Hadden The Beatles nooit een liedje opgenomen met als titel Lucy in the sky with diamonds, dan had John Gourrier nooit een wereldhit gescoord, want toen hij zich op zekere ochtend in zijn badkamer in Baton Rouge, Lousiana stond te scheren en voor de eerste keer The Beatles dat liedje hoorde zingen, verstond hij niet precies wat ze zongen. Hij dacht dat ze het hadden over Lucy in disguise with diamonds. Toen Fred maanden later op een of ander strand in Florida rondliep en daar tal van meisjes met een zonnebril op hun snoet in het oog kreeg, schoten de woorden hem zo door het hoofd voor wat iets later Lucy in disguise with glasses moest worden. De basismelodie had hij al tussen zijn oren al was de eerste tekst die in zijn hoofd zat Beverly in disguise with glasses.
Nu moeten we even een eind terug in de tijd, naar 1956 om precies te zijn, wanneer de 15-jarige John Fred Gourrier ontdekt dat hij niet onaardig kan zingen. Op zekere avond gaat hij naar een feestje waar de zanger van dienst zo hees is dat er geen fatsoenlijke noot uit zijn strot komt. Voor Fred geen probleem om samen met de band van dienst enkele songs van Fats Domino te kwelen. Tegen de zin van zijn vader in, sluit John zich permanent bij de groep aan die zich , inpikkend op het succes van het mannenblad Playboy, The Playboys noemen. Fuiven en feestjes worden hun afzetgebied, al liggen ze niet goed bij het oudere publiek omdat ze te graag zwarte muziek spelen. In die tijd een schande voor een blanke band. Samen met Tommy Bryan van The Playboys schrijft Fred hun eerste single bij mekaar Shirley, goed voor een 82ste plaats in de Amerikaanse top honderd in 1959. Jaren later zou het succesvol gecoverd worden door de Britse rocker Shakin’ Stevens, goed voor een vijfde plek in de Engelse top veertig. Pa en ma Gourrier hielden, ondanks dat succes van hun zoon, hun been stijf en stonden erop dat Fred zijn hogere studies zou aanvatten en ook afmaken. Van 1960 tot 1964 gedraagt Fred zich zoals dat een student betaamt. Hij versiert zelfs een studiebeurs aan The Southeastern Lousiana Sate University om daar een krak te worden in baseball, maar de lokroep van de muziek is zo groot dat hij 1964 een nieuwe bezetting van The Playboys samenstelt met naast ouwe getrouwe Andrew Bernard, Ronnie Goodson, Charlie Spinosa, Jimmy O’Rourke, Harold Cowart, Tommy Degeneres en Joe Miceli. Een ganse bende dus. Ze tekenen een contract bij het Jewel platenlabel van Stan Lewis in Shreveport. Omdat Garry Lewis, de zoon van filmkomiek Jerry Lewis ook een groep had die zich The Playboys noemden, noemden ze zich voortaan John Fred and his Playboy Band.
Ik pik terug in daar waar ik daarnet de rode draad heb neergelegd wanneer John met een melodietje in zijn hoofd rondloopt met als werktitel Beverly in disguise. Samen met Andrew Bernard werkt hij het nummer verder af en zo wordt Beverly, Judy. The Playboys vinden het nummer maar niks. John staat erop dat het liedje als een rock and roll nummer wordt gespeeld, in een strak uptempo dus. Je hoeft het nummer niet te serieus op te vatten, want eigenlijk is het als een satire op dat genre bedoeld. Eind 1967 trekken ze naar The Robin Hood studio in Tyler, Texas. Bernard sleurt er tijdens de opnamen strijkers, een New Orleans piano en naar het voorbeeld van zijn idolen The Beatles, een instrument bij dat in die tijd dankzij George Harrison opgang maakte, een sitar. Hun platenlabel Jewel records had er intussen een zustermaatschappij bijgekregen, Paula Records, en dat wordt het nieuwe label waarop enkele weken later Judy in disguise wordt uitgebracht. De 20ste januari 1968 staan Lucy en Fred apetrots op de eerste plaats van de Amerikaanse top honderd en, toeval of niet, ze stoten daarmee Hello goodbye van The Beatles van de troon.
In 1968 namen Garry Lewis and the Playboys een cover op van Judy in disguise with glasses voor hun elpee Gary Lewis Now. Nadien kwam Fred nog opzetten met het singletje Hey hey bunny, maar dat bleek een slag in het water, want sindsdien hebben we van hen nooit meer iets gehoord. Wel onthouden we dat het singletje met een parlando eindigt. Zeer tegen de smaak van de rest van de groep stond Fred erop dat het liedje eindigde met: ” I guess I’ll just take your glasses”.
