Blue Suede Shoes

Dat een man als Carl Perkins in het boek One Hit Wonders van Wayne Janik als een eendagsvlieg genoteerd staat, vind ik persoonlijk een beetje overdreven, een beetje sneu ook voor Perkins, maar ik begrijp Janik ergens wel, want bij de doorsnee muziekliefhebber is Carl Perkins alleen maar bekend door zijn hit Blue Suede Shoes, maar wat voor een hit, een regelrechte rockklassieker!

Carl werd de 9de april 1932 in Tiptonville, Tennessee geboren. Pa Perkins was erg ziek, de man moest het met één long stellen en veel brood kwam er niet op de plank. Er blijkt niets anders op te zitten dan dat Carl een handje bijsteekt. Hij werkt veertien uur per dag op de katoenplantanges. In zijn vrij schaarse uren luistert hij naar de radio en speelt op een spotgoedkope gitaar. Hij had die gekocht van een zwarte die bij hem in de buurt woonde, Uncle John. John tokkelde graag van die doodgewone bluesliedjes op zijn gitaar en daar stak Carl veel van op. Thuis begeleidt hij zichzelf op de gitaar wanneer hij liedjes zingt als Walking the floor over you van Ernest Tubb die hij dan aanvult met wat bluesakkoorden die hij van Uncle John had geleerd. Naar school gaan deed Carl al lang niet meer, want thuis was er eten nodig en dus moest hij blijven werken, maar hij vindt toch nog de tijd om een groepje op te richten, The Perkins Brothers. Ze hebben het lef enkele van hun liedjes op een demobandje op te nemen en dat onder andere aan Sam Phillips van Sun Records te laten horen. Niet veel later worden ze uitgenodigd om een eerste single op te nemen, Movie bagg, iets later gevolgd door een tweede Gone, gone, gone. Lokaal krijgen die singles behoorlijk wat airplay. Perkins treedt regelmatig op met Elvis Presley en Johnny Cash en het is deze laatste die , omdat hij wist dat Perkins zijn eigen liedjes schreef, Carl adviseert eens een liedje te schrijven met als thema blue suede shoes. Nu waren dat schoenen die ze in die vroege jaren vijftig graag droegen als ze ‘s avonds uit gingen dansen met een lichte voorkeur de jitterbug. De 4de december 1955 moet Carl optreden en krijgt een dansend koppel in het oog waarvan de jongen, inderdaad, blauwe suede schoenen draagt. Op zijn hotelkamer schieten Carl snel de juiste woorden te binnen, maar hij heeft geen papier bij de hand, behalve een bruine zak waarin nog een paar aardappels hebben gezeten. Op die bruine zak en met zijn Les Paul gitaar in de aanslag schrijft Carl de basistekst van wat zijn grootste hit zou worden Blue suede shoes. De 17de december maakt Carl het nummer kant en klaar en twee dagen later neemt hij het op. Op aanraden van Sam Phillips past hij de tekst wel nog wat aan en zo wordt go boy go, go cat go!

Nieuwjaarsdag 1956 wordt het nummer op het Sun Label uitgebracht. Phillips had twee 78 toeren platen naar Perkins gestuurd, maar die waren stuk nog voor hij het pakje thuis had kunnen openen. Wat Carl de dagen die volgden vreemd in de oren klonk was dat de deejay’s in Memphis de ommekant van de plaat draaiden, Honey don’t. Maar in Cleveland, Ohio was deejay Bill Randle helemaal weg van Blue Suede Shoes en speelde het diverse keren tijdens zijn laatavondshow. Enkele weken later is het nummer een dikke hit in Memphis en omstreken. Na een optreden tijdens Jamboree in Dallas wordt het ook daar een groot succes. De 17de maart treedt hij op voor ABC TV in de Ozark Jubilee. Op dat moment staat Perkins op drie in de r&b hitlijsten. De 24ste maart moet een belangrijke dag voor hem worden, want dan mag hij optreden in The Perry Como Show, nationaal gezien een kijkcijferkanon. Twee dagen eerder krijgt Carl Perkins een zwaar auto-ongeval. Ze worden aangereden door een truck. Die chaffeur komt op het leven, evenals zijn manager die bij hem in de auto zit. Carl en zijn broer worden zwaargewond. De derde maart had Perkins vernomen dat Blue Suede Shoes tot op de tweede plaats van Billboard’s Hot One Hundred was geraakt. Promotie was dus erg belangrijk voor hem, maar hij kan het ziekenhuis niet meer uit. Hij ligt daar met vier gebroken ribben, nadat hij eerst drie dagen in coma had gelegen, en zijn rechterschouder is eveneens gebroken.
Het mag misschien wat vreemd lijken, maar ook al zat Presley tot voor kort bij dezelfde platenfirma als Perkins en je zou denken dat hij de man het gras niet voor de voeten wou wegmaaien, toch staat The King, die intussen door RCA was weggekocht bij Sun, de 30ste januari 1956 in de RCA Studio’s in New York om Blue Suede Shoes in te blikken met op de b-kant een versie van Tutti Frutti, uitgebracht zowel op 78- als op 45-toeren. De 10de maart rockt Presley in de Amerikaanse popcharts op de 20ste plaats. Vanop zijn ziekbed kijkt Carl toe hoe Presley in de Milton Berle Show het nummer live zingt en iets later in The Steve Allen Show. Scotty Moore, de vaste gi-tarist van Presley, vertelde later in een interview dat het een sympathieke geste was van Presley dat hij Blue Suede Shoes had opgenomen en zoveel mogelijk promootte omdat hij wist dat Carl in het ziekenhuis lag en hij hoopte op deze manier Perkins qua auteursrechten wat extra geld te laten verdienen. Het was zeker geen kwestie van de een zijn dood is de ander zijn brood. Er volgen dat jaar nog méér covers ondermeer van Pee Wee King, Boyd Bennett en Sid King. In de zomer van 1956 neemt ook Eddie Cochran een versie van Blue Suede Shoes op.

Carl Perkins droomde toen hij op twee stond in de nationale charts heel even dat hij the king of rock & roll zou worden, maar hij was verstandig genoeg om te weten dat hij de looks van Presley niet had en ook niet de fysiek en het charisma. Hij legde er zich snel bij neer en moest met lede ogen aanzien hoe zijn kans om een belangrijke rocker te worden aan zijn neus voorbijging. Een pak van zijn geld dat hij verdiend had aan auteursrechten ging naar zijn hospitalisatie en zijn herstel. Intussen was zijn broer tengevolge van de complicaties die hij tijdens het auto-ongeval had opgelopen aan die verwikkelingen overleden. Perkins hield aan dat verlies een zware depressie over. Hij zuipt zich letterlijk te pletter. Hij blijft echter nummers schrijven en platen opnemen zoals Boppin’ the blues, Your true love, Pink Pedal Pushers en Pointed Toe Shoes. Deze vier singles belanden nog stuk voor stuk in de Amerikaanse top 100, maar met wisselend succes.

Hij herpakt zich wat als hij songs aflevert als Matchbox, Honey don’t en Everybody’s trying to be my baby, tevens drie liedjes die uit het vergeetboek worden gehaald door The Beatles . Die songs verschijnen in 1964 op de elpee The Beatles for sale en een leuk detail is dat Perkins er zelf bij was toen The Beatles het enkele maanden eerder opnamen.

In 1985 wordt Carl Perkins geëerd in The Nashville Songwriters Hall of Fame en in 1986 wordt Blue Suede Shoes toegevoegd aan de Grammy Hall of Fame. Het naar nadien wordt hij opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame als een van de belangrijkste rock & roll helden. Nog eens 10 jaar later schrijft Carl Perkins zijn leven neer in het boek Go Cat Go. Met het geld dat hij aan zijn songs en optredens overhoudt, heeft hij intussen een restaurant opgericht The Suede in Jackson, Tennessee waar zijn fans hem vaak zien optreden.

De 19de januari 1998 overlijdt Carl Perkins op 65-jarige leeftijd aan keelkanker. Hij wordt aangezien als een pionier van de rockabilly.