De band wordt gevormd in Birmingham, '64. The Moody Blues is van oorsprong een rhythm and blues-band maar ontwikkelt zich na verloop van tijd in de richting die vooral de eerste helft van de naam eer zal aandoen. In '65 heeft de groep een eerste hit met het sfeervolle nummer van Bessie Banks, Go Now, een song waarin The Moody Blues vooral hun vocale capaciteiten in volle glorie ten toon kunnen spreiden.
De songs die de opvolgers van Go Now hadden moeten worden, blijven onder die maat, en uiteindelijk verlaten Denny Laine en Clint Warwick in '66 de groep om plaats te maken voor Justin Hayward en John Lodge. Zij komen de groep versterken als deze een crisis doormaakt en eigenlijk geen bestaansmogelijkheden meer heeft. Maar het is de zomer van '67 en The Beatles hebben met Sgt. Peppers' niet alleen de enorme mogelijkheden aangegeven die een studio biedt, maar ook de smaak van de luisteraar aan het wankelen gebracht. En na een The Magnificent Moodies en On Boulevard De La Madeleine, die nog helemaal een rhythm and blues-band laten horen, kiezen The Moody Blues in '67 voor een volledige ommezwaai naar de conceptplaat. Niet alleen is de titel van Days Of Future Passed, "Days Of Future Passed", geheel in de stijl van de even aforistische als bijna 'wijsgerige' muziek van de nieuwe Moody Blues, die rock, Dvorak en religie met elkaar proberen te verzoenen, ook de hoes is geheel in hogere-sferenstijl opgetrokken en laat er geen twijfel over bestaan dat we hier te maken hebben met muziek met een 'M'. De tweedehands mellotron die de groep heeft gekocht wordt al wel voorzichtig gebruikt, maar de groep laat zich voor Days Of Future Passed hoofdzakelijk begeleiden door het London Festival Orchestra. The Moodies hebben maandenlang zitten schrijven op wat uiteindelijk een popopera zal moeten worden, de platenmaatschappij broedt op het plan om een rockgroep Dvoraks symfonie Uit De Nieuwe Wereld uit te laten voeren, om het stereogeluid ook op de rockmarkt te promoten.
The Moody Blues worden hiervoor benaderd en gaan gedwee de studio in op voorwaarde dat ze alle tijd krijgen om ongestoord aan het project te kunnen werken. Terwijl iedereen aan Dvorak loopt te denken, nemen The Moodies iets heel anders op. Maar het resultaat is even bevredigend en Nights In White Satin wordt in alle opzichten een waardige opvolger van Go Now. Ook Days, de plaat waarop Nights voorkomt, krijgt zeer waardige opvolgers in de vorm van zes albums waarop het concept van Days ontwikkeld wordt en waarop we de mellotron, de breekbare stemmen van Hayward en Thomas (meestal) en de quasi-filosofische teksten van zeer verschillend gehalte steeds weer terugvinden. In navolging van The Beatles en samen met andere groepen die na '67 plotseling muziek gaan maken met de pretentie van klassieke muziek, vormen The Moodies een schakel in de geschiedenis van de popmuziek, die plotseling volwassen wil zijn. Met In Search Of The Lost Chord krijgt de groep een vaste schare volgelingen, terwijl de sceptici over 'easy-listening voor de heavies' gaan spreken. Maar Lost Chord heeft succes en de band besluit de overtocht naar de Verenigde Staten te wagen. Het is sinds On The Threshold Of A Dream dat de groep wereldwijde aandacht krijgt en erkend wordt als een concept-muziekgroep die zo veel ideeën en filosofieën in haar muziek doet. De eigen platenmaatschappij Threshold, wordt opgericht, en To Our Children'S Children'S Children is het eerste product. De plaat is bedoeld een ode te zijn aan de eerste mannen op de maan. Maar wat ook de toegespitste onderwerpen van een Moodies-plaat mogen zijn, het achterliggende thema, vaak expliciet in songs onder woorden gebracht, is altijd: wie ben ik, en waarom? Wat doe ik hier en hoe verder? De fans van The Moodies, die in de richtingloze tijd leven van de post-flowerpower-periode, kunnen zich daar goed mee identificeren. In de zomer van '70 hebben The Moody Blues een derde grote hit met Question, en een zesde album draagt de naam A Question Of Balance. Het is het eerste Moodies-album sinds On Boulevard De La Madeleine dat geen rode draad in de vorm van een centraal thema heeft. Na Every Good Boy Deserves Favour, dat Graeme Edges elektronische drumstel als nouveauté heeft, herleeft de aandacht voor Nights In White Satin en wordt Days Of Future Passed opnieuw uitgebracht. Seventh Sojourn verkoopt al een miljoen exemplaren voor het nog is uitgekomen, en '72 is een topjaar voor de groep.
Langzamerhand gaan de leden van de groep zich echter met hun eigen concept vervelen en ontstaat de behoefte om aan soloprojecten te gaan werken. In '73 maken The Moody Blues hun afscheidstournee over de wereld. Ze kunnen zich de enige westerse popgroep noemen die volledig is doorgebroken in China. Hayward en Lodge maken samen Blue Jays, maar de titel wordt tot groepsnaam en The Blue Jays, die een tournee maken door Engeland, worden een soort schaduw-Moody Blues. Daarna gaan Hayward en Lodge afzonderlijk soloplaten maken. Mike Pinder brengt een soloplaat uit die wat verder de religieuze kant opgaat en Graeme Edge gaat, in combinatie met Adrian Gurvitz, de heavy kant op, terwijl Ray Thomas samen met Nicky James de melodieuze richting is ingeslagen. In '78 wordt de wereld plotseling opgeschrikt door een Moody Blues-reünie. Een plaat, Octave, die bol staat van zelfplagiaat, en een tournee die niet anders dan door financiën gemotiveerd kan zijn. De enige die op het appèl ontbreekt is de aan godsdienstwaanzin lijdende Pinder. Zijn vervanger is de van Yes komende Patrick Moraz. Overbodig te zeggen dat The Moody Blues Nieuwe Stijl wederom buitengewoon succesvol is, met name dan in de Verenigde Staten. In '81 komt de groep ook naar Nederland. Long Distance Voyager, een typische Moody Blues-plaat die op geen enkel punt van het vroegere werk afwijkt, is dan wederom een flink succes (nr. 1 in de Verenigde Staten). Ook The Present, dat ondanks de uiterst geringe progressie in het materiaal een goed album is, doet het uitstekend. In '83 gaat Patrick Moraz een samenwerkingsverband aan met Bill Bruford, met wie hij los van zijn verplichtingen aan de Moody Blues ook concerten geeft. The Other Side Of Life wordt geproduceerd door Tony Visconti, maar verschilt nauwelijks van vorig werk. In '88 lijkt de groep zich echter door het vasthouden aan een al te conservatief geluid in een crisissituatie te hebben gemanoeuvreerd. Sur La Mer verkoopt zelfs in de Verenigde Staten beneden de verwachtingen en ook op de gratis kaartjes voor een concert in Madison Square Garden komen verrassend weinig mensen af.
