Dé grootste hit in Frankrijk in 1961 was ongetwijfeld Et maintenant van Gilbert Bécaud. Hij begon in 1953 op aandringen van Edith Piaf met zingen. Een tijd lang schreef hij samen met zijn concurrent – collega Charles Aznavour.
Aan Et maintenant is een waar gebeurd verhaal verbonden. Actrice Elga Andersen, bekend van haar rol in de film ” L’oeil du monocle ” van regisseur Georges Lautner, zit samen met Bécaud op de vlucht van Parijs richting Nice. Zij vertelt over haar carrière en over haar lief die ze diezelfde avond zal terugzien. ‘s Anderendaags zit Bécaud samen met Elga opnieuw op dezelfde vlucht richting huiswaarts. Met tranen in de ogen vertelt ze Bécaud dat haar vriend het nog diezelfde nacht heeft uitgemaakt. Hij wil haar moreel een beetje opkrikken en nodigt haar na hun landing in Parijs uit op zijn buitenverblijf in Chesnay in het departement Yvelines in de regio L’Ile-de-france in het arrondissement Versailles.
Bij een kop koffie en een vroeg ontbijt zucht ze, terwijl Bécaud wat verstrooing zoekt aan de piano, op een bepaald moment: ” Et maintenant qu’est-ce que je vais faire?”. Bécaud, steeds op zoek naar een goede slagzin, is meteen geraakt door die vraag en belt dadelijk tekstschrijver Pierre Delanoë op met de vraag of die geen zin en tijd heeft om langs te komen en op basis van die zin een gepaste tekst te schrijven. Na één dag werken is het nummer, zowel de tekst als de melodie, kant en klaar, en trekt Bécaud iets later naar de studio samen met het orkest van Raymond Bernard.
Qua ritme kiest Bécaud voor een boléro waardoor de gelijkenis met die klassieke compositie van Maurice Ravel meteen opvalt. In de loop van de maand april verschijnt het nummer op het EMI label single, op ep zoals dat in die tijd in Frankrijk gebruikelijk was samen met Le condamné, Dans ces moments-là en Toi le musicien. De eerste mei 1961 staat Bécaud op de eerste plaats in de Franse hitlijsten en zal daar blijven postvatten tot de elfde juni. In het totaal worden er in Frankrijk tijdens dat jaar méér dan vierhonderdduizend exemplaren verkocht. Bij ons was de single in de maand april van 1962 goed voor een vijftiende plaats in de Top Dertig.
Et maintenant zal ook in de angelsaksiche wereld een enorme hit worden. Het was trouwens niet de eerste keer dat dat met een compositie van Bécaud gebeurde. Zijn hit Je t’appartiens werd een succes in de versie van The Everly Brothers als Let it be me. Et maintenant werd door Carl Sigman in het Engels als What now my love vertaald en gelijk een hit voor Frank Sinatra en Shirley Bassey.
Enkele jaren later werd What now my love opgevist door Herb Alpert die er een instrumentale versie van maakte en er in 1964 in de Amerikaanse top 100 mee op de 26ste plaats geraakte, twee jaar later nog eens door het popduo Sonny and Cher overgedaan die op de 14de plaats halt hielden. In onze Lage Landen waren het Freddie Birset en Helmut Lotti die er een duet van maakten .
Pierre Delanoë hielp Bécaud aan nog een andere klassieker. Als een volbloed Ruslandofiel en een fervent anticommunist schreef Delanoë in 1963 een tekst over een Russische hoogblonde deerne, Natacha genaamd. Hij laat Bécaud die tekst lezen, maar die ziet er niets in, ook niet na herhaaldelijk aandringen. Wanneer Bécaud enkele maanden later een goeie song zoekt om zijn nakend optreden in de “Olympia” extra glans te geven, komt Delanoë nog eens aanzetten met zijn tekst Natacha. Bécaud stelt Pierre voor de tekst te herwerken, het meisje Nathalie te noemen en haar in het liedje als gids opvoert die de luisteraar rondleidt op onder meer het Rode Plein in Moskou.
Nadat Delanoë hem de tekst overhandigt heeft, schrijft Bécaud in nog geen vijf minuten tijd de muziek. Om de single met veel glans in de markt te zetten, wordt er een persconferentie op het Rode Plein georganiseerd, maar tot groot ongenoegen van Bécaud en zijn platenfirma wordt het nummer maar lauw onthaald. Jaren later later lachen Bécaud en Delanoë in hun vuistje wanneer de vierde juni 1999 langs de Tveskoy Boulevard in Moskou, aangelegd in 1796 en een van de meest groene en drukste boulevards in de stad, door Andrey Dellos in een 18de eeuws barok gebouw waar voordien een apotheek was gevestigd, “Café Puchkin”, waarover sprake in het liedje Nathalie, definitief wordt geopend. Toen Delanoë die tekst verzon, was er in Moskou niet eens spraken van dit café. Eenmaal op ep uitgebracht samen met de nummers Mon arbre, Ma souris danse en L’aventure in de maand januari van 1964, klimt Nathalie in de loop van februari naar de achttiende plaats in de Franse hitlijsten om een maand later op twee te eindigen. Sylvie Vartan scoort met haar La plus belle pour aller danser té sterk om Bécaud te laten voorgaan. Opvallend is dat de Franse hitlijsten op dat moment gekleurd worden door vrouwelijke voornamen: Mathilde van Jacques Brel, Dominique van Soeur Sourire, Hello Dolly van Petula Clark, Nadine van Chuck Berry en Carol van The Rolling Stones.
Gilbert Bécaud overleed op zijn woonboot op de Seine de achttiende december 2001.
Aan Et maintenant is een waar gebeurd verhaal verbonden. Actrice Elga Andersen, bekend van haar rol in de film ” L’oeil du monocle ” van regisseur Georges Lautner, zit samen met Bécaud op de vlucht van Parijs richting Nice. Zij vertelt over haar carrière en over haar lief die ze diezelfde avond zal terugzien. ‘s Anderendaags zit Bécaud samen met Elga opnieuw op dezelfde vlucht richting huiswaarts. Met tranen in de ogen vertelt ze Bécaud dat haar vriend het nog diezelfde nacht heeft uitgemaakt. Hij wil haar moreel een beetje opkrikken en nodigt haar na hun landing in Parijs uit op zijn buitenverblijf in Chesnay in het departement Yvelines in de regio L’Ile-de-france in het arrondissement Versailles.
Bij een kop koffie en een vroeg ontbijt zucht ze, terwijl Bécaud wat verstrooing zoekt aan de piano, op een bepaald moment: ” Et maintenant qu’est-ce que je vais faire?”. Bécaud, steeds op zoek naar een goede slagzin, is meteen geraakt door die vraag en belt dadelijk tekstschrijver Pierre Delanoë op met de vraag of die geen zin en tijd heeft om langs te komen en op basis van die zin een gepaste tekst te schrijven. Na één dag werken is het nummer, zowel de tekst als de melodie, kant en klaar, en trekt Bécaud iets later naar de studio samen met het orkest van Raymond Bernard.
Qua ritme kiest Bécaud voor een boléro waardoor de gelijkenis met die klassieke compositie van Maurice Ravel meteen opvalt. In de loop van de maand april verschijnt het nummer op het EMI label single, op ep zoals dat in die tijd in Frankrijk gebruikelijk was samen met Le condamné, Dans ces moments-là en Toi le musicien. De eerste mei 1961 staat Bécaud op de eerste plaats in de Franse hitlijsten en zal daar blijven postvatten tot de elfde juni. In het totaal worden er in Frankrijk tijdens dat jaar méér dan vierhonderdduizend exemplaren verkocht. Bij ons was de single in de maand april van 1962 goed voor een vijftiende plaats in de Top Dertig.
Et maintenant zal ook in de angelsaksiche wereld een enorme hit worden. Het was trouwens niet de eerste keer dat dat met een compositie van Bécaud gebeurde. Zijn hit Je t’appartiens werd een succes in de versie van The Everly Brothers als Let it be me. Et maintenant werd door Carl Sigman in het Engels als What now my love vertaald en gelijk een hit voor Frank Sinatra en Shirley Bassey.
Enkele jaren later werd What now my love opgevist door Herb Alpert die er een instrumentale versie van maakte en er in 1964 in de Amerikaanse top 100 mee op de 26ste plaats geraakte, twee jaar later nog eens door het popduo Sonny and Cher overgedaan die op de 14de plaats halt hielden. In onze Lage Landen waren het Freddie Birset en Helmut Lotti die er een duet van maakten .
Pierre Delanoë hielp Bécaud aan nog een andere klassieker. Als een volbloed Ruslandofiel en een fervent anticommunist schreef Delanoë in 1963 een tekst over een Russische hoogblonde deerne, Natacha genaamd. Hij laat Bécaud die tekst lezen, maar die ziet er niets in, ook niet na herhaaldelijk aandringen. Wanneer Bécaud enkele maanden later een goeie song zoekt om zijn nakend optreden in de “Olympia” extra glans te geven, komt Delanoë nog eens aanzetten met zijn tekst Natacha. Bécaud stelt Pierre voor de tekst te herwerken, het meisje Nathalie te noemen en haar in het liedje als gids opvoert die de luisteraar rondleidt op onder meer het Rode Plein in Moskou.
Nadat Delanoë hem de tekst overhandigt heeft, schrijft Bécaud in nog geen vijf minuten tijd de muziek. Om de single met veel glans in de markt te zetten, wordt er een persconferentie op het Rode Plein georganiseerd, maar tot groot ongenoegen van Bécaud en zijn platenfirma wordt het nummer maar lauw onthaald. Jaren later later lachen Bécaud en Delanoë in hun vuistje wanneer de vierde juni 1999 langs de Tveskoy Boulevard in Moskou, aangelegd in 1796 en een van de meest groene en drukste boulevards in de stad, door Andrey Dellos in een 18de eeuws barok gebouw waar voordien een apotheek was gevestigd, “Café Puchkin”, waarover sprake in het liedje Nathalie, definitief wordt geopend. Toen Delanoë die tekst verzon, was er in Moskou niet eens spraken van dit café. Eenmaal op ep uitgebracht samen met de nummers Mon arbre, Ma souris danse en L’aventure in de maand januari van 1964, klimt Nathalie in de loop van februari naar de achttiende plaats in de Franse hitlijsten om een maand later op twee te eindigen. Sylvie Vartan scoort met haar La plus belle pour aller danser té sterk om Bécaud te laten voorgaan. Opvallend is dat de Franse hitlijsten op dat moment gekleurd worden door vrouwelijke voornamen: Mathilde van Jacques Brel, Dominique van Soeur Sourire, Hello Dolly van Petula Clark, Nadine van Chuck Berry en Carol van The Rolling Stones.
Gilbert Bécaud overleed op zijn woonboot op de Seine de achttiende december 2001.
