Amerika. Ze hebben dan wel hits in de Verenigde Staten, waaronder "Scarborough Fair — Canticle" (herfst 1967), en toeren er bijzonder veel, maar Simon lijkt doorlopend te wachten op pauzes in de activiteiten in Amerika om weer naar zijn vertrouwde Londen terug te keren.

Eind 1967 vraagt regisseur Mike Nichols aan Simon of hij de muziek voor zijn tweede film wil schrijven, The Graduate, een bewerking van een roman van Charles Webb. Een subliem drama rond een jonge student die op zoek is naar zijn identiteit en naar richting voor zijn ambitie in een burgerlijke samenleving. De dan nog jonge acteur Dustin Hoffman zou weggelopen kunnen zijn uit de songs van Simon, terwijl de verleidelijke oudere vrouw, Anne Bancroft perfect past in de titelsong van de film. Van de filmmuziek die Simon voor The Graduate schrijft, worden trouwens minstens twee nummers door Nichols afgekeurd als zijnde niet passend: "Overs" en "Punky's Dilemma" — later te horen op Bookends. In plaats daarvan kiest Nichols twee oudere opnames van Simon & Garfunkel, "Scarborough Fair — Canticle" en "April Come She Will". Hoffman zal Simon later ook nog vragen voor de soundtrack van Midnight Cowboy, maar Simon wil niet gezien worden als vaste componist voor Hoffman en bedankt voor de eer. Het nummer "Mrs. Robinson" uit The Graduate wordt een grote internationale hit.

"Mrs. Robinson" is ook de lead-track voor een Engelse EP, met nummers uit de film, met naast "Mrs. Robinson" ook "Scarborough Fair — Canticle". Dat laatste nummer krijgt door de plaats in de film, en door het feit dat het begin 1968 een hitsingle voor Simon & Garfunkel is, plotseling vrij veel negatieve aandacht. Martin Carthy heeft zijn arrangement van het nummer — te horen op Carthy's debuut-elpee — voor Simon, in de periode dat hij in Londen woonde, uitgeschreven. In die ruimhartige folk-dagen is er niet moeilijk gedaan over het spelen en uitschrijven van elkaars songs en arrangementen. Maar het wekt wel de nodige wrevel dat Simon zich in de liner notes de song credits toeëigent. Ook het vervolg is eigenaardig. In het boek "Dazzling stranger. Bert Jansch and the British folk and blues revival" van Colin Harper herinnert Carthy zich de financiële regeling van de song toen "Scarborough Fair" een hit was geworden:

"The way I got it was quite comical (...) After splitting from my first wife, I rang Paul to ask if the money had come through. I told him I wanted to buy a house for 1,800 Pounds. 'That's amazing,' he said. 'The pay-out is exactly 1,800 Pounds.' I thought it was great but I left with big donkey's ears."

Overigens staat dit verhaal niet op zichzelf, zoals degenen die de songwriting credits van Led Zeppelin wel eens bestudeerd hebben, kunnen beamen. Als je de beïnvloeding maar toegeeft, past een geleende melodie perfect in de ontwikkeling van de rock, blues en folk. Het is typerend dat Simon's definitieve afscheid van Londen samenvalt met deze ongelukkige kwestie, die Simon's reputatie in Engelse muzikantenkringen voor een groot aantal jaren zal besmeuren.