Rond het begin van de twintigste eeuw bestond het enige vertier voor deze mensen uit de zondagse kerkdienst (vaak de hele dag durend) waarop veel eigen muziek werd gemaakt.
Het was A.P. Carter, die er een hobby van had gemaakt deze muziek te verzamelen, die als eerste de gelegenheid kreeg om hier in 1927 opnamen van te laten maken. Zijn band, de Carter Family, was al snel een doorslaand succes.
Na het oprichten van de Grand Ole Opry door Radio WSM in Nashville werd de muziekstijl bij een groter publiek bekend. De eerste grote solo-ster was Roy Acuff.
De meerstemmige samenzang werd vervolmaakt door de Stanley Brothers, de Louvin Brothers en de Monroe Brothers. Van laatstgenoemde groep ging Bill Monroe in 1938 solo werken, met zijn eigen begeleidingsband The Blue Grass Boys. Bill Monroe wordt beschouwd als de vader van Bluegrass; zijn kenmerkende hoge en soms snerpende stemgeluid, ook wel The High Lonesome Sound genoemd was onvergetelijk en zijn muzikaliteit was groot. Maar zijn belangrijkste bijdrage was wel het grote aantal muzikanten dat in zijn band hebben gespeeld. Door zijn moeilijke karakter (muzikanten moesten vaak ook op zijn boerderij werken) waren er vaak bezettingswijzigingen en de vertrekkende muzikanten namen de muziekstijl mee in hun verdere carrière.
In 1945 trad banjospeler Earl Scruggs tot de band toe. In tegenstelling tot de tot dan gebruikelijke twee-vinger tokkelstijl had Scruggs zich een drie-vingerige stijl aangeleerd. Dit was de werkelijke 'geboorte' van de Bluegrass.
In 1948 vormde Scruggs een legendarisch duo met Lester Flatt. Deze periode, eind veertiger jaren was de hoogtij van Bluegrass.
Na een terugval tijdens de opkomst van de Rock and Roll in de vijftiger jaren brachten de zestiger jaren een revival met Ricky Scaggs (beïnvloed door de Stanley brothers) en Emmylou Harris die veel werk van de Louvin Brothers heruitbracht.
Hoewel puristen gaan voor echt akoestische bluegrass zijn er vele cross-overs naar andere stijlen waardoor er ook andere instrumenten als elektrische gitaar of basgitaar worden gebruikt. Een drumstel is vaak afwezig. Algemeen kenmerkend aan bluegrass is het (vaak) hoge tempo en de belangrijke rol van mandoline en bluegrassbanjo. Deze geeft, met de steeds doorpingelende hoge noot (bourdon) en de hoge tenor-harmonie, een heel karakteristieke sound aan bluegrass.
In een liedje krijgt nagenoeg ieder instrument een gelegenheid tot soleren waarbij de andere instrumenten de basismelodie spelen.
Zangpartijen zijn meestal twee- of meerstemmig waarbij de hoogste stem vaak in dissonanten zingt.
